Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 48

Allt tíl bygginga!
TIMBUR, allskonar
Harðviður: tekk, eik, afromosia
Steypustyrktarjám
Krossviður
Þilplötur
Spónaplötur
Gaboon
Linoleum-dúkar
Harðviðarspónn
Aluminium, einangrunarpappir
Hljóðeinangrunarplötur
Sorplúgur
Saumur
Plastplötur á svalir
Eikarparkett
Tarkett-flísar og lím á gólf.
Hagstæð innkaup, gerð beint frá framleiðslu-
löndunum.
Samband ísl. Byggingafélaga
Símar 17992 — 17672. — Reykjavík.
í vitund liennar og i þetta skipti,
þótt hún vildi það ekki, vissi
hún, að lnin varð að muna eitt-
hvað. Það var mjög mikilvægt
sjálfrar Iiennar vegna, að hún
myndi það einmitt nú, mjög,
mjög mikilvægt.
Andartak munaði minnstu, að
þetta rifjaðist upp fyrir henni,
en þá hringdi bjallan aftur, og
enn einu sinni urðu hugsanir
hennar fyrir truflun. Edwin.
Hún deplaði augunum og benti
i átt til dyranna. Ef til vill
myndi Edwin fáanlegur til að
fara niður að ströndinni með
henni. Þau gætu kannske fundið
lítið hús einhversstaðar, hús
með verönd, sem sneri fram
að sjónum . . . hún yrði að flýta
sér til að hleypa lionum inn,
því að ef hún gerði það ekki,
mundi hún verða ein .. . alein
. .. hún ætlaði að hleypa lionum
inn og fá honum peningana,
sem lnin hafði lofað honum.
Og hann mundi verða vinur
hennar og mundi aldrei tala
eða vera með ráðabrugg á bak
við hana eins og Blanche...
Hún liætti þessum bollalegg-
ingum snögglega, þegar atvik-
ið — dapurlega, ljóta, atvikið,
sem hún hafði gleymt — stökk
skyndilega á hana eins og vofa
út úr skugganum þarna við stig-
ann.Hún sneri sér við og leit
skelkuð upp á svalirnar — fram
hjá þeim til gangsins, staðar.
48 ~
sig til að halda áfram, þegar
komið var að enda þeirra. Þar
stóð hún úrræðalaus en sneri
sér Jíá mcð krampakenndum
kipp, eins og hún ætlaði að
hörfa aftur niður stigann. En
allt í cinu slaknaði á öllum
dráttum i þessu gamla barns-
andliti og hún hné hálfvegis
útaf við stigastólpann, en hélt
sér þó í hann, til að detta ekki
alveg. Skelfileg sársaukastuna
leið frá brjósti hennar, og eftir
andartak barst hún aftur ofan
frá hvolfþakinu sem dapurlegt
andvarp.
Það var eins og til að auka
á dapurlegt skap lians, að Del
liafði útbúið makkaroni og ost
í kvöldverð. Viðurværi þeirra
var orðið svo lélegt, að hann
var farinn að líta svo á, að „ham-
borgari" væri hátiðamatur. Auk
J>ess bjó Del yfir einliverju ó-
væntu, sem hún ætlaði að segja
honum, einliverri óþægilegri
frétt eða illkvittnislegri kjafta-
sögu, sem honum mundi ekki
falla í geð. Hann vissi alltaf,
þegar í augu hennar kom þessi
„ég-veit-dálitið,-sem-sýnir,-að-þú
-ert-ekkert-gáfnaljós.“ glampi.
Kannske vissi hún, að Jane Hud-
son hafði ekki komið tíl dyra,
þegar hann hafði hringt hjá
henni í dag. Guð vissi, að ])að
hefði ekki komið honum á óvart,
J)ótt hún hcfði verið búin að
snuðra það uppi.
Og það var i rauninni allt,
sem orðið hafði úr þessu; kerl-
ingin hafði svikið hann. Hún
hafði verið lieima; liann hafði
heyrt, að hún var á ferli inni.
Og bíllinn var í bílskúrnum;
hann hafði einnig gengið úr
skugga um J)að. Þetta hafði þvi
allt farið til helvítis — starfið
fimmtíu dollararnir á viku, sem
hún hafði heitið honum — von-
in um að sleppa frá Del. Þann-
ig var það — hann varð þá
bara að sætta sig við að éta
makkaroni og ost áfram. Þetta
yrði allt eins og áður, þau yrðu
óaðskiljanleg — hann og Del.
„Þú ert eitthvað svo lotlegur
i kvöld, elskan min. Ertu þreytt-
ur?“
Hann fann, að liún hafði ekkí
augun af honum — það var
eins og hún myndaði lítil göt
i andlitið á lionum með þeim,.
eins og hún reyndi að komast
að liugsununum og tilfinningun-
um, sem brutust um í höfðinu á
honum. Ef hún bara vissi það!
hugsaði hann. En rödd hans'
sem hún sá aðeins i huganum.
Við J)etta liafði snögglega runn-
ið af henni, og hún leit aftur
i áttina til dyranna, J)ar sem
Edwin beið. Hún tók viðbragð
af liryllingi, þegar henni skild-
ist, hvað hún hafði næstum gert.
Hún lagði höndina aftur á borð-
ið, beið þess, að enn heyrðist
í dyrabjöllunni, og bjó sig und-
ir að mæta því áfalli. En ekkert
slikt gerðist. Mínúta leið, síðan
enn lengri tími. Og þá heyrðist
fótatak, sem fjarlægðist.
„Nei,“ hvislaði hún, ,,ó, Ed-
win, nei ...“
Hún hraðaði sér fram, gegn-
um dyrnar, að háum, frönskum
gluggum og horfði út á gras-
flötina. Þótt gluggatjöldin væru
fyrir, kom hún auga á Edwin
einmitt þegar hann fór niður
l)repin fyrir neðan grasflötina.
Hún stóð hreyfingarlaus, ])ar
til hann var horfinn, og fótatak
hans á götunni Var hljóðnað.
Þá sneri hún aftur inn í stofuna,
og tár blikuðu í augum hennar.
Hún átti þá að verða ein þrátt
fyrir allt. .. alein . .. og glötuð. .
Hún gekk aftur í áttina til
stigans, eins og hún réði sér
ekki, yrði að fara þangað. Hún
liikaði fyrir neðan hann, hleypti
brúnum, en neyddi sig síðan til
að halda áfram. Þegar hún var
komin upp á stigaskörina, gekk
hún eftir svölunum, en þá hik-
aði hún aftur, gat ekki neytt
FYRIR ÞVI ÚRSKURÐAST
Svar við Hvernig dæmir þú? á bls 45.
Það er öldungis ljóst, að Tobías á rétt til einhverrar þókn-
unar fyrir verk sitt.
Um það er skoðanamunur milli málsaðila, hvort samningur
hafi komizt á milli þeirra á grundvelli áætlunarverðs Tobíusar,
þ. e. kr. 2.500,00—3.000,00.
Sönnunarbyrðin um tilvist samnings hvílir einhliða á Jóni,
þar sem hann vill styðja rétt sinn við hinn ætlaða samning.
Ekki verður séð eftir atvikalýsingu, að honum hafi tekizt slík
sönnun. Ganga verður því út frá, að hið tilgreinda verð Tobí-
usar hafi aðeins verið áætlun en ekki skuldbindandi verð,
eins og hann sjálfur hefur haldið fram.
Það er ekki nema eðlilegt, að Jón sé tregur til að borga
reikninginn frá Tobíasi, þar sem hann er nærfellt tvöfalt hærri,
en hámark hinnar áætluðu fjárhæðar. Þetta ósamræmi gaf
vissulega tilefni til tortryggni.
Nú er hins vegar ekki hægt um vik fyrir Jón að benda á
hóflega þóknun til handa Tobíasi fyrir vinnu hans, þar sem
líta verður svo á, að hin áætlaða fjárhæð skipti engu máli í
þessu sambandi.
Reginvilla Jóns í þessum viðskitum var sú, að fá ekki dóm-
kvadda matsmenn til að meta til fjár hæfilegt endurgjald
fyrir verk Tobíusar. Með öðrum hætti er torvelt, eða nánast
útilokað, að hafa upp töluleg mótm(æli gegn stefnukröfunni,
því að dómstólar fara ekki inn á þá braut að meta slíka þókn-
un, nema fyrir hendi leggi álit sérfróðra manna á viðkomandi
sviði.
Jón Jónsson lét undir höfuð leggjast að koma málum þannig
fyrir, að dómkvaddir matsmenn, hæfir og óvilhallir, fram-
kvæmdu mat á vinnu Tobíusar og mætu hana til peninga. Þar
sem þannig ekkert rrfat liggur fyrir, verða úrslit málsins á þann
veg, að Jón tapar málinu algerlega, og má hann sjálfum sér um
kenna vegna ófullnægjandi málatilbúnaðs.
Ályktunarorð: JÓN ÞARF AÐ BORGA ALLAN REIKNING-
INN.
J. P. E.
VIKAN 46. tbl.