Vikan - 05.09.1963, Qupperneq 22

ARABISKT RÉTTLÆTI - Frh.
Hafi fangi ráð á að múta fangaverði, getur hann losað sig við
pyndingar og jafnvel fengið að halda höfðinu.
eyrum mér. Þegar þessu hroðalega atriði var lokið, hélt böðullinn
hátt á loft blóðugri hendi hins dæmda og lét hana dingla fram og
aftur á strengnum, sem bundinn var um fingurna. Loks var höndin
hengd upp í staur, og þar var hún, lögum og venjum samkvæmt,
látin hanga til klukkan sex að kvöldi.
Eftir að sökudólgurinn hafði látið þannig hönd sína, var hann
fluttur í sjúkrahús, eftir að stúfnum hafði verið brugðið ofan í sjóð-
andi olíu. Þetta tíðkaðist þó eingöngu í „siðmenntuðum" borgum —
í þorpum og sveitum úti á landi eru slíkir sökudólgar látnir afskipta-
lausir eftir að refsingarákvæðunum hefur verið fullnægt, og er það
altítt, að þeim blæði út. Það tíðkast og í „siðmenntuðum" borgum,
að þeim, sem slíka refsingu verða að þola, séu gefin varnarlyf gegn
blóðeitrun; það væri því synd að segja að ekki væri munur á „sið-
menningarborgum" og þeim stöðum í arabískum löndum, sem ekki
hafa enn komizt í snertingu við menninguna.
„Við skulum koma okkur á brott héðan,“ heyrði ég frú Friis and-
varpa svo lágt að varla hevrðist.
Ekkert vildum við hinir heldur, og þegar okkur hafði loks tekizt
að olnboga okkur út úr áhorfendaþrönginni, var frúin orðin svo
miður sín, að hún seldi upp. En við vorum ein um það að vilja
halda á brott að svo búnu; aðrir áhorfendur þrengdust sem fastast
að „sýningarsvæðinu“ í von um fleiri viðlíka blóðug og hroðaleg
„skemmtiatriði".
Fyrst að refsingin fyrir ekki meiri glæp en þjófnað er svo dýrs-
lega hörð, lætur að líkum að strangt sé tekið á þeim glæpum, sem
alvarlegri eru, t. d. morðum.
Morðinginn má líka prísa sig sælan, ef honum er auðsýnd sú náð
að vera afhöfðaður án undangenginna pyndinga. Sverð böðulsins
er að öllum jafnaði svo hárbeitt, að ekki þarf nema eitt högg til
þess að höfuðið fiúki af bolnum.
Sé aftur á móti um meira en venjulegt morð að ræða — hafi
sökudólgurinn t. d. myrt pílagrím, eða jafnvel einungis rænt hann,
má gera ráð fyrir að hann verði dæmdur til að láta höfuð sitt í
þrem höggum. Sker þá fyrsta sverðshöggið hálsinn að aftan, annað
að framan, en hið þriðja tekur höfuðið loks af bolnum.
Afhöggvin höfuð eru einnig sett á staur á torgum, almenningi
til viðvörunar og áminningar. Eru þau annaðhvort sett efst á staur-
inn, eða krók stungið gegnum annað eyrað.
Talið er að árlega séu að minnsta kosti tveir tugir brotamanna
afhöfðaðir á torginu í Jedda. Oftast er það, að hinn dæmdi hefur
ekki hugmynd um að honum sé ákveðin sú refsing, fyrr en hann
er leiddur úr klefa sínum á aftökustaðinn. Það er líka alvanalegt,
að enginn geri sér það ómak af hálfu hins opinbera, að grennslast
eftir því hverjir séu nánustu ættingjar og aðstandendur hins dauða-
dæmda, og enn síður að þeim sé gert viðvart. Getur því hæglega
farið svo, að ættingjar og aðstandendur hafi ekki hugmynd um hvað
af manninum hefur orðið.
Þá er viðurværið í fangelsunum og hið versta og matur bæði
slæmur og af svo skornum skammti, að fangar, sem dæmdir eru
til að sitja þar lengi í haldi deyja iðulega úr hungri, hafi þeir ekki
aðstöðu til að láta færa sér mat að utan. Ef þeir hafa ráð á því,
verða þeir að greiða fangavörðunum drjúgan hluta af skotsilfri
sínu, fyrir að kaupa matinn og færa sér hann, eða að minnsta kost)
eins mikið og maturinn kostar hverju sinni.
Ötrúum konum hefur hingaS til veriö varpaS
fyrir hákarlana í Rauöahafinu, en Feisal prins
er svo siömenntaöur, að hann hefur breytt
þessu: Þær eru grýttar til bana í staðinn.
22 — VIKAN 36. tbl.
Mútur geta gert kraftaverk, og hafi fangarnir ráð á að bera fé á
fangaverði sína, geta þeir ekki einungis látið þá afla helztu nauð-
synja. heldur og jafnvel að koma sér undan refsingu. Jafnvel morð-
ingi getur gert sér vonir um að sleppa, hafi hann ráð á að lauma
vissri upphæð í vissa vasa. Miðað við peningagildi á Vesturlöndum,
er það ekki svo ýkja dýrt að kaupa sér líf og lausn við allar pynd-
ingar á þennan hátt — hafi morðinginn handbært fé, sem svarar
2.500 krónum má hann vera nokkurnveginn viss um að hann fái
haldið höfði sínu.
Annað er svo það, að verði arabískur bílstjóri mannsbani í um-
ferðinni, reiknast honum það sem morð, og er því vissast fyrir menn
að eiga tilgreinda upphæð í reiðtifé, þegar þeir verða sér úti um öku-
skírteini. Geti hann lagt hana fram ef illa tekst til, er eins líklegt
að mál hans sé þar með úr sögunni — geti hann það ekki, lætur hann
höfuð sitt. Af sömu ástæðum er það og öruggara fyrir útlendinga,
sem aka í bíl um lönd Araba, að hafa þessa upphæð á sér.
Til skamms tíma hefur konum þeim, sem uppvísar hafa orðið
að því að halda framhjá eiginmanni sínum, verið refsað á þann
hátt að varpa þeim fyrir hákarla í Rauðahafið. Til þess að tryggja
það, að hákarlarnir væru til staðar, var hundi fyrst kastað í sjó-
inn, og þegar hákarlarnir runnu á lyktina og þyrptust að seppa,
kom svo röðin að konunni.
Það er til merkis um menningarviðleitni Feisals krónprins í Saudi-
Arabíu, að hann hefur numið refsingu þessa úr lögum —- og um leið
merki um siðmenntun hans sjálfs, að þess í stað hefur hann boðið
að hinar seku konur skuli grýttar. Ekki er að vita hvorri refsingunni
þær una betur — þær hafa áreiðanlega ekki verið um það spurðar.
Sögu heyrði ég af fráskilinni konu, sem giftist aftur. Hún átti son
einn af fyrra hjónabandi, sem ekki reyndist orðvarari en það, að
hann sagði stjúpföður sínum frá því að faðir sinn kæmi oft í heim-
sókn til móður sinnar, þegar stjúpfaðirinn væri ekki heima.
Nokkrum dögum síðar sagði þessi seinni maður konunnar henni,
að hann þyrfti að skreppa í ferðalag. Hann fór þó ekki langt, að
minnsta kosti ekki eins langt og kona hans og fyrri maður hennar
— sem nú hafði gerzt friðill hennar — glæptust til að halda, enda
kom það þéim óþægilega í koll. Þegar eiginmaðurinn sneri heim
og laumaðist inn í hús sitt, stóð hann eigínkonuna og þann fyrrver-
andi að verki.
Eins og að líkum lætur, kom þarna til nokkurra átaka; tók kon-
an virkan þátt í þeim, og eins og oft vill verða, veitti hún friðli
sínum, enda mun hún ekki hafa farið í neinar grafgötur um það,
hvað sín mundi bíða, ef núverandi eiginmaðurinn bæri sigur úr být-
um. Og til þess að koma í veg fyrir það, kastaði hún þungum leir-
vasa í höfuð honum, og það af slíku afli, að hann datt dauður niður.
Ekki var þó allur vandinn þar með leystur, en konan var ráðkæn,
tók eina af þessum stóru sessum, sem mikið eru notaðar sem hægindi
á Austurlöndum, saumaði lík eiginmannsins innan í hana, en fyrr-
verandi eiginmaður hennar tók svo að sér það sem eftir var og lagði
af stað með sessuna til sjávar. En annaðhvort hefur sessuverið ekki
verið sem sterkast, enda varla ætlað til slíkra hluta, eða þá að konan
hefur flýtt sér helzt til mikið við saumana — víst er um það, að
verið rofnaði eða rifnaði, svo að annar fóturinn á seinni mann-
inum lafði út. Að sjálfsögðu þurfti lögregluþjónn endilega að vera
Framhald á bls. 43.