Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 45

— Það var leitt, sagði lögreglu-
stjórinn. — Gætum við fengið að
heyra nánar um þennan furðulega
atburð?
Þegar Johnny hafði lokið máli
sínu, sagði yfirmaður hans hugsandi:
— Það er bezt að þú minnist ekkert
á, að þú hafir fundið hnífinn, ekki
til að byrja með. Það er eitthvað
undarlegt við það, að stela ein-
hverju, bara til þess að kasta því
svo. En þannig virðist liggja í því.
Johnny hugsaði um Elizabeth
meðan hann gekk að leikhúsinu.
Hve falleg hún hefði verið á svið-
inu, með kopargyllt hárið, og hve
allir viðstaddir höfðu verið hrifnir
af henni, en þó mest Johnny sjálf-
ur, hélt hann.
Johnny andvarpaði — það kom
oft fyrir síðan hann fór að sjá
„Laun McCredys“.
Hann hitti Rawling á auðu svið-
inu. Hann var í grænum sportjakka
og flauelsbuxum, og beið eftir leik-
urunum á æfingu. Tveir þeirra voru
þegar komnir, Tony Brown, sem
eftir hátalaranum að dæma, gat ver-
ið bróðir Elizabeth, og annar, að
nafni Prendergast, dökkhærður,
þrekinn maður, nokkru eldri en
Tony. Þeir virtust vera beztu vinir
og töluðu ákaft saman.
— Ég er kominn til að rannsaka
þjófnaðinn, sagði Johnny við
Rawlings. — Okkur þykir fyrir því
að lögreglustjórinn var heldur
stuttur í spuna við yður í dag, en
hann var ekki vel fyrirkallaður ...
— Það er allt í lagi, sagði Rawling
kæruleysislega — ég er vanur skap-
miklu fólki. Ég held að ég hafi
hneykslað hann með því að segja,
að ég yrði að fá rýtinginn aftur
fyrir leiksýninguna í kvöld. Það var
víst til heldur mikils mælzt, geri
ég ráð fyrir . ..
— Notið þið hann við sýninguna?
spurði Johnny undrandi. — Ég hélt
að vopnin væru úr pappa, sem not-
uð væru.
Rawling brosti strákslega, en hálf
vandræðalega. — Ég verð að játa,
að ég er dálítið hjátrúarfullur hvað
þessu viðvíkur, sagði hann. — Þeg-
ar ég setti þetta stykki fyrst á svið
í Montreal gekk allt á afturfótun-
um. Og til að kóróna allt saman
týndist pappahnífurinn, sem við
ætluðum að nota um kvöldið. Góð
og gömul vinkona mín gaf mér þá
þennan gamla rýting og sagði að
það fylgdi honum hamingja. Það
gerði það líka. Það var eins og
kraftaverk. Sýningin um kvöldið,
og hvert einasta kvöld síðan, tókst
betur en ég þorði að gera mér vonir
um. Það er sjálfsagt kjánalegt af
mér, en ég er dauðhræddur við að
hefja sýnincu, án þess að hann verði
notaður! Hann lá bak við sviðið
eftir sýninguna í gær og ...
Johnny heyrði ekki meira, því að
nú nálgaðist hópur leikara og meðal
þeirra var Elizabeth. Hjarta hans
tók viðbragð, en það stanzaði næst-
um, þegar hann sá í hverju hún var.
Það gat ekki verið um neinn mis-
skilning að ræða — hún var í rauð-
um jakka og hún var stúlkan, sem
staðið hafði á bryggjunni.
Svo leit hann framan í hana og
sá, að þarna var ekki hin káta, líf-
mikla og fallega Elizabeth, sem hann
hafði séð á sviðinu um kvöldið. Það
voru dökkir baugar undir augum
hennar og andlitsdrættirnir báru
vott um miklar áhyggjur. Það var
varla hægt að segja að hún væri
falleg.
— Þetta er — er •— McCrae,
sagði Rawlings.
Elizabeth brosti kuldalega. Svo
sneri hún sér með blíðu brosi að
Rawlings. — Góði minn, þú ert þó
ekki enn eyðilagður yfir missi rýt-
ingsins? Þú getur ekki haldið það,
að sýningin mistakist þó að við höf-
um hann ekki? Vinur minn, þú . ..
Johnny átti bágt með að hlusta
á alla þessa væmni — og það við
annan mann — eftir að hafa kysst
hann svona innilega í bátnum um
morguninn. Falska norn, hugsaði
hann daufur í dálkinn.
Hann gat talað einn við hana í
nokkrar mínútur meðan Rawlings
þurfti að svara símanum. Hún hafði
gengið út að glugga, sem lá út að
götunni. Hún virtist dauf og upp-
geifn. — Elskan mín, hvað er að?
Trúðu Johnny fyrir því . . . heyrði
hann rödd innra með sér segja, en
það sem heyrðist var þetta: — Hvers
vegna köstuðuð þér þessum fjárans
rýting út í ána?
Hún sneri sér snöggt við og starði
steinhissa á Johnny. Svo byrjaði
hún að hlæja, næstum móðursýkis-
lega. — Þetta er í fyrsta sinn að
ég geri nokkuð óleyfilegt, sagði hún
— og þá ber svo við, að lögreglan
verður skyggn! Hvernig getið þér
vitað þetta?
— Ég var í bát rétt við bryggj-
una, sagði hann kuldalega. — Ég
skal fyrirgefa yður árásina, ef þér
viljið gefa mér skýringu.
— Ó, já, ég skal skýra þetta út
fyrir yður, sagði hún. —■ Ég óska
einskis frekar en geta talað um
þetta Við einhvern ...
— Elizabeth! Það var Rawlings,
sem kallaði.
— Ég er önnum kafin núna, sagði
hún fljótmælt — en ég verð að tala
við yður. Æfingin stendur um það
bil einn og hálfan tíma. Ég skal
hitta yður í kaffihúsinu hinum
megin við götuna á eftir.
Hún var í kjól, sem var á lit-
inn eins og sóleyjar í sólskini. Hann
dró fram háralit hennar og gerði
augun dekkri. Hefði ég aðeins ekki
verið í embættiserindum, hugsaði
Johnny. Þegar hún settist á móti
honum sá hann, að hún var ekki
eins föl og þreytuleg og hún hafði
verið áður.
Yfir kaffibollunum töluðu þau —
eða mest hún og virtist fegin að
létta á hjarta sínu.
— Ég kastaði rýtingnum vegna
þess, að ég hélt að Prendergast
mundi drepa Tony bróður minn
með honum.
Hann starði undrandi á hana og
hugsaði um þessa tvo menn eins
og honum hafði komið þeir fyrir
sjónir. Þeir voru auðsjáanlega góðir
vinir — Prendergast hár, sterkleg-
ur og laglegur — sjálfsagt hégóm-
legur maður. Tony Brown var ljós-
JACKIE
skyrtupeysan
er framleidd úr 52% terrylene og 45% ull.
Fæst í eftirtöldum litum:
BRÚNUM, BRÚNSPRENGDUM og DÖKKBLÁUM.
Þórhallur Sigurjónsson
Þingholtsstræti 11. — Símar 18450 og 20920.
VIKAN 9. tbl. — 45