Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 25

Hún laut snögglega fram, og um leið glennti hún augun upp af furðu og hryllingi.
Hún var svo Iilý, og pabbi var
ineð henni allan tímann og
þurfti aldrei að fara í vinnuna.
Þegar hún yrði fullorðin, ætl-
aði liún alltaf að vera niðri i
fjörunni, aðeins hún og pabbi.
Þau mundu eiga þar lítið liús
með verönd að framan, þar sem
þau gætu talað saman og leikið
sér, og fólk mundi nema staðar
og horfa á þau. .. .
Iíeyrið þcr, herra minn, er
þe.ssi litla telpa dóttir yðar?
Já, svo sannarlega, vinur minn,
og ég á liana einn . . . er það
ekki elskan?
I>að veit heilög hamingjan, að
hún getur sungið og dansað. Mcr
er alvara, þér œttuð að reyna
að koma henni á leiksvið.
Yður er þá ekki alvara!
Jú, svo sannarlega. Hún er
undursamleg, sannarlegur dgr-
gripur.
Jæja, vinur, ég geri ráð fgrir
að þér hafið bara verið ári á
cftir áætlun. Ekki svo að skilja,
að ég meti ekki uppástungu gð-
ar. Það geri ég sannarlega. En
— nú, kannske þér hafið ein-
hverntíma hcgrt um litlu telpuna
mina undir atvinnunafni hennar.
Við köllum hana Babg Janc.
Babg Jane? Babg Jane Ilud-
son? Herra minn, þér ernð að
hæða mig, er það ekki? Eða
þessi fallega litla telpa þarna?
Ja, nú lizl mér á! Ég skal segja
gður, að ég hélt, að hún virtisl
mjög efnileg, þegar ég sá liana
sgngja og dansa fgrir framan
alla, Virtist ekkert feimin eða
hrædd eða ncitt. Það veit heil-
ög hamingjan, herra minn, það
er ég viss um, að þér eruð stolt-
ur af að eiga þvilika dótlnr.
Og þá lagði pabbi handlegg-
inn utan um hana og dró hana
að brjósti sér eins og bjarndýr,
og það var liægt að átta sig á
þvi, af þvi hvernig maðurinn
brosti, að honum fannst fallegt
að sjá þau saman.
Vinur minn, ef ég grði meira
upp með mér, býst ég við, að
hnapparnir mundu bara springa
af vestinu mínu.
Ja, hérna! Svo að þetta er
sjálf Baby Jane Hudson! Ekki
hélt ég það!
Pabbi þrýsti henni að brjósti
sér svo fast, að hún stóð næst-
um á öndinni, og svo sleppti
hann henni.
Og þegár lnin yrði fullorðin,
og þau pabbi kæmu aftur til að
setjast að á ströndinni. . . Augu
liennar opnuðust, og hafið fór
að fjarlægjast, það hvarf aftur
inn í speglana ... ásamt hljóð-
færaslælti og pabba .. .
Hún hreyfði handlegginn og
velti næstum flöskunni á gólf-
inu við liliðina á sér. Hún þrýsti
hinni hcndinni að enni sér, eins
og henni veittist þá auðveld-
ara að hugsa. Pabbi hafði veikzt
af farsóttinni —- hann o<j
mamma — og þau höfðu bæði
dáið. Og hún hafði aldrei farið
aftur niður að sjónum; hún
hafði aldrei séð liann aftur . ..
eða litla húsið með veröndinni
... luin og Blanche höfðu farið
til Kaliforniu til að búa hjá Jew-
el frænku, og Jewel frænka
hafði strax farið að gera svo
mikið stáss af Blanche, sagt við
liana, livað hún væri falleg, og
að liún ætti vini i kvikmynda-
veri, sem gætu hjálpað henni
til að gerast kvikmyndaleikari
... Allt í einu lygndi Jane aug-
unuin aftur, reyndi af öllu afli
að fá hafið til að koma aftur
... og finna hlýjuna af sólinni
...og pabba . . .
Hún rifjaði aftur upp fyrir
sér lagið, sem hafði verið svo
mikið uppáhald hjá lienni forð-
um, og liún reri fram og aftur
í samræmi við hljóðfallið. En
þá hringdi allt í einu bjallan
einhvers staðar, hryssingslega ög
truflandi, og augu hennar gal-
opnuðust, svo að brim og sand-
ur og söngur flýðu snögglega.
Hún litaðist um, og það var
undrunarsvipur á andliti henn-
ar, eins og hún væri að reyna
að gera sér grein fyrir, hvar
hún væri stödd. Hún hreyfði
liöndina, snerti flöskuna, en
lirökk svo við aftur, þcgar bjall-
an hringdi öðru sinni.
Hún leit upp og sá i spegl-
inum, að þarna voru aðeins
pianóið og píanóstóllinn, en úti
í horni var lnin sjálf, umvafin
skuggum. Hringingin . .. það var
dyrabjallan. Einhver var kom-
inn í heimsókn!
Hún lirökklaðisl aftur á bak
að veggnum, og reyndi að gera
sig eins fyrirferðarlilla og liljóð-
láta og hægt var. Lögreglan. Hún
hlustaði, lileypti brúnuin. Hvers-
vegna átti henni að verða liugs-
að til lögreglunnar? Hún hat-
aði lögregluna. Lögregluþjón-
arnir höfðu komið svo hroða-
lega illa fram við liana forðum,
meðan bún starfaði enn í kvik-
myndaverinu. Þeir höfðu alltaf
komið l'ram við hana ,eins og
hún væri skiturinn á götunni,
og þeir vildu ekki vera góðir
við hana, fyrr en liún sagði, að
hún væri systir Blanche Hudson.
Einu sinni slógu lögregluþjónar
liana meira að segja og kölluðu
hana öllum illum nöfnum, og
þá hafði hún neitað algjörlega
að segja hver hún væri, hvað
sem fyrir kom. Hún hafði beðið
unz mennirnir komu úr kvik-
myndaverinu, og þá . . . liún liat-
aði lögregluna . .. hataði liana. . .
Andartak munaði ininnstu, að
hún myndi eftir einhverju, ein-
hverju dimmu og drungalegu,
dapurlegu, en svo livarf ]iað
aftur, og hún afréð, að hún vildi
ekki muna þetta. Hana langaði
ekki til að rnuna neitt dapur-
legt’ eða ljótt framar.
En hún varð að rifja upp,
hver það mundi vera, sem
hringdi dyrabjöllunni svona á-
kaft til að komast inn. Hún
vissi það í rauninni, ef liún
gæti bara .. . og svo rifjaðist
það upp fyrir lienni, og það
var alls ekki dapurlegt. Edwin!
Edwin hafði sagt, að hann
mundi koma aftur í dag og' leika
á pianóið fyrir hana. Þetta rifj-
aðist upp fyrir lienni, og hún
fann samstundis yl fara um lík-
Framhald á hls. 47.
VIItAN 46. tbl. — 25