Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 39

er aðförin var gerð að þeim
haustið 1054. Sumum var gefið
líf að nafninu til, en voru ým-
ist blindaðir, tunguskornir eða
handhöggnir, og síðan fluttir að
Bæ í Borgarfirði, en þar áttu
Krýsar mikið land og gengu
nokkur kaupskip þeirra jafnan
í Hvítá. Var svo látið heita að
með þessu tiltæki hefði „munka-
regla“ stofnuð verið að Bæ í
Borgarfirði. Þrír Krýsar komust
þó undan ómeiddir og lögðust í
óbyggðir, lágu í Hallmundar-
hrauni og Arnarvatnsheiði næstu
missiri, en komust þá í skip með
írskum kaupmönnum og af landi
brott.
UM LÆRISVEINA
KOLSKEGGS.
Kolskeggur vitri hafði ritara
sína og lærisveina í tveim flokk-
um. Var annar flokkurinn (helm-
ingur liðsins) á Vífilsstöðum
undir forustu Ioans Kiarualar-
sonar „inns gamla“, en hinn í
Krýsavík undir forustu Kol-
skeggs sjálfs. En yfirumsjón með
báðum stöðunum hafði Kol-
skeggur. Alls voru hinir lærðu
Krýsar og nemar þeirra 26 tals-
ins, 13 í hverjum stað. Kolskegg-
ur og allir lærðir Krýsar fóru
ávallt hvítklæddir. Sagður er
Kolskeggur hafa átt 12 hvíta
hesta, mikla fáka, blendinga af
arabisku og norrænu kyn og báru
allir Faxanöfn. Hafði Kolskegg-
ur sex þeirra á Vífilsstöðum en
6 í Krýsavík og skipti jafnan um,
er hann reið í milli. Hundar
tveir, hvítir og stórir, eltu hann
og runnu með honum hvert er
hann fór.
DÝRALÍF Á DÖGUM
KOLSKEGGS.
All fróðleg er frásögn Kol-
skeggs um dýralíf hér á landi,
fyrir og eftir landnám norrænna
manna. Hann segir, að enn sé
mikið af villtum geitfénaði í
fjöllum og skógum, einkum í
Reykjanesfjallgarði og enn verði
vart villisvína, sem norrænir
menn hafa ekki flutt inn og
hann veit engan uppruna að.
Segist hvergi hafa séð þau á
ferðum sínum utanlands. Þau
temjist ekki og séu skæð viður-
eignar. Um það er sagt eitthvað
á þessa leið: „Áður runnu dýr
þessi í stærri og minni flokkum
frá skógi og í fjörur og svo ill
viðskiptis að víggirða varð
nokkra bæi á Suðurnesjum fyrir
ásókn þeirra. Þau voru eigi stór-
vaxin, en höfðu vígtennur eða
skögultennur í kvofti og beittu
þeim sem vopni.“
Kolskeggur gaf fyrstur Is-
lendingum stafrof, (latneska
stafrófið). Kolskeggur orti Háva-
Nlvea lnnlheldur
Eucerit — efnl
skylt húSUtunni
— frá þvi stafa
hln góSu áhrlf
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
NúlS Nlvea á andlltiS aS kveldl: Þá
verSur morgunraksturinn þægllegrl
og auSveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
LátiS NIVEA fullkomna raksturinn.
mál og reit sjálfur ina miklu
bók: Brenna“, (Þrísögn. Gunn-
ars, Höskuldar og Njálssaga).
Auk þess er Kolskeggur sagður
hafa ritað með eigin hendi: Lax-
dælu, Gunnlaugssögu, Hrafn-
kelssögu og Ófeigssögu (Banda-
mannasögu), er var síðust rit-
verka hans og kostaði hann lífið.
Eins og gefur að skilja hefur
lítið sem ekkert varðveizt ó-
breytt af ritum Krýsa. Fornsög-
urnar, íslendingasögurnar og
fornkvæðin voru flestar endur-
ritaðar og endursamdar um daga
Snorra Sturlusonar, fyrir og eft-
ir lok þjóðveldisins. En margt
var þá þegar glatað eða affært
og margt hefur misfarizt síðan.
Frásagnir af Krýsum hafa
varðveitzt í gegn um aldirnar á
mörgum tugum stafrófa af
„galdrarúnum“. Jochum Egg-
ertssyni hefur tekizt að finna
lykla að og ráða nær 30 tegundir
af dulrúnum af nær 100 stafróf-
um er hann hefur í sínum fórum
auk allmargra ,,kerfa“ af mál-
rúnum, „viðkenndum" og „óvið--
kenndum“. Mun Jochum vera
fróðastur allra núlifandi íslend-
inga í þýðingu galdrarúna svo-
nefndra.
Það mun sennilega vera al-
gjörlega ókannað mál, hvað Pap-
ar á írlandi og Suðureyjum hafa
ritað um ísland og Islendinga til
forna og vissulega verðugt rann-
sóknarefni, og vissulega stendur
íslenzka þjóðin í mikilli þakkar-
skuld við þá menn, sem leggja
fram annan eins skerf og Jochum
Eggertsson hefur gert á þýðingu
fornra rúna.
Þór Baldurs.
ERU ÍÞRÓTTA-
STJÖRNUR GALLA-
GRIPIR?
Framhald af bls. 11.
virkir íþróttamenn að meðal-
tali?
— Glimumennirnir lengst,
eða 17 ár. Skíðagarparnir liafa
að meðaltali verið virkir i sinni
iþróttagrein í 12 ár; knatt-
spyrnumennirnir i 13 ár.
— En ekki hafa þeir verið í
fremstu röð allan þann tíma.
— Nei, að meðaltali liafa þeir
verið það í sex ár.
— En veldur það ekki ósam-
komulagi í hjónabandinu, þegar
eiginmaðurinn — ef liann er t. d.
glímumaður —■ verður að halda
sér í stöðugri þjálfun og haga
sér samkvæmt því í full tíu ór
eða lengur?
—■ Jú, sumar af eiginkonum
þessara iþróttagrapa virðast
liafa verið afbrýðisamar gagn-
vart íþróttunum.
— Hjónabandið hefur þá ekki
verið hamingjusamt?
— Jú, yfirleitt held ég að i-
þróttagorpum hafi tekizt að
vera hamingjusamir, bæði í
VARALITI R
ILMKREM
avoh
hjónabandinu og sem einstakl-
ingar.
— Slíkt fer að sjálfsögðu mest
eftir manninum sjálfum?
— Já.
— Þeir iþróttamenn, sem hér
um ræðir, hafa lagt stund á
iþróttir frá þvi þeir voru um
tvítugt og til 30—35 ára aldurs.
Sumir mun lengur. Hvernig hef-
ur þeim gengið, að stunda at-
vinnu sína, ásamt íþróttunum?
— Svo er að sjá, sem þessir
menn liafi ekki sjálfir orðið sér
úti um fast ævistarf, fyrir en í-
þróttaferill þeirra var að miklu
leyti á enda.
— Er hugsanlcgt að þeim hafi
orðið betur til með vel launaða
vinnu, einungis fyrir það, að
þeir voru kunnir íþróttagarpar?
—-Hversvegna„einungis“? Það
er mín skoðun, að ungur inaður,
sem leggur sig allan fram i þvi
skyni, að ná sem mestum árangri
i íþróttunum, muni líka leggja
VIKAN 36. tbl.
39