Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 23

TakiS það burtu, sagði hann.
— En þér eigið að drekka það . . .
— Takið það í burtu, segi ég!
— Á stundum liagið þér yður öldung-
is eins og smástrákur, lierra Jacob.
—- Getur verið. En nú hættum við að
ræða um mig og snúum talinu þess í
stað að yður sjálfri. Segið mér eitt
— hafið þér þegar valið yður tilvonandi
eiginmann?
— En . . . herra Bauman! Er það nú
ekki helzt til persónuleg spurning?
— Hverju skiptir það? Hvern getið
þér talað við i trúnaði, ef ekki einmitt
mig? Ekki hleyp ég með það. Ég fæ ekki
einu sinni að hafa símann hérna hjá
^mér, svo ég geti talað við miðlarann*
minn; það er haldið, að ég fái kannski
eklti afborið, ef ég heyri að ég hafi tap-
að nokkrum þúsund dollurum. Seg-
ið mér eitt — og Bauman brosti kank-
víslega —• hvernig litur hann út, sá út-
valdi?
— Eitt er að elska, annað að ganga í
hjónaband . . . Hún hagræddi svæflinum,
sem hann lá á, gekk síðan aftur út að
glugganum. Ég geri ráð fyrir, að þetta
verði ekki til að auka álit yðar á mér.
Jacob yppti öxlunum.
— Ég hef það álit á yður, að þér séuð
falleg og allra skemmtilegasta stúlka. En
það, að vera dyggðug stúlka, er hugtak,
seni breytist með hverri kynslóð, sem
kemur og fer. Það er að minnsta kosti
talsvert ólíkt nú og það var fyrir fimm-
tiu árum. Ég álít yður hvorki betri né
verri, einungis öðruvisi, en þær gerð-
ust þá. Ég skil yður ósköp vel. Ætli ég
ætti ekki að þekkja yðar kynslóð. Þér er-
uð ekki nema fáeinum árum yngri en
eiginkona min. Það fer ekki framhjá
mér, að karlmenn gefa henni hýrt auga á
götu, og ég efast ekki heldur um að þeir
gefi yður hýrt auga líka.
— Já, en konan yðar er lika með af-
brigðum fögur. Satt að segja held ég, að
ég hafi aldrei séð aðra konu jafn glæsi-
lega og fagra.
— Hún hefur víst ekki heldur neitt á
móti þvi, sagði Jacob. En nóg um það. Nú
verðið þér að segja mér eitthvað nán-
ara af unnusta yðar.
— Þetta er ekki ákveðið enn, sagði
stúlkan. Ég á við það, að við höfum eklti
tiltekið neinn dag eða þess háttar.
— Ekki er ég viss um það. Ætli það sé
ekki lieldur, að þér þórið ekki að segja
mér það, af ótta við að ég segi yður upp
vislinni áður en yður sjálfri gott þylcir,
ef ég kemst að því.
—• Nei, nei . . . það er eklci það . . .
— Jæja, jæja. Þér liafið semsagt ekki
ákveðið daginn ennþá. En mánuðinn liaf-
ið þið þó áreiðanlega lsomið yldsur sam-
an um. Þér verðið að trúa því, að ég ber
talsvert skynbragð á slíka liluti. Verður
það kannslii i júni?
— Júlí, svaraði lijúkrunarkonan unga
og brosti við.
—- Einmitt. Þarna sjáið þér, að ég fór
nærri um það. Ég þarf vitanlega ekki að
spyrja að því, að Irann er maður ungur
og glæsilegur. Það veit ég að hann lilýt-
ur að vera. Og sterkur er hann.
—■ Já, það er Jiann.
— Er iiann ástúðlegur og nærgætinn?
Unga hjúkrunarkonan kinkaði kolli og
það Ijómaði af svip hennar.
— Það gleður mig sannarlega, sagði
Jacob. Það er ákaflega mikilvægt atriði
i hjónabandinu, að eiginmaðurinn sé
Framhald á bls. 40.
VIKAN 9. tbl.
23