Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 18

FRAMHALDSSAGAN EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
„Þér getið ekki ráðizt á ókunn-
ugt fólk á þennan hátt — og
nú skuluð þér segja erindi yðar“.
„Þessar kvensniftir, sem með
yður eru“, hvæsti konan, „hafa
tælt frá mér manninn, sem mér
þykir vænt um, og þér eruð í
slagtogi með þeim. Hvar er hann?
Ég vil fá að tala við hann strax!“
„Ef þér eruð með nokkurn upp-
steit“, sagði kaupsýslumaðurinn
og herti á takinu um handlegg
konunnar. „þá verð ég bara að
binda yður og svo getið þér leg-
ið hérna í grasbrekkunni þang-
að til ró hefur fallið á yður —
hvernig líst yður á það?“
„Það skuluð þér bara gera af
þér borið“! sagði kvenmað-
urinn. Sigtryggur Háfells fékk
með naumindum vikið sér undan
sparki, sem var beint að mjög
viðkvæmum stað á líkama hans,
og eitt andartak kom á andlit
hans vandræðasvipur. Hann sá
útundan sér að ókunnur maður,
mikilli rumur og sterklegur,
stefndi í átt til þeirra og var
heldur ófrýnilegur. Honum varð
því fyrir að hrópa á Árna bíl-
stjóra sinn og Berg garðyrkju-
mann. Komu þeir að vörmu spori,
á náttfötunum, og spurðu hvað
á gengi.
Ekki þurftu þeir að bíða svars,
því að í sama bili réðist bílstjóri
aðkomukonunnar á kaupsýslu-
manninn með óbótaskömmum,
spurði hvort hann hefði í hyggju
að misþyrma frúnni, og kvað sér
að mæta, ef út í slíkt væri farið.
„Haldið þið kvenmanninum
meðan ég afgreiði þennan ná-
unga“, mælti kaupsýslumaðurinn,
og rétti um leið rauminum allra
laglegasta kjaftshögg. Riðaði
hann við, en náði sér þegar og
rauk í Sigtrygg. Slógust þeir nú
um hríð og mátti ekki á milli
s.iá hvor betur hefði. er loks kom
kaupsýslumaðurinn höggi á
vanga hans, er dugði til svæf-
ingar; féll hann við og var ó-
vígur.
„Fyrir þetta skaltu í tugthúsið,
bölvað óhræsið þitt!“ sagði kon-
an, en sjá mátti að henni hafði
brugðið nokkuð.
„Ætli við neyðumst ekki til að
binda þau bæði?“ mælti SigtrygS'-
ur Háfells, líkt og íhugandi.
„Þetta er auðsjáanlega bandvit-
laust fólk“.
„Sleppið þið mér, ég skal vera
góð“, sagði frúin, og var nú allt
í einu orðin hin rólegasta. „Og
ég skal fara strax ef þið bara
látið mig hafa hann Herjólf".
„Ja, það stendur nú svoleiðis
á“, sagði kapsýslumaðurinn, „að
Herjóufur B. Hanson er gestur
minn í þessari ferð, og ég hef í
hyggju að skila honum aftur til
Reykjavíkur, samkvæmt áætlun
okkar. En sé svo að hann vilji
sjálfur endilega fara með yður,
nú í nótt, þá skipti ég mér auð-
vitað ekki af því“.
„Ég fer ekki fet með henni!“
var hrópað úr tjaldinu.
Sigtryggur Háfells yppti öxl-
um. „Þarna sjáið þér frú“, sagði
hann.
Frúin andvarpaði þungan og
settist niður í grasið. „Hvert er-
uð þið eiginlega að fara?“ spurði
.hún og nú var gráthljóð í rödd-
inni.
„Við erum á skemmtiferð",
anzaði kaupsýslumaðurinn. „Það
er alveg óráðið hvert við för-
um“.
Stúlkurnar höfðu nú einnig
vaknað af ólátunum, og voru
komnar út úr tjaldi sínu. Ó-
kunna frúin gaut til þeirra aug-
um og harðnaði svipur hennar
þá í bili, en alt í einu brá hún
höndum fyrir andlit sér og tók
að gráta með sárum ekka. „Ég
skil það svosem — að hann vilji
heldur — ég er víst orðin of
gömul — og hann er ekki mik-
ils virði, satt er það — en ég
get ekki að því gert — að mér
þykir vænt um hann —. „Hún
saug upp í nefið og reyndi að
stöðva ekkann, en það gekk illa.
„Þessar ungu og fallegu stúlkur
geta fengið hvern sem þær vilja
— þurfa þær endilega að taka
hann frá mér?“
Lóa Dalberg kom nú til þeirra,
og horfði andartak á konuna
grátandi, en settist síðan við hlið
hennar, tók um axlirnar á henni
og hallaði höfði hennar að sér.
„Svona, svona, hættu nú að gráta;
við ætlurrí alls ekkert að taka
hann Herra. Við erum bara að
skemmta okkur svolítið með
honum, skilurðu. Svo kemur
hann aftur til þín, heyrðirðu það?
Þér er meira að segja bara vel-
komið að vera með okkur -— eða
er það ekki Sigtryggur?"
Kaupsýslumaðurin 'varð seinn
til svars, hann starði undrandi
augum á þessa björtu stúlku, er
hann þóttist sjá enn eina nýja
hlið á. Hún var rök í augum
og blíðusvipur á andlitinu. —
„Ha? — Jú, auðvitað — ef hún
velkomin í selskapið — ef hún
vill haga sér almennilega. Mér
er satt að segja ekkert um það
gefið að vera vakinn með sparki
af oddhvassri skótá, svona um
miðjar nætur. — Nú, jæja, ég
er þá ekkert að fást um það.
Sko, ef þér viljið frú, megið þér
auðvitað slást í förina, náttúru-
lega sem gestur minn“.
„Já“, sagði Lóa Dalberg við
frúna. „Hvað finnst yður um
þetta, er það ekki alveg tilval-
ið?“ svo leit hún til kaupsýslu-
mannsins, og bros hennar gerði
hann enn ringlaðri en hann áður
var. „Þakka þér fyrir Sigtrygg-
ur, þú ert — já, þú ert ágætur!“
„Andskotans vitleysa er þetta"!
heyrðist sálfræðingurinn tauta
úr tjalddyrunum. „Það er ég
sannfærður um að þið eruð öll
að verða kolbrjáluð!“
Raumurinn tók nú að ranka
við sér. Hann blimskakkaði aug-
unum upp á þá, sem í kringum
hann voru, en reis síðan snögg-
lega á fætur og ætlaði þegar að
leggja í kaupsýslumanninn aft-
ur.
En frú Elísabet, því að sú var
aðkomukonan, skipaði honum að
halda sér í skefjum. „Sæktu tepp-
in mín“, mælti hún ennfremur.
„Þú getur sofið í bílnum, ég bý
um mig hérna í brekkunni“
„Auðvitað verðurðu í tjaldinu
hjá okkur“, sagði Lóa Dalberg.
„Það er nóg pláss fyrir þig þar“.
XXVI.
Frú Guðríður Methúsalems-
dóttir sat við borðið í kompu
sinni, innar af búðinni, og var
að spá Jóni Guðvaldasyni al-
þingmanni. Hann var óvenjulega
framlágur að þessu sinni, hafði
fitnað nokkuð, og herðarnar vit-
ust enn sloppnari en áður. Loðn-
ar brúnir hans slúttu fram yfir
lævís augun, er hann horði á
spákonuna, en hún var venju
fremur fáorð þennan dag.
„Það er erfitt að ráða yður í
þessu vandamáli", sagði hún loks.
„Auðvitað megið þér vara yður
á því að missa ekki þingmennsk-
una, og að þetta samsæri yðar inn-
an flokksins gæti ef til vill leitt
til þess. Eins og þér segið virð-
ast kommúnistar vera farnir að
ráða miklu innan flokks yðar, og
ef þeir uppgötva hvað þér hafizt
að — nú jæja, þér vitið líklega
sjálfur bezt hvað yður er óhætt“.
Jón Guðvaldason gaut augun-
um útundan sér, strauk skall-
ann og brosti lítillega. „Ég hef
nú ekki eingöngu talað við hægri
mennina í flokknum, heldur
einnig þá sem lengst eru til
vinstri. Satt að segja hefur það
hvarflað að mér, núna upp á
síðkastið, að manni væri í raun-
inni bezt borgið með því að
fylgja þeim rauðu; það gæti vafa-
laust veitt manni fljótari fram-
gang — því að auðvitað setti
maður í því tilfelli sín skilyrði.
Úr því að maður er að hanga aft-
an í þessum skröttum, því þá
ekki að hafa eitthvað gott af
þeim, ég meina persónulega?
Sjáið þér nokkuð um það, Guð-
ríður mín, hvernig mér myndi
vegna ef ég tæki slíka stefnu?“
„Ekki líst mér vel á það, herra
alþingismaður“, sagði spákonan.
„Ég er hrædd um að þar mynd-
uð þér eiga við menn sem lítt
væri að treysta”.
„O, ég er nú ekki fæddur í
fyrramálið — maður hefur ver-
ið í pólitíkinni upp undir tuttugu
ár. Ég kynni að geta snúið snæld-
unni þannig að — nú jæja, ekki
er vert að segja of mikið“.
„En hvað um hugsjón yðar,
stefnu flokksins og félaganna,
sem þér hafið stutt fram að
þessu?1 spurði Guðríður Methús-
alemsdóttir, og leit eilítið hvasst
á þingmanninn.
Brosið á vörum þingmannsins
varð skolli seyrið- „Nú hugsjón
og hugsjón", anzaði hann og dró
seiminn. „f pólitík otar hver sín-
um tota, það er gömul saga, og
auðvitað myndu þessir félagar
mínir, sem þér nefnduð, ekki
hika við að svíkja mig, ef svo
bæri undir, hafa reyndar oft gert
það, bölvaðir. Og hvað ætli ég
sé þá að súta með þá. Náttúr-
lega er manni sárt um flokkinn,
því er ekki að leyna, maður trúði
einu sinni á þetta, trúir kannske
einhverju af því enn, undir niðri,
en þar fyrir vill maður ekki láta
hlaupa með sig í gönur. Yður lízt
sem sagt ekki á þetta?“
„Ég myndi fara varlega í yðar
sporum, það er mikið af kross-
jg — VIKAN 46. tbl.