Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 51

henni og leiddi hana eftir brautar-
pallinum.
Aldrei hafði honum komið til
hugar að hún gæti orðið sér svona
framandi; það var eins og hún væri
öll önnur, eins og þetta væri alls
ekki sú kona, sem hann hafði vafið
örmum inni í baðhúsinu forðum.
En hvað um það, hún var þó komin
til Parísar og þau áttu fyrir hönd-
um einn dag og eina nótt, til að
kynnast eins náið og karl og kona
geta yfirleitt kynnzt. Fyrst í stað
ræddi hann við hana um allt og
ekki neitt.
„Þú hefur verið áður hér í París,
er ekki svo? Hvernig gekk ferða-
lagið? Það var yndislegt, að þú
skyldir koma,“ og svo framvegis.
Þau settust inn í bílinn, hann tók
varfærnislega um hendur henni og
fann að þær voru kaldar, og hún
starði án afláts út um glugga bíls-
ins, eins og göturnar, sem þau óku
um, væru henni merkilegt athug-
unarefni.
„Vina mín,“ hvíslaði hann og varð
þess nú ekki var lengur að hún væri
honum framandi.
„Þetta er allt saman einhvern
veginn svo óraunhæft og ótrúlegt,“
sagði hún.
Hann hafði ekki kysst hana enn.
Hjónabandið við Pearl hafði kennt
honum að gera aldrei tilraun til að
vekja tilfinningar með neins konar
ágengni.
Það var eiginlega ekki fyrr en
þau gengu upp stigana að íbúð hans
í gistihúsinu, að hann hafði tæki-
færi til að virða hana að ráði fyrir
sér. Hún var enn fegurri en hann
hafði gert sér grein fyrir áður. Hann
hafði næma tilfinningu fyrir gæð-
um, í hvaða mynd sem þau birtust,
og honum duldist ekki að Evelyn
hlyti að vera af góðum stofni; það
sýndi göngulag hennar, fagurmót-
aðir ökklarnir, lítið og lýtalaust höf-
uð, beinar og um leið mjúkar
mj aðmirnar.
„Hérna er þá íbúðin okkar,“ sagði
hann um leið og hann benti henni
að ganga inn. Það var ekki laust
við að hann fyriryrði sig; þó hús-
gögnin væru í góðu ásigkomulagi
og hin vönduðustu, voru þau gamal-
dags — silkidregnir stólarnir og
legubekkurinn, gervimarmari í ar-
inumgerðinni og hillunni og uppi
á hillunni stóð líkneskja úr gervi-
marmara. Evelyn gekk rakleitt út
að glugganum og horfði út yfir borg-
ina. Frank tók handtöskuna henn-
ar, bar hana inn á gólfið og læsti
dyrunum.
„Flísaþök," mælti Evelyn lágt.
Þetta var allt svo óraunverulegt.
Á næsta andartaki hvíldi hún í
örmum hans. Hún titraði eins og
lauf í vindi, og hann fann heitan
titring hríslast um sig allan. Þá los-
aði hún sig úr faðmi hans og gekk
yfir að arinhillunni.
„Josephine,“ sagði hún, eins og
hún væri að heilsa einhverri kunn-
ingjakonu.
„Hvað segirðu?"
„Josephine Beauharnais," mælti
hún og strauk vangana á líkneskj-
unni.
„Þið eruð svo menntuð, þarna í
Þýzkalandi," tautaði Frank.
Evelyn brosti til hans sínum fölvu
vörum.
„Hvað geturðu staldrað lengi við
hjá mér?“ spurði hann. En það var
þó eingöngu fyrir hæversku, að
hann spurði. Hann hlaut að leggja
af stað með „Berangeria" daginn
eftir. „Þú getur farið með flugvél-
inni heim,“ sagði hann, „þá verður
það eins auðvelt og hugsazt getur.“
Evelyn horfði á hann, og það var
eins og hún gerði sér ekki fyllilega
grein fyrir orðum hans.
„Við skulum ekki hugsa um morg-
undaginn,“ sagði hún lágt.
Frank bar handtöskuna hennar
inn í herbergið, sem hann ætlaði
henni. Um leið og hann opnaði
dyrnar lagði þungan rósailm að vit-
um hans. Hann hrukkaði ennið þeg-
ar hann sá að konan, sem veitti
gistihúsinu forstöðu, hafði tekið það
upp hjá sjálfri sér að setja stóran
rósavönd í vasa á náttborðið. Dimm-
rauðar rósir, sem eru í senn ilm-
sterkastar og skammlífastar allra
rósa. Honum fannst þetta tiltæki
hennar miður smekklegt, en Evelyn
gróf andlit sitt í rósunum.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún
áköf. „Þakka þér innilega fyrir hug-
ulsemina. Og hann gat ekki varizt
því að spyrja sjálfan sig hvað Pearl
mundi hafa látið sér um munn fara,
ef hann hefði sýnt henni slíka „hug-
ulsemi“ — það hefði orðið eitthvað
þokkalegt, eða hitt þó heldur.
Hann veitti því og athygli, að
forstöðukonan hafði dregið glugga-
tjöldin fyrir til hálfs. Enn ein
smekkleysan, maður þurfti svo sem
ekki að fara í neinar grafgötur um
hvað með slíku var meint. Hann
gekk þvert yfir gólfið og dró tjald
frá litlum dyrum. „Því miður verð-
um við að notast við sama baðher-
bergið,“ sagði hann. Svo ræskti
hann sig vandræðalega. „En það er
líka litið á okkur sem hjón.“
Evelyn leit á hann, og það lá við
að meðaumkunnar gætti í svip
hennar.
,,Jæja?“ mælti hún og brosti. „Ég
hélt að enginn gæti ímyndað sér
að þú værir kvæntur maður.“
„Hvers vegna ekki?“ Og um leið
varð honum ljóst að Evelyn mundi
sjálf álíta að hann væri ókvæntur.
Einhverra hluta vegna hafði það
aldrei borizt í tal. Hann hikaði við
eitt andartak, en áttaði sig. Það var
ekki sem hentugastur tími til þess
nú að fara að segja Evelyn frá
Pearl — og í rauninni kom henni
það alls ekki við hvort hann var
kvæntur eða ekki.
Hann gekk inn í baðherbergið og
skrúfaði frá heita vatninu.
„Ég geri ráð fyrir að þú viljir
fá þér bað,“ sagði hann.
Evelyn leit á hann þakklátum
augum. Hún opnaði ferðatöskuna
sína, fór með hana inn í baðher-
bergið og tók upp úr henni ýmis-
legt smádót. Þarna stóð svo svamp-
urinn hennar við hliðina á hans á
hillunni, tannburstarnir þeirra . . .
og hann veitti því athygli, að það
kom einkennilegur svipur á andliti
henni, þegar hún uppgötvaði það.
Nú var eins og meiri trúnaður á
milli þeirra. Hún tók þunnan, hvítan
náttkjól með knipplingum upp úr
töskunni og breiddi hann á rekkj-
una. Frank brosti. Hann hafði gert
sér einkennilegar hugmyndir um
rekkjuklæðnað þýzkra kvenna, og
þótti vænt um að sjá að Evelyn
var, hvað það snerti ekki að neinu
leyti frábrugðin þeim, Pearl eigin-
konu hans og Marion hinni frönsku.
„Jæja,“ sagði hún og leit biðjandi
á hann.
Hann laut niður og tók af henni
annan skóinn.
„Má ég ekki hjálpa þér að af-
klæðast?“ Frh. í næsta blaði.

-. »• ''
frystikistur fáanlegar í 2 stærðum, 150 lítra og 300 lítra
Verð kr. I3.l00.oo oa kr. I8.000.oo
VIKAN 9. tbl. — 5^