Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 31

jafn skæra. Reynió
sjálf og sannfærizt
OMO sparar þvottaefnið
0M0 er kröftugra en önnur þvottaefni, og
þar sem þér notið minna magn, er OMO
notadrýgra. Reynió sjálf og sannfærizt!
hvitasta
bvottinum!
X'OMO IJJ/lC-«Ut
um, sem hún hafði ákallað til að
halda hlífiskildi yfir æskustöðv-
um sínum, orti hún annað ljóð,
sem ber heitið: Hvort var þá
hlegið í Hamri? og er það engu
síðra en hitt fyrra; það er sigur-
ljóð að unnum sigri yfir heilli
herdeild:
Hvort var þá hlegið í Hamri?
Herskipin stefndu að landi,
ögrandi banvænum öldum
íshafs, við norðlæg fjöll.
Sá það Hallur í hamri.
Heyrði það Atli í bergi.
Yggldi sig lækur í lyngmó,
leiftraði roði á mjöil.
Leituðu skotmarks í landi
langsæknir víkingar. Hugðust
tækni tuttugustu aldar
tefla við Atla og Hall.
Margþættri morðvizku slungin
menningin stórbrezlc og vestræn
skyldi nú loksins logum
leika um nes og fjall.
Válega ýlfruðu vindar,
veifaði Núpurinn éljum,
öskraði brimrót við björgin
boðandi víkingum feigð.
Hljómaði hátt yfir storminn:
Hér skal hver einasta þúfa
varin, og aldrei um eiiífð
ykkur til skotmarks leigð.
Hertu þá seið í hamri
heiðnir og fjölkynngi vanir.
Bölþrungin blóðug hadda
byltist úr djúpi og hló.
Reykmekkir, rauðir af galdri,
risu úr björgum til skýja.
Níðrúnir gýgur í gljúfri
grálynd á klettaspjöld dró.
Hvort var þá hlegið á hamri?
Hermenning stefndi frá landi
óvíg gegn íslenzkri þoku,
ófær að glettast við tröil.
Ljómuðu bjargabrúnir,
brostu þá sund og víkur,
föðmuðust lyng og lækur
logaði ósnortin mjöll.
Hvílast nú Hallur og Atli.
Hljótt er í bjargasölum.
Enn er þó kurr í kyljum
klettur ýfist við hrönn.
Geyma skal sögn og saga
sigur hornstrendskra vætta —
íslenzkur hlátur í hamri
hljóma í dagsins önn.
Það varð dálítil þögn, og ég
sat furðu lostinn og undraðist
orðkyngi þessarar ástheitu al-
múgakonu; stolt hennar og heift,
lyndiseinkunnir válegra veðra
og ísa, sem hún ann svo mjög.
Og þarna sem ég sat, fannst
mér að Hornstrandir hlytu að
vera ákaflega dásamlegt hérað,
að minnsta kosti er hægt að
elska það ákaflega heitt.
Og þama sem ég sat í sumar-
rökkrinu um miðja nótt með
þessum hjónum, sem einnig elsk-
uðu sitt land svo heitt, þá var
ég þess fullviss, að fsland verður
alltaf ísland, meðan fólk eins
og þetta er til. Og um það bil,
þegar ég ætlaði að fara að fara
að kveðja þetta fólk, kom
Bjargey og las mér kvæði eftir
manninn sinn, sem var of blind-
ur til þess að geta lesið sjálfur.
Þeirri stund er ekki hægt að
gleyma, orð hennar liðu út í
fjarska og blönduðust landinu,
sem ég sá út um gluggann. Þau
urðu hluti af landinu, og jafn-
framt hluti af mér, íslendingi á
mínu eigin landi:
I.
f þúsund ár var þraukað og
barizt
í þessarri afskekktu sveit.
Ótalmargt mun þar orpið
gleymsku
sem enginn þekkir né veit.
ellin gekk fyrir ætternisstapann
æskan hlaut vonir og þrár
sólin hækkaði og lækkaði á lofti
svo liðu dagar og ár.
Drepsóttir herjuðu, hallæri
og nauð
þó hélzt þarna byggð um aldir
þó hafa eflaust þjarmað að
þungbærir dagar og kaldir,
ef til vill hefur það orðið til
góðs,
hve afskekktur var þessi staður.
í höfðingjadeilum þeir hafa ekki
lægt
þær hræddist hver búlítill
maður.
Um svartadauða er sagnafátt
samt verður öruggt að telja
að hafi í kynstofninn höggvið
skarð
hin herskáa og grimmúðga helja
og gleymskan breitt sína
værðarvoð
yfir válega atburði og sára
en lífið vann sigur, það leyndist
oss ei
laugað af eldregni tára.
Fjölgunarskilyrðin fórust ei,
framhald.ið þarf ekki að efa.
Ég horfi inn í kotin, hyggja
skal grannt
hlusta af djúpum sefa,
en allt er svo fjarlægt og
orpið dul
engin gögn fyrir höndum,
máske hefur ekkill úr Aðalvík
hitt ekkju norður á Ströndum.
Með áranna straumfalli í
aldanna sæ,
fóru umbótavonir að glæðast
refsilög færðust í hóflegra horf,
það var hækkandi dagsbrún
að fæðast.
Draugum og fornynjum
dvínaði þrek
þeir dunduðu í skotum og
krókum
lýðum fannst orðin leiðigjöm
lexía úr galdrabókum.
VIKAN 46. tbl. —