Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 43

„Þeim hefur ekki gefizt neinn
tími til þess. Enginn var viðbú-
inn. Við skulum heyra, hvað
þeir hafa að segja í fréttunum,
núna klukkan sex.“
Nat gekk aftur inn í eldhúsið
og konan hans á eftir. Johnny
var rólegur að leika sér á gólf-
inu. Jill virtist áhyggjufull.
,,Ég heyri í fuglunum,“ sagði
hún. „Hlustaðu, pabbi.“
Nat hlustaði. Kæfð hljóð
komu frá gluggunum og dyrun-
um. Vængir, sem strukust við
veggina, krafs og nudd í tilraun
til að komast inn. Hljóð margra
líkama, sem nudduðust þétt
saman, ið á giuggasyllunum.
Oðru hverju heyrðist hlunkur
eða skellur, þegar einhver fugl-
inn hafði steypt sér óvarlega og
fallið á jörðina. „Sumir þeirra
drepa sig á þann hátt,“ hugsaði
hann, ,,en ekki nógu margir. Það
verða aldrei nógu margir.“
„Þetta er allt í lagi, Jill,“ sagði
hann upphátt. „Ég hef neglt
hlera fyrir gluggana, svo að
fuglarnir komast ekki inn.“
Hann fór og gætti að glugg-
unum. Verk hans var samvizku-
samlega unnið. Hver glufa var
lokuð. Hann ætlaði samt að vera
alveg öruggur. Hann fann litla
fleyga, úr gömlum dósum, sem
hann festi meðfram hlerunum,
til þess að styrkja festinguna.
Höggin í hamrinum yfirgnæfðu
hávaðann í fuglunum, þruskið
og krafsið, og einnig það, sem
hann vildi helzt ekki að konan
og börnin heyrðu — en það var
brothljóð í gleri.
„Kveikið á útvarpinu,“ sagði
hann, „við skulum hlusta á það.“
Það mundi líka yfirgnæfa
þessi óhugnanlegu hljóð. Hann
fór upp í svefnherbergin og
.gekk betur frá samskeytunum
þar. Nú gat hann heyrt í fugl-
unum uppi á þaki, sargið frá
klónum og þrusk og árekstra.
Hann ákvað, að bezt væri fyr-
ir þau að sofa í eldhúsinu, fara
niður með dýnurnar og leggja
þær á eldhúsgólfið. Hann ótt-
aðist aðallega skorsteininn í
svefnherbergjunum. Hlerarnir,
sem hann hafði sett yfir opið,
gátu gefið sig. í eldhúsinu
mundu þau vera örugg vegna
eldsins. Hann yrði að láta eins
og þetta væri gert til gamans.
Láta börnin halda, að þau væru
að leika útilegu. Þó að svo illa
færi, að fuglarnir kæmust nið-
ur um svefnherbergisskorstein-
ana, mundu líða margir klukku-
tímar og jafnvel margir dagar
áður en þeim tækist að brjóta
hurðirnar. Fuglarnir mundu þá
verða lokaðir inni í svefnher-
bergjunum. Þeir gátu ekki gert
neinum neitt þar. Þeir mundu
kafna þar innilokaðir.
Hann fór að bera dýnurnar
niður. Konan hans horfði ótta-
slegin á hann. Hún hélt að fugl-
arnir hefðu þegar brotizt inn í
svefnherbergin.
„Þetta er allt í lagi,“ sagði
hann glaðlega, „við skulum öll
sofa hérna niðri í eldhúsinu í
nótt. Það er hlýrra hér við eld-
inn. Þá verðum við heldur ekki
fyrir ónæði af þessum leiðinlegu
höggum fuglanna á gluggunum."
Hann lét börnin hjálpa sér
við að færa til húsgögnin, og
hann færði, með hjálp konunnar,
eldhússkápinn fyrir gluggann.
Hann fyllti alveg upp í hann.
Það var aukið öryggi. Nú var
hægt að leggja dýnurnar hlið
við hlið þar sem skápurinn hafði
staðið.
„Við erum örugg hér,“ hugs-
aði hann. „Við höfum það nota-
legt hér öll saman, eins og við
séum í loftvarnabyrgi. Við get-
um hafst hér lengi við. Það er
aðeins maturinn, sem ég hef
áhyggjur af. Maturinn og eldi-
viður. Við eigum nóg til tveggja
eða þriggja daga, ekki meira.
En þá ...
Það þýddi ekkert að reyna að
hugsa það langt fram í tímann.
Þeir mundu líka gefa einhverj-
ar ráðleggingar í gegnum út-
varpið. Fólki yrði sagt, hvað
það ætti að gera. Nú fyrst tók
hann eftir því, að í útvarpinu
voru bara danslög, ekki barna-
tími, eins og átti að vera á þess-
um tíma. Hann leit á bylgju-
lengdina. Jú, þetta var aðalstöð-
in. Danslög. Hann fór yfir á
stöðina, sem útvarpar léttu efni.
Hann gat getið sér til ástæðuna.
Venjulegri dagskrá hafði verið
aflýst. Það kom aðeins fyrir
í neyðarástandi, eða þegar eitt-
hvað alveg sérstakt var á ferð-
um, eins og kosningar og því-
líkt. Hann reyndi að rifja upp
fyrir sér, hvenær það hafði kom-
ið fyrir í stríðinu, hvort það
hafi verið í mestu loftárásunum
á London. En þá mundi hann
það. Útvarpsstöðin* var alls ekki
í London á stríðstímunum. Það
var útvarpað frá öðrum bráða-
birgðastöðvum. „Við erum ör-
uggari hér,“ hugsaði hann,
„miklu öruggari hér í eldhúsinu,
þar sem neglt er fyrir alla
glugga, en inni í borgunum. Guði
sé lof fyrir, að við eigum ekki
heima í borg.“
Klukkan sex var hætt að út-
varpa. Timamerkið var gefið, og
þótt hann ætti á hættu að börn-
in yrðu hrædd, varð hann að
hlusta á fréttirnar. Það varð
stutt þögn eftir merkið og svo
tók þulurinn til máls. Rödd hans
var hátíðleg og alvarleg. Ólík
því, sem hún hafði verið í há-
deginu.
„Þetta er London," sagði hann.
„Algjöru neyðarástandi var lýst
yfir klukkan fjögur í dag. Ráð-
stafanir hafa verið gerðar til
þess að bjarga lífi og eignum
borgaranna, en fólk er beðið að
sýna skilning á því, að þær geta
ekki komið samstundis til fram-
kvæmda, eða haft tilætluð áhrif
strax, vegna þess hve óvænt og

uosmceður um 'an
Hv99naí . . 0ð raun um,
ottt hota k° _r sío að n°w
að Mneini en
®kker' °nEn°ðþvÞottavéV>na. -
CiOZONE i p sem 8é(.
CLOZONE er þvouae ^ ^
sraWega er <ro poð hefur
út því í Þ^°''0 ,eg óhrif ð þvoUa-
hvorW skaðvœrfeg ^ WoW
vinduna ne nel__ þoð sem
þvouavélarinna' lnn verð-
mes' er Utn og bfcefaliegr' en
ur hreinni og
nokkru sinni tyn-
>
FÆST
ALLSTAÐAR
Heildsölubirgðir: Eggert Kristjánsson & Co. h.f.
VIKAN 46. tbl. —