Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 43

j
segistu vinna eina fjóra mánuði að
sumrinu. Fyrir það færðu líklega
40—50 þúsund, er það ekki? Og er
það virklega nóg?
Einhvern veginn hefur þetta basl-
azt. Að vísu hefi ég fengið lán hjá
Lánasjóði íslenzkra námsmanna, en
það eru ekki miklar upphæðir. Þær
miðast við það hve langt maður er
kominn í námi, en ekki .heimilis-
ástæður. í vetur —• sem er minn
síðasti, vona ég — vonast ég til að
fá allt að 20 þús. krónur að láni, en
það er það lang-mesta, sem ég hefi
fengið.
— Þú hlýtur að vera skuldugur
uppfyrir haus fyrir löngu síðan?
—- O-nei. Satt að segja er ég
skuldlaus eins og er, að undanteknu
þessu láni úr sjóðnum, sem greiðist
á 15 árum, held ég, með lágum vöxt-
um, og greiðslur byrja einum þrem
árum eftir að kandídatsprófi er
lokið.
— Ja, ég sé það, að hvað sem þú
hefur lært í lögfræði, þá hefurðu
vissulega lært að fara með peninga.
Þetta væri mér greinilega um megn.
Getur þú nokkurn tíma leyft þér
að fara með konuna á bíó, að mað-
ur nú tali ekki um að þið skvettið
ykkur upp með því að fara á veit-
ingahús?
— O — við leyfum okkur stund-
um að fara á bíó, svo slæmt er það
nú ekki, en hitt er sjaldgæfara.
— Færðu þér aldrei eins og einn
gráan. eða svo?
— Ég vil nú ekki sverja fyrir
það, að það komi ekki fyrir, en það
verður að vera í allri varkárni —
peningalega séð.
— Segðu mér annars eitthvað um
konuna þína, Friðjón. Hvar kynnt-
istu henni?
— Hún var með mér í Mennta-
skólanum á Akureyri, en hún er
ættuð þaðan. Sigríður Guðmunds-
dóttir, heitir hún. Við vorum sam-
ferða í skólanum og tókum stúd-
entspróf 1956. Við giftum okkur síð-
an 1959, en þangað til vann hún við
kennslu og tók jafnframt Kennara-
skólapróf. Síðan hefur hún ekkert
getað unnið, enda föst heima með
3 litlar stelpur. Það er þá helzt að
hún hefur einstaka sinnum tekið
nemendur í heimatíma.
■— En hvað ert þú sjálfur að gera
hérna suður á Nýja Garði . .. vegna
hvers lestu ekki heima hjá þér ... ?
•—- Lesa heima . .. ? Nei, það er
ekki viðlit, ef maður ætlar að stunda
lesturinn vel. Það hef ég reynt og
gefizt upp við. Þú getur bara ímynd-
að þér það sjálfur . .. áttu ekki
sjálfur krakka?
— Jú. Þú þarft ekki að segja
meira. Ég skil þig fullkomlega. Enda
ertu að lesa undir próf, núna, er
það ekki?
- Jú, ég vonast til að taka próf-
ið núna í vor, ef vel gengur. Svo
fer ég að vinna . ..
— Þú hlakkar auðvitað til?
— Hvort ég hlakka!
Hann féll í skóla.
Það fer stundum lítið fyrir heim-
ilislífinu, þegar konan vinnur úti,
maðurinn er að lesa á bókasafninu
og dóttirin er á dagheimili. Ekki
er það betra þegar maðurinn les
á daginn en móðirin vinnur á nótt-
inni og pabbi þarf að gefa litlu
stelpunni að borða eftir að mamma
er farin í vinnuna, hátta hana, láta
hana bursta tennur og pissa áður
en hún fer að sofa, sofa einn í stóru
hjónarúmi og vakna við það að kon-
an komi heim. Fara þá út að lesa
eða vinna sjálfur.
Það geta allir orðið þreyttir á
slíku, og ekki nema von að maður
hlakki til að geta sjálfur tekið til
höndunum og fara að vinna og sjá
fyrir sínu eigin heimili eins og aðrir
menn, vita af konunni og dótturinni
heima á daginn, koma heim að lokn-
um vinnudegi eftir langt málaþras
og vita að þær taka báðar á móti
manni á tröppunum, ganga með
þeim inn í sína eigin íbúð og loka
á eftir sér hurðinni með nafnspjald-
inu, þar sem stendur:
Gunnar Ragnars,
lögfræðingur.
Og vonandi er ekki langt þangað
til, ef allt fer að vonum, segir
Gunnar.
Hann er ættaður frá Siglufirði,
og foreldrar hans búa þar ennþá,
en hann er floginn fugl að heiman
og hefur lagt sig allan fram við lær-
dóminn allt síðan að hann hóf nám
í Menntaskólanum á Akureyri. En
það var einmitt þar, sem hann féll,
jafnvel þótt þess gætti ekki í nám-
inu, því það voru ekki bækurnar,
sem felldu hann, heldur ung og
falleg stúlka, sem var í sama skóla.
Og satt að segja þá féllu þau bæði
— hvort fyrir öðru.
Hún er frá Reykjavík ættuð og
uppalin og heitir því fallega nafni
Hörn Harðardóttir. Satt að segja
þá kann ég ekki að beygja nafnið,
en það gcrir ekkert til. Það er eng-
um ætlað að beygja Hörn — öðr-
um en Gunnari.
Þau tóku stúdentspróf frá M.A.
árið 1959 og fluttu til Reykjavíkur,
líklega sitt í hvoru lagi, því þau
giftust ekki fyrr en 1961. Nú hefur
Gunnar lesið í Viðskiptadeild Há-
skólans í þrjú og hálft ár, og er
nú farinn að vonast til að sjá fyrir
endann á öllum þessum lestri. Það
er heldur ekkert gaman að þurfa
að horfa upp á það að eiginkonan
vinni fyrir heimilinu, þótt það megi
með réttu halda því fram að í raun-
inni séu þau bæði að vinna, þótt
hann beri að vísu ekkert úr býtum
fjárhagslega, fyrr en síðar.
Hörn vinnur við talsambandið
við útlönd, og kannski það hafi
verið hún, sem svaraði um daginn,
þegar þú varst að tala við kunn-
ingjakonu þína í Manitoba. Þarna
vinnur hún vaktarvinnu, því það
er opið allan sólarhringinn. Sumir
útlendingar vaka nefnilega þegar
við sofum — og öfugt. Þetta eru
svoddan næturhrafnar, margir
hverjir, er mér sagt.
Gunnar vinnur líka alltaf, þegar
hann kemur höndunum að og getur
lokað bókinni með góðri samvizku.
Hann hefur t. d. verið við af-
greiðslu hjá Bókav. Sigfúsar Eym.,
í ein tvö sumur. Það er engu líkara
en hann geti ekki slitið sig frá bók-
unum.
Þau hafa með hagsýni og dálítilli
heppni getað krækt sér í ágætis
íbúð til að sofa í og elda mat handa
litlu dótturinni, tveggja ára gamalli,
— en Gunnar les á bókasafninu,
þótt þar sé bæði ónæðisamt og pláss-
lítið. Þar stúderar hann þjóðarhag-
fræði og reksturshagfræði, endur-
skoðun, almenna lögfræði, tölfræði,
skattaskil ...
Já, skattaskil. Alveg rétt. Ég vissi
að það var eitthvað, sem ég hafði
gleymt ...
★
Au Clair de la lune.
Framhald af bls. 17.
Dægrin líða. Hægt.
Þegar hann vaknar, er hann
einn, gamli maðurinn er farinn.
Ljósin eru slokknuð eða horfin í
morgunmóðuna. Lítil fluga suðar
einhvers staðar hátt yfir höfði
hans. Hann reynir að koma auga
á hana, en gefst fljótt upp. Þegar
gamli maðurinn kemur, er hann
sofnaður.
Og dægrin líða. Hægt.
Hann er ekki með réttu ráði,
gamli maðurinn. Ég er margoft
búinn að yrða á hann, en hann
vill ekkert við mig tala, er lík-
lega lokaður fyrir umhverfinu,
á líklega enga vini, líklega enga
vini, nema flautuna sína. Au
Clair de la Lune. Mér þykir
vænt um næturnar. Ljósin mín
eru svo mjúk og notaleg. Þó
finnst mér „Beauvais" alltaf
ljótara, velgjulegra.
Síðasti sporvaginn silast eftir
götunni fyrir neðan gluggann hans.
Hópur ungmenna stígur út, syngj
andi. Og hverfur burt í borgina, í
ljósin og lífið.
Hræðilegt. Það vantaði fyrsta
stafinn í „Nescafé" í nótt.
,,-escafé“, ,,-escafé“ tvisvar,
síðan rautt og heitt „Beauvais".
Ég gat ekki haft augun af
þessu. Heyrði jafnvel ekki
stunurnar í gamla manninum.
Vonandi verður gert við þetta.
Dagarnir eru langir, hvítir og
kaldir. Hann er enn stirður og get-
ur sig lítið hreyft. Stöku sinnum
tekur gamli maðurinn upp flaut-
una sína og spilar lagið sitt, Au
Clair de la Lune, eins og til að
rjúfa tilbreytingarleysið, en lagið
hans er orðið fastur þáttur í
hvítu tilbreytingarleysinu, tilbreytn-
in væri að heyra það ekki.
Og ungi maðurinn liggur þarna,
fölur, tekinn og einn. Hann mókir
helzt á daginn, því að nóttina á
hann, á hann einn.
,,-escafé“, ,,-escafé“ tvisvar,
snöggt, blátt, síðan „Beauvais"
einu sinni, lengi og mollulega,
rautt. Skyldi enginn taka eftir
því, að N-ið vantar? Þetta er
farið að fara í taugarnar á mér.
Samt get ég ekki haft augun
af ljósunum. Það er föst hrynj-
andi í því, hvernig ljósin kvikna
Merkið er
Stretch
HERRASKÍÐABUXUR
eru seldar hjá:
Herradeild P&Ó, Austurstræti 14,
L. H. Miiller, Austurstræti 17,
Andersen & Lauth, Laugavegi 39.
Heildsölubirgðir:
Verksmiðjan
Sporlver h.$.
Skúlagötu 51. Sími 15005.
VIKAN 9. tbl. —