Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 48

hefði lifað samkvæmt hinni sönnu
trú, eins og hann átti að gera, var
óhugsandi að hann gæti drukknað."
12. kafli.
Árið 1914 var, eins og árið 1910,
erfiðleikaár fyrir Ben Purnell.
„Fyrsta skipti sem hann reyndi að
taka mig var við skógarferð safnað-
arins“, sagði ung stúlka, að nafni
Augusta Fortney, hátt og skýrt
frammi fyrir forvitnum áhorfendum
í réttarsalnum. ,,Ég var aðeins fim.m-
tán ára og hafði farið frá hópnum
til að litast um í skóginum. Ég spark-
aði í hann og mér tókst að komast
undan til hins fólksins. En nokkrum
mánuðum seinna lét hann stúlku,
sem heitir Carrie Ryan, sækja mig
inn í Shiloh. Hún sagðist ætla að
sýna mér eitthvað. En þá náði hann
mér og sagði henni að horfa út
um gluggann á meðan.“
Augusta og systir hennar voru
fyrrverandi kvennabúrsstúlkur. Þær
höfðu flúið úr kvennabúrinu og varu
orðnar heldur lausmálgar um at-
burðina í Húsi Davíðs. Til þess að
þeim yrði ekki trúað, skrifaði Ben
grein í blöðin, þar sem hann lýsti
þeim sem örgustu vandræðamann-
eskjum, sem höfðu verið reknar úr
sjöunda konungsríkinu vegna synda
sinna. Hann skipaði Coy syni sínum
að fara með það til dagblaðs í Chic-
ago og segjast sjálfur vera höfund-
urinn. Þegar blaðið birti þetta, urðu
Fortney systurnar ævareðiar og
stefndu Coy Purnell fyrir meiðyrði.
En þegar systurnar lýstu lífinu í
Shiloh úr vitnastúkunni, varð öllum
ljóst, að kærunni var stefnt gegn
hinum síðhærða konungi.
Á sama tíma kærði maður að
nafni Mose Clark, Ben fyrir að tæla
konu sína.
„Hann sendi mig burt í tvö ár“,
sagði hann öðrum fullum réttarsal,
„og þegar ég kom aftur, komst ég að
raun um, að hún hafði allan tímann
átt heima í Shiloh.“
Mose og Edith Clark höfðu gengið
í söfnuðinn 1912. Konungurinn hafði
leyft þeim að búa áfram saman, en
hafði sagt þeim að hlýða hreinleika-
lögunum í hvívetna. Mose var fengin
vinna á búgarðinum, en Edith tók
til í skrifstofunum í Shiloh.
Dag einn hafði hún óvart opnað
ranga hurð og hafði þá séð sjöunda
himneska sendiboðann í rúminu hjá
stúlku, sem hét Leah Wright.
„Jæja, systir Clark,“ hafði Ben
sagt hlæjandi, „annað hvort skaltu
koma hér inn og vera hjá okkur
eða loka hurðinni.“
Edith hafði snúið snöggt við og
hlaupið út úr húsinu, í gegnum
skemmtigarðinn og skóginn, að kof-
anum sínum. En við nánari athugun
varð Ben hræddur um að hún mundi
segja manni sínum frá þessu, svo að
hann kallaði í einkaritara sinn,
Francis Thorpe.
„Farðu út á búgarðinn og náðu í
Mose. Clark og komdu með hann
hingað beint.“ skipaði hann mann-
inum.
Svo sendi hann eftir Esther John-
son.
„Farðu og vertu hjá Clark kon-
unni þar til þú heyrir frekar frá
mér,“ sagði hann. „Láttu hana ekki
tala við neinn.“
Þegar Thorpe kom með Mose
Clark, tilkynnti konungurinn Mose,
að hann yrði sendur til High eyju.
„Þú verður einn af landnemum
ísraels,“ sönglaði hann. „Þetta er
mikill heiður fyrir nýjan safnaðar-
meðlim.“
„Kemur Edith með mér?“
„Þú og hinir landnemarnir verða
fyrst að byggja einhver skýli — því
ekki mundirðu vilja láta konunni
þinni líða illa þarna í óbyggðinni."
Mose Clark lét setja sig um borð
í Rising Sun án þess að geta kvatt
Edith. Fyrsti veturinn, sem hann var
á High eyju var mjög erfiður, frost-
in komu snemma og lokuðu þá frá
umheiminum. Margir dóu úr sulti
og aðrir hurfu þegar þeir reyndu
að flýja yfir ísinn.
Þegar voraði og skipið kom til
High eyju, var Edith Clark ekki
meðal farþeganna. Allar tilraunir
Mose við að ná fundi konungsins,
sem eyddi sumarfríi sínu, í fylgd
margra kvennabúrsstúlknanna, þar
skammt frá honum á eyjunni, voru
árangurslausar. Annar harður vetur
gekk í garð, en þegar voraði komst
Mose um borð í bát og hélt suður
á bóginn og flýtti sér svo til Húss
Davíðs til þess að reyna að finna
konu sína.
Þá komst hann að því, að Edith
hafði verið meðlimur Innsta hrings-
ins síðan hann fór. Konunglirinn
hafði skipað henni að flytja úr kof-
anum og inn í Shiloh. Hann hafði
lagt fast að henni og haft áhrif á
hana með lestri úr helgiritum og
skýrt fyrir henni nauðsyn blóð-
hreinsunarinnar, sem enginn gat
framkvæmt nema hann einn. Með
öllu þessu hafði honum tekizt að
yfirvinna mótstöðu hennar.
Mose Clark ásakaði konu sína fyr-
ir að hafa ekki staðið fastar fyrir
og sótti um skilnað. Svo kærði hann
Ben fyrir að tæla hana. Árangurinn
varð sá, að yfirvöldin í Michigan
fyrirskipuðu rannsókn. Sú athygli,
sem Fortney málið vakti um sama
leyti ýtti líka undir þetta skref
yfirvaldanna.
Aftur fór síðhærði spámaðurinn
í flýti til Kanada, en í þetta skipti
tók hann tvær af stúlkunum sínum
með sér og nýja, svarta bílinn sinn.
Og aftur voru stúlkurnar í Innsta
hringnum látnar giftast, svo að ekk-
ert grunsamlegt kæmi í ljós við
læknisrannsókn, og Esther Johnson
og nýja aðstoðarstúlkan hennar,
Edith Meldrum, gengu fram í undir-
búningi þessara fjöldabrúðkaupa.
Til vonar og vara létu þær kvenna-
búrsstúlkurnar þar að auki fara til
High eyju um sumarið. En stríðið
gegn sjöunda konungsríkinu var
hafið.
Esther lagði sig alla fram við að
afsanna kærurnar á konunginn og
bar allar vammir og skammir upp
á Fortney systurnar, sem hún seinna
viðurkenndi að hafa logið upp. Hún
fór til Ferris dómara til að reyna
að sannfæra hann um, að árásirnar
á hús Davíðs væru af trúarlegu of-
stæki runnar. Hún beitti þá, sem til
greina gátu komið sem vitni, kúgun
og notaði til þess játningar, sem
þeir höfðu skrifað við inngönguna
í söfnuðinn. Öðrum reyndi hún að
múta. Embættismenn voru minntir
á, að Ben konungur réði yfir þúsund
atkvæðum og að betra væri fyrir þá
að beita áhrifum sínum til að hreinsa
hann af kærunum.
En svo fór, að Fortney systurnar
gátu ekki fært nægar sannanir og
kona Mose Clark þorði ekki að vitna
gegn honum, svo að rannsókninni
var hætt og málið látið niður falla
í það sinn. Söfnuðurinn hafði staðið
af sér þessa hviðu.
En Ben Purncll hafði haft miklar
áhyggjur. Þegar hann kom aftur
heim, lét hann þegna sína þegar
fara að vinna að því, að grafa neð-
anjari’Sarbyrgi undir stærstu bygg-
ingumum og lét gera í þau leyni-
innganga. Hann lét rafvirkja koma
fyrir alls konar aðvörunarbjöllum
á öllu svreðinu, þannig að hægt var
að gera honum aðvart strax og hætta
var á feriSum, hvort sem það var
æstur múgur að gera aðsúg að hon-
um eða lögreglumenn í rannsóknar-
leiðangri.
En þó hafði hann ekki lært neitt
af ölluna erfiðleikunum. meðan raf-
virkinn var önnum kafinn við að
leggja lei'ðslurnar, skemmti Ben sér
við aðí 'hreinsa blóð Ruth, hinnar
Hvar er örkin hans Nóa?
Ungfrú Yndisíríð
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A .
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
ÁLFHEIÐUR GUÐLAUGSD.,
Hringbraut 75, Reykjavík,
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
örkin er á bls. Sími
tuttugu ára gömlu eiginkonu hans.
En nú fékk Ben aðra erfiðleika að
glíma við — og eins og vænta mátti
af jafn hégómlegum manni ullu þeir
honum miklum áhyggjum. Hár hans
var farið að grána. Hann var hrædd-
ur um að það mundi verða til þess,
að fólk færi að efast um ódauð-
leika hans og fékk því hvern hár-
greiðslumanninn á fætur öðrum til
þess að breiða yfir það. En loks var
einn þeirra svo hreinskilinn að segja
honum sannleikann.
„Þú getur ekki hulið gráu hárin
með neinu öðru en að lita hárið
svart!“
Þó að Ben tæki það nærri sér,
varð hann að sætta sig við það, en
fyrst undirbjó hann þegna sina með
því að segja þeim, að þetta væri
tákn frá himnum um að þúsund ára
ríkið nálgaðist óðum.
Coy Purnell afneitaði fsraels-
trúnni og flýði úr nýlendunni
skömmu eftir Fortneymálið. Móðir
hans tók það ákaflega nærri sér,
en hún sendi honum stórar peninga-
fúlgur, svo að hann gat farið að
kaupa sér áberandi föt og borgað
dýrar skemmtanir fyrir kunningja
sína. Hann fór líka að drekka. Þeg-
ar konungurinn frétti það, skipaði
hann konu sinni að hætta að senda
honum peninga.
f fyrsta skipti stóð Mary upp í
hárinu á honum.
„Þú rakst hann í burtu!“ sagði
hún. „Þú tókst sjálfur stúlkuna,
sem hann var hrifinn af, hana Glady
Hill, og settir hana í Innsta hringinn.
Þú flæktir hann inn í réttarhöldin.
Ég sendi honum hvað sem mér sýn-
ist! Ég veit ekki betur en að þetta
sé sameignarbú. Þú skalt bara reyna
að koma í veg fyrir það, en þá tala
ég við lögfræðing."
Ben gat ekki snúið sig út úr þessu.
f fyrstu hafði hann látið reksturinn
vera eign kirkjunnar til þess að
losna við skatta, en þegar yfirvöld-
unum fannst fyrirtækin vera orðin
of mörg og reksturinn of umfangs-
mikill, hafði hann fært það allt á
sitt nafn.
„Ég hef alið eiturslöngu við brjóst
mér“, kvartaði hann við kvenna-
búrsstúlkurnar.
Hún fann einhverja huggun í
harmi sínum yfir týnda syninum hjá
Francis Thorpe, einkaritaranum.
Þegar litið er á aldur hennar, er
trúlegt að aðeins hafi verið um vin-
áttu að ræða á milli þeirra, en marg-
ar kvennabúrsstúlkurnar héldu því
seinna fram í yfirheyrzlum, að hann
hafi verið elskhugi hennar. Þó að
Ben gæti valið um allar kvenna-
búrsstúlkurnar, særði þetta fráhvarf
Marys hann og angraði.
„Litla lambið hennar Mary, kall-
aði hann Thorpe hæðnislega.
Framhald í næsta blaði
Örvita þrenning.
Framhald af bls. 21.
böggul meðferðis, sem Kern taldi
víst að hefði haft rottueitur inni
að halda, og ekkert annað.
Það þurfti ekki nema nokkrar
spurningar til að leiða í ljós að
hann hafði ekki minnstu hugmynd
— VIKAN 9. tbl.