Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 69

■
Skólavörðustíg k
fáið þér
fatnað
vefnaðarvörur
Komið
fyrst
til
okkar
m
ÍÉá
Takið
eftir
úrval
leikfanga
Búsáhöld
skrautmunir
tækifærisgjafir
Denver. Lukkan var honum hag-
stæð, hugsaði hann með sér.
Simon spurði hæversklega: —
Viljið þér ekki tylla yður hjá
okkur?
-—• Þökk fyrir, en ég er bú-
inn að borða . . . Samt settist
hann við borðið og sneri sér nú
að Faith.
— Eruð þér í ætt við Hamden-
fjölskylduna á Vantock við
Budock Vean?
— Já, faðir minn býr á Van-
tock, svaraði Faith glöð. -— Ég
á heima þar líka, og við erum
einmitt á leiðinni þangað núna.
Þekkið þér staðinn?
— Ekki nema lauslega. Ég hef
oft verið í Cornwall, og einhver
benti mér á þennan stað. Hann
er ljómandi fallegur.
— Hafið þér gaman af bú-
skap? spurði Faith hæversklega.
— Ég hugsa að ég kynni vel
við að vera bóndi.
Nú skellti Clare uppúr. -— Ma-
son læknir hefir áhuga á öllu
því, sem hann fæst ekki við þá
stundina, sagði hún.
— Gildir það líka um fólk?
spurði Simon og leit af Mason
á Clare. — Ég á við hvort yður
litizt bezt á það kvenfólk, sem
þér náið ekki til.
Ralph svaraði með silkimjúk-
um róm — og ekkert hinna gat
verið í vafa um, að orðunum var
beint til Clare:
— í þeim efnum veit ég alltaf
hvað ég vil, og ég fullvissa ykk-
ur um, að þá hef ég mig allan
við.
— Ég skil, sagði Simon áber-
andi kuldalega.
Nú brosti Faith. — Mér finnst
góð lyktin af vindlareyknum
yðar, sagði hún við Mason lækni.
Þetta virtist koma illa við
Mason — hann var sem sé ekki
að reykja þá stundina. En Faith
hélt óhikað áfram:
— Ég veit auðvitað að þér
eruð ekki að reykja núna, en
þér hafið reykt fyrir skömmu
og ég finn lyktina ennþá.
— Þetta kalla ég furðulegt
ungfrú Hamden, sagði hann for-
viða. — Ég hef meira að segja
haft fataskipti síðan ég reykti
síðasta vindilinn.
— Og það sannar, að ekki er
auðvelt að leika á blint fólk,
sagði Faith hlæjandi.
Clare varð litið til Simons og
nú varð ískyggileg þögn. Það var
Ralph Mason sem rauf hana.
Hann fór að tala um, að óhugs-
andi væri að nokkur manneskja
reyndi að leika á blint fólk.
— Nei, fólk hefur verið ein-
staklega gott við mig, sagði Faith
og varp öndinni. — Mér er nær
að halda, að stundum sigli margt
gott í kjölfar ógæfunnar. Dettur
yður nokkurntíma Cornwall í
hug, nú orðið, herra Mason? Eða
að flytja þangað?
— Já, svaraði hann samstund-
is. •— Ég þarf meðeiganda í nýja
fyrirtækið mitt, mann sem vill
leggja fram helminginn.
— Þetta á þá ekki að verða
algert líknarfyrirtæki? sagði
Simon og drakk út úr kaffiboll-
anum.
Ralph reyndi ekki að smokra
sér hjá að svara.
— Nei, svaraði hann. — En
ég vil jafnframt gera eitthvað
þarflegt við peningana. Ég hef
mikinn áhuga á kjörum gamal-
menna, og þó að ég ætli að láta
fyrirtækið bera sig, er mér ekk-
ert áhugamál að græða peninga
á því. Ég hefði gaman að ræða
þetta mál við mann, sem hefur
jafn mikla reynslu og þér.
Kannske við gætum hitzt ein-
hverntíma og talað saman um
þstta?
Simon virtist dálítið hissa á
þessu, en Mason hélt áfram:
— Þér eruð svo yfirlætislaus,
Denver læknir, sagði hann. —
En fjölskylda yðar er fræg um
allt Cornwall.
Simon brosti við og sagði: -
Vitanlega getum við hitzt, herra
Mason, ef þér haldið að það hafi
nokkra þýðingu.
Clare horfði ígrundandi á
hann. Simon Denver var ein-
kennilegur maður, hugsaði hún
með sér. Það er vandi að sjá
hvert hann er að fara.
— Þér megið til að koma og
heimsækja okkur, Mason læknir,
sagði Faith í hrifningu. — Vin-
ir Clare eru vinir okkar, bætti
hún við. Og það var auðséð að
Ralph Mason líkaði vel hvernig
málin skipuðst. Hann hafði ekki
látið sér detta í hug, að þetta
gengi svona greiðlega . . .
— Þakka yður fyrir, sagði
hann með hita í röddinni. — Það
gleður mig að fá að koma til
ykkar, en nú ætla ég ekki að
trufla ykkur lengur. Vonandi
verður ekki langt þangað til við
sjáumst öll aftur . . .
Og svo hvarf hann, og Simon
leit á Clare og sagði með tals-
verðri áherzlu:
— Það var einkennilegt að
hann skyldi koma hingað ein-
mitt núna.
Hún hnyklaði brúnirnar og
var ekki laust við að hún yrði
ergileg. Tónninn í orðum hans
hafði verið þóttalegur.
— Já, það er mikið af þess-
háttar tilviljunum í lífinu, sagði
hún. •—• Það er að minnsta kosti
missiri síðan ég sá Mason síð-
ast.
Það kom á hana er hún sá
augnaráð Denvers. Það var eins
og honum stæði á sama um þetta
og að honum kæmi þetta ekkert
við og gilti einu hvort þessir
samfundir hefðu verið tilviljun
eða ekki. Clare roðnaði, varð
sneypt og leið illa.
— Hann virtist einstaklega
viðfeldinn, sagði Faith glaðlega.
— Mér fannst hann svo glaður.
Framhald í næsta blaði.
niðri
LIVERPOOL
Laugavegi 18a