Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 41

„Krakkinn hljóp inn,“ sagði
bóndinn. „Kpnan þín var að bú-
ast við henni. Jæja, hvernig lízt
þér á þetta? Þeir segja inni í
borginni, að Rússarnir hafi kom-
ið þessu af stað. Þeir eiga að
hafa eitrað fyrir fuglana í Rúss-
landi.“
„Hvernig gátu þeir gert það?“
spurði Nat.
„Spurðu mig ekki. Þú veizt
hvernig sögur komast á kreik.
Ætlarðu að koma með okkur á
veiðar?“
„Nei, ég ætla heim. Konan
verður annars áhyggjufull.“
„Konan mín segir, að ef það
væri nú hægt að borða þessa
máva, væri eitthvert vit í þessu,“
sagði Mr. Trigg. „Þá mundum
við hafa steikta máva, bakaða
máva og súrsaða máva í öll mál.
Bíddu bara þar til þeir fá að
finna fyrir skotunum mínum.
Það hræðir þá áreiðanlega."
„Hefurðu sett hlera fyrir
gluggana hjá ykkur?“ spurði
Nat.
„Nei. Tóm vitleysa. Þeir hafa
gaman af að hræða ykkur í út-
varpinu. Ég hef haft annað að
gera í dag en að dútla við að
negla fyrir gluggana."
„Ég mundi nú gera það, ef ég
væri í þínum sporum. Gera það
strax.“
„Þvæla. Þú ert alveg ringlað-
ur. Viltu koma út eftir til okk-
ar og sofa þar?“
„Nei, en þakka samt gott boð.“
„Allt í lagi. Sé þig á morgun.
Þú færð mávana í morgunverð."
Bóndinn glotti og ók á brott.
Nat flýtti sér áfram. Fram hjá
litla skóginum, fram hjá gömlu
hlöðunni og svo meðfram girð-
reyndi að skýla höfðinu með
handleggjunum og hljóp heim
að húsinu. Þeir héldu áfram að
ráðast að honum, þögulir, og
ekkert heyrðist nema vængja-
slátturinn. Þessir hræðiiegu
blaktandi vængir. Hann fann
hvernig blæddi úr höndum, úln-
liðum og hálsi. Hvert högg þess-
ara stingandi nefja reif og tætti
hold hans. Gæti hann aðeins
haldið þeim frá augunum. Ekk-
ert annað skipti máli. Hann
varð að halda þeim frá augun-
um. Þeir voru ekki enn búnir
að læra að læsá sig í axlir
manna, hvernig þeir ættu að rífa
af þeim fötin, að steypa sér í
hópum á höfuð þeirra og líkama.
En með hverri steypu, hverri
árás urðu þeir djarfari. Þeir
hlífðu ekki sjálfum sér. Þegar
þeir steyptu sér af fullum krafti
og hittu ekki, skullu þeir á jörð-
ina, særðir og brotnir. Nat spark-
aði frá sér dauðum skrokkun-
um á hlaupunum.
Hann fann dyrnar; hann lamdi
á þær með blóðugum hnefunum.
Vegna gluggahleranna sást eng-
in ljósglæta. Allt var dimmt.
„Hleyptu mér inn,“ hrópaði
hann, „þetta er Nat. Hleyptu
mér inn.“
Hann kallaði eins hátt og hann
gat, til þess að yfirgnæfa
vængjaþytinn.
Þá sá hann súiuna, tilbúna að
steypa sér, beint fyrir ofan hann.
Mávarnir sveimuðu, lyftu sér og
flögruðu í burt. Aðeins súlan var
kyrr. Ein einasta súla uppi yfir
honum í loftinu. Vængirnir lögð-
ust skyndilega að skrokknum.
Hún féll eins og steinn. Nat
öskraði, og hurðin opnaðist.
Hann staulaðist inn fyrir þrösk-
uldinn, og konan hans kastaði
sér af öllu afli á hurðina.
Þau heyrðu skellinn þegar súl-
an hitti jörðina.
Konan hans bjó um sár hans.
ingunni yfir akrana.
Þegar hann stökk yfir girðing-
una heyrði hann vængjaþyt.
Svartbakur steypti sér niður að
honum, hitti ekki, sveigði á flug-
inu og lyfti sér til þess að steypa
sér á ný. Á sömu stundu höfðu
sex, sjö, tólf svartbakar og siif-
urmávar komið honum til að-
stoðar. Nat fleygði hlújárninu.
Það var til engra nota. Hann
Barnaregnföl' frá verksmiðjunni ÍP
Urvals galon-efm í ný|um og fallegum
lifum. Allir saumar rafsoðnír og flíkin því
algjörlega vatnsþétf.
ólflíkin á eldri sem yngri
Þau voru ekki djúp. Það voru
aðallega handarbökin og úlnlið-
irnir, sem voru blóðrisa. Hefði
hann ekki verið með húfu, hefðu
þeir komizt að höfðinu. Og súlan
... súlan hefði brotið höfuðskel-
ina.
Börnin voru auðvitað grát-
andi. Þau höfðu séð föður sinn
svona blóðugan.
„Mér líður ágætlega núna,“
sagði hann. „Ég er ekki særður.
Þetta eru bara svolitlar rispur.
Farðu að leika við Johnny, Jill.
Mamma ætlar að þvo blóðið.“
Hann hallaði aftur dyrunum
að þvottaherberginu, svo að þau
sæu það ekki. Konan hans var
náföl. Hún fór að láta renna
vatn í vaskinn.
„Ég sá þá þarna uppi,“ hvísl-
a(5i hún. „Þeir fóru að hópa sig
um það leyti sem Jill kom með
Mr. Trigg. Ég skellti hurðinni
svo fast aftur, að hún skekktist.
Það var þess vegna, sem ég gat
ekki opnað strax þegar þú
komst.“
„Það má þakka guði fyrir, að
þeir biðu eftir mér. Jill hefði
strax dottið. Það hefði ekki
þurft nema einn fugl til þess.“
Þau héldu áfram að tala í
hálfum hljóðum, svo að börnin
yrðu ekki hrædd, meðan hún
batt um hendur hans og háls.
„Þeir eru að fljúga inn í land-
ið,“ sagði hann, „þúsundir af
þeim. Hrafnar, krákur, allt
stærri fuglar. Ég sá þá frá bíla-
stæðinu. Þeir eru á leið til borg-
anna.“
„En hvað geta þeir gert, Nat?“
„Þeir ráðast á fólk. Alla úti á
götunum. Svo leggjast þeir á
gluggana og skorsteinana."
„Hvers vegna gera yfirvöldin
ekkert? Hvers vegna kveðja þau
ekki herinn á vettvang, setja í
gang fallbyssur, eða eitthvað?"
VIKAN 46. tbl. —