Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 33

II.
Enn snerist jörðin, önnur
kom tíð
allt tók að breytast í skyndi,
fólkið þráði nú fjölbýlið mest
og festi ekki í sveitinni yndi.
íbúðarhús stóðu auð og tóm
engin hringing frá kirkjum
um þessa örlaga þáttaskil
við þenkjum, skrifum og yrkjum.
Það var slegið og rakað í
Sléttuhrepp
slokað brennivín stundum
á góðum stundum var hlegið
hátt,
svo höfðu þeir gaman af
sprundum.
Aðalvíkin var útræði mest
oft sótt þangað í verið.
Það næddi oft svalann við
Nes og Rit
og Nálina, oddhvassa skerið.
Ég segi við ykkur sem enn
eruð ung
og áttuð þar fyrstu sporin,
gleymið ekki ykkar gömlu sveit
með gullnu töfrana á vorin.
Hún kallar til ykkar að koma
og sjá
hvernig hún fer að starfa.
Svo blessar hún kæru börnin sín
sem bjóða henni hið trygga
hjarta.
Hún gaf okkur allt, sem hún
átti bezt,
indælu síðkvöldin hljóðu
þau víkkuðu unglingsins
vitundarsvið,
vermdi þeim ellimóðu.
Þó væri ekki á borðum
kostuleg krás
svo kom að börn urðu að
mönnum,
efldust að karlmennsku og
athafnadug,
íhygli og mannkostum sönnum.
En urðu ekki straumslit í
einhverri sál
sem átti þar kærasta staðinn,
og leitaði á vit hins viðsjála lífs:
vélarskröltið og hraðinn?
Það er ekki í ætt við þá
innfjálgu ró,
sem er yfir sveitabænum.
Finnst ykkur þið eigið ítök
þar enn
í andrúmsloftinu og blænum?
Þó íslenzkt mannlíf aldrei meir
eignist þar hæli til dvalar,
mun náttúran raula við sjálfa sig
við sólina blærinn hjalar.
Og fuglarnir syngja sín
fjölskylduljóð,
frelsinu hljómkviðu vanda.
Háfjöllin standa heiðursvörð
um helgidóm norðlægra stranda.
★
TILHUGALÍF.
Framhald af bls. 19.
og horfði í glaupnir sér. Hann
hafði aðstoðað hana við afgreiðsl-
una nokkra daga, en undi því
ekki vel, þótt hann ræddi fátt
um.
Er þingmaðurinn hafði lokað
á eftir sér, sagði Guðríður Methú-
salemsdóttir: „Það er leiðinlegt
að spá þessum manni, og auk
þess borgar hann aldrei fyrir
sig“.
„Geturðu ekki farið að hætta
þessu, mamma mín“ sagði Hann-
es Sigurlinnason. „Mér skilst að
þú sért orðin alveg nógu rík og
getir lifað eins og þig lystir hér
eftir“.
„Ég rík?“ Spákonan horfði for-
viða á son sinn, en eftir andar-
tak urðu augu hennar fjarræn,
eins og hún sæi hann ekki og
hefði gleymt hvar hún var stödd.
Rík? - hún rík? Ja, honum
Sigurlinna hefði sjálfsagt þótt
það meira en lítill auður sem hún
átti orðið á banka — vitaskuld
gat hún framfleitt lífinu af því,
það gömul yrði hún sjálfsagt
ekki. En rík —?
„Ég er búinn að fá vinnu við
höfnina, mamma", sagði Hannes,
og varð um leið niðurlútur, eins
og hann byggist við að hún
myndi snupra hann.
„Ha?“ Guðríður Methúsalems-
dóttir vaknaði af leiðslu sinni
og lét ósjálfrátt brúnir síga. „Við
höfnina?‘‘, endurtók hún. „Nú —
hvað ætlarðu að gera þar?“
„Bara að vinna á eyrinni,
mamma mín“.
Guðríður Methúsalemsdóttir
laut höfði, brúnir hennar sigu
og dökkur roði færðist í kinn-
arnar. ,,Á eyrinni!“ hvíslaði hún
milli samanbitanna tanna. Því
næst gaut hún á son sinn hörðum
augum, um stund leit út fyrir
að hún ætlaði að berja hann. En
svo linuðust drættirnir í andliti
hennar, hún settist þunglamalega
á stól, hneigði aftur höfuð sitt,
og starði niður í gólfið, eins og
hún sæi þar eitthvað furðulegt.
„Og uppfinningarnar þínar —
auðurinn — milljón dollara!
Hvað er orðið af því öllu?“ mælti
hún loks dapurri röddu.
„Eintóm ímyndun, móðir góð.
Reyndar var ég að bisa við upp-
finningar, satt er það, ég hafði
ákveðið að verða mikill maður
til að þóknast þér. Mér hefur
alltaf þótt svo vænt um þig, og
ég vildi ekki hryggja þig með því
að verða ekki neitt, eins og þú
kallaðir það. En þetta gekk ekk-
ert hjá mér. Ég seldi bara eina
uppfinningu, ósköp lítilsverðan
hlut, og svo barðist ég áfram við
sult og seiru, en það varð ekki
neitt úr neinu hjá mér. Ég er
ekki til þess skapaður að verða
mikilmenni. Seinast sló útí fyrir
mér — þá fór ég að skrifa þér
um velgengni mína. Nú, og svo
tóku þeir mig seinast, stóra hús-
ið sem ég sendi þér mynd af,
var geðveikrahæli. Ég náði mér
aftur eftir tiltölulega stuttan
tíma, og þá ákvað ég að fara
heim og gera það sem mig hefur
alltaf langað til: vera venjulegur
maður og vinna venjuleg störf.
Þú veizt ekki hvað það er gott,
mamma mín, það er svo mikill
fx-iður í því og öryggi. Mig lang-
ar til að fá að búa hér í gamla
herberginu mínu og vinna á eyr-
inni, þá líður mér vel, þá er ég
ánægður. Viltu nú ekki lofa mér
að vera í friði, móðir mín; ég
veit að þú vilt mér vel, en þú
gerir mér bara illt með því að
vilja gera mig að öðruvísi manni
en ég er í raun og veru. Ég er
lítill kall og vil vera það. Hrektu
mig samt ekki frá þér, því að
mér hefur alltaf þótt svo vænt
um þig“.
Langa stund var þögn, en loks
reis spákonan á fætur með erf-
iðismunum. Hún leit ekki á son
sinn, en mælti hljóðlega: „Fyr-
irgefðu mér, sonur minn, ég hef
verið eigingjörn og vond móðir.
En nú skal ég taka mig á — ég
skal reyna að skilja þig og vera
þér góð. -— Viltu vera svo vænn
og passa búðina fyrir mig það
sem eftir er dagsins?“
Er hann kinkaði kolli til sam-
þykkis, brosti hún til hans og
klappaði honum á vangann. Síð-
an gekk hún linai’rreist út úr
búðini og inn í steinbæinn. Hún
settist í stól í stofunni og and-
varpaði þungan. „Hann hefur
víst rétt fyrir sér, drengurinn“,
mælti hún lágróma. „En Guð
hjálpi mér — á geðveikrahæli
— vitlausraspítala! — og allt
mér að kenna!“
Páfagaukurinn vaknaði á prik-
inu sínu og kallaði hástöfum:
„Caramba! Go straight to hell —
enn getur þetta lagazt!“
„Þegiðu bölvaður asninn þinn“,
sagði spákonan og reis á fætur.
Hún hló gremjulega og tautaði
fyrir munni sér: „Nei ó nei, úr
þessu lagast víst fátt. En ég ætla
nú samt að fara og heimsækja
hana Jakobínu mína og drekka
með henni kaffisopa“.
XXVII.
Ferðafólkið var á heimleið. Það
hafði ekið víðsvegar um Austui’-
land og skemmt sér hið bezta.
Samkomulagið hafði yfirleitt ver-
ið dágott, því að frú Elísabet
reyndist, þegar til kom, hinn á-
gætasti félagi. Hún var hrein
og bein í orðum og framkomu,
nokkuð hvatskeytleg, en hress
og fyndin jafnan. Hún átti til
að segja svo mergjaðar sögur,
að karlmennirnir veltust um af
hlátri, og Ása Sigurlinnadóttir
blóðroðnaði. Lóa Dalberg hrósaði
frúnni á hvert reipi: „Þetta lík-
ar mér“, sagði hún oft og einatt.
„Svona á fólk að vera, og það
vildi ég að hún móðir mín líkt-
Nivea inniheldur
Eucerit — efni
skylt húölitunni
— frá því stafa
hin góðu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andlitið að kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fullkomna raksturinn.
N,Vf 4
VIKAN 46. tbl. — gg