Vikan


Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 9

Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 9
FIMMTUDAGUR, 30. JANÚAR. „Hvað hefurðu verið að hugsa um frá því við hittumst seinast?" spurði ég Þórberg, um leið og ég gekk inn í Unnskiptingastofuna. „Ég hef dálítið verið að hugsa um sögu, sem Erlingur grasalæknir segir frá í viðtali í tilefni af því, að hann varð níræður. Lastu þetta ekki?" „Nei". „Það er sumt einkennilegt af því, sem hann segir. Hann virðist til dæmis hafa læknað krabbamein. Læknarnir, Guðmundur Magnússon og Matthías Einarsson, höfðu haft mann til meðferðar, en án árangurs. Maðurinn var stokk- bólginn öðrumegin á hálsinum og fram undir barka og aftur á hálsinn. Auk þess hafði hann tvo bólguhnúða á annarri kinninni. Hann gat ekki opnað munninn, en hann hafði skörðóttar tennur og þar var látið inn á milli, það litla sem hann gat nærzt. Erlingi hafði verið sagt eftir læknunum, að það væri krabbi, sem gengi að manninum, og þeir höfðu gefið hann upp á bátinn. En hann vill ekkert um það fullyrða. Erlingur tekur nú sjúklinginn heim til sín, rannsakar meinsemd- ina, ristir í bólguna og kom þá út úr meininu svartur lög- ur. Hann hafði svo ýmsar tilfæringar, en frá því er skemmst að segja, að maður- inn læknaðist eftir nokkurn tíma og fór albata heim til sín. Segist Erlingur ekk vita betur en hann sé enn lifandi. Ég fann það út fyrir mörg- um árum, að krabbi væri eða gæti verið smitandi. Ég hafði aldrei heyrt neitt um það. En ég hafði nokkur rök fyrir því. Mörgum árum seinna hitti ég hálærðan lækni á götu og sagði við hann: „Ég held, að krabbi geti verið smitandi". Læknirinn svaraði, að læknar væru nú farnir að hallast að þeirri skoðun, að sumar tegundir krabba gætu smitað. IÞÆGILEGUM YLEFTIR DAUÐANN Fyrir ennþá fleiri árum fann ég út orsakir ísalda: Annað hvort væri geim- urinn ekki alls staðar jafnheitur eða sum svæði hans væru mengaðri ryki eða þokum en önnur. Þegar sólkerfi okkar færu gegnum þessi svæði, kóln- aði á jörðinni, svo að af hlytust ísaldir. Ég hafði orð á þessu við náttúru- fræðing, á meðan við gengum saman sunnan til í Lækjargötu. Hann svaraði: „Náttúrufræðingar eru farnir að hallast að svipuðu núna". En ég sé að Oparin og lesenkov bera brigður á þetta. Ég er að reyna að finna svona ýmislegt út eins og þeir gömlu grísku. Þeir komust furðu nálægt því rétta, þó að þeir hefði ekki atomheila. Maður getur komizt ótrúlega langt, ef manni tekst að losa sig við allar langanir, aðra en þá að finna sannleik- ann. Það er lóðið. Það er guðdómurinn. En margir vilja ekki komast að því sanna, ef sannleikurinn er þeim ekki að skapi. Hversu marga hef ég ekki heyrt segja: Mér er illa við endurholdgun og ég trúi ekki á hana. Ekki skal ég endurholdgast. Þetta fólk hugsar eins og pólitíkusar og hagfræðingar; Eg má ekki hugsa rétt, ef þeir stóru tapa á því eða ég missi embætti mitt fyrir það. Þetta er undirrót hinna verstu þjóðameina. Mér er líka illa við endurholdgun. En ég trúi samt, að hún sé staðreynd". Margrét kom inn í stofuna. Hún var með öskju með konfekti í og rétti okkur. „Viljið þið smakka bezta konfekt í heimi?" spurði hún. „Auðvitað", sagði ég. Og Þórbergur fékk sér líka mola. „Það er ekkert konfekt, sem jafnast við þetta", sagði Margrét og settist. „Nei", sagði ég. Margrét sagði okkur frá því, hvað hún hefði verið slæm á taugum und- anfarið, eins og eitthvað væri á hreyfingu undir skinninu á öllum líkam- anum og alveg tilgangslaust að reyna að klóra sér. „Ég er miklu betri af ofnæminu núna í bili", sagði hún. „En andskotans taugarnar ætluðu alveg að gera út af við mig í nótt". Hún hryllti sig í herðunum. „Ég reif mig til blóðs þegar ég klóraði mér við nefið í nótt", bætti hún við. „Það hlýtur að lagast", sagði ég til upplyftingar. „Af hverju heldurðu það?" spurði meistarinn og andlit hans var eins og stórt spurningarmerki. Ég svaraði: „Þegar við byrjuðum að tala saman haustið 1958, sagðirðu mér, að gigtin hefði farið úr Margréti, af því ég hefði verkað svo vel á hana. Nú hlýtur hún auðvitað að lagast á taugunum". Þau brostu bæði. En hvorugt sagði neitt. Þórbergur klóraði sér á höfðinu. „Þetta er mjög erfiður kvilli", sagði hann. „Þetta má ég samt hafa", sagði Margrét. En Þórbergur fór að segja okkur á hvaða sjúkdóm lýsing Margrétar minnti sig. Hann sagði: „Ef þessi lýsing þín væri færð ofurlítið í stílinn, og þó ekki mikið, kæmi hún að mestu leyti heim við lýsingu Jóns þumlungs á þeim heilvítis kvölum, sem hann mátti útstanda þegar djöflarnir skriðu í holdi hans eins og maðkaveita. Þetta hefur verið einhver bilun á taug- um, kannski komin af ofsatrú Jóns á galdraofsóknir gegn sér og trúar á tilveru djöfla. Þó skulum við ekki fortaka, að eilífðarverur hafi líka verið þar eitthvað að verki. Varaðu þig á einstefnuakstrin- um". Margrét virtist fá nóg af þessum sam- anburði. Hún stóð upp, gekk út og lok- aði á eftir sér. En Þórbergur hélt áfram að tala um Erling grasalækni. „Tveir kunningjar mínir hafa fengið hjá honum lækningu við magaveiki", sagði hann, „og höfðu þó báðir leitað til lærðra lækna, en árangurslaust. Og nú las ég það í sumar, að lyfjaverksmiðja í Eng- landi hefur rannsakað í nokkur ár hómó- patameðulin og sannað, að hugmyndin að þeim sé byggð á hárréttum grundvelli og þau hafi lækningamátt. Sá sem fyrst- ur setti fram kenninguna um hómópatí- una var þýzkur læknir, Samuel Hahne- mann hét hann. Eftir því sem þessi stofn- un segir, er það útgeislunin úr þeim efn- um, sem lyfin eru bún til úr, sem hef- ur þennan lækningamátt. Og þá datt mér ! hug: Kannski hefur Eyjólfur gamli hómó- pati á Reynivöllum bjargað lífi mínu, þegar ég var á barnsaldri og hjartað í mér bilaði, að öllum líkindum af kíg- hósta, sem Eyjólfur kallaði draghósta. Þá fékk ég stundum köst, þannig að ég blán- aði upp í andlitinu eins og ég væri að kafna. Þá var hlaupið til Eyjólfs eftir meðulum og mér var sagt svo frá, að það hafi alltaf brugðið við, þegar ég var látinn fara að taka inn meðulin hans". „Hvað hefði nú gerzt, ef þú hefðir dáið úr kíghósta", skaut ég inn í. Þórbergur gekk að glugganum og horfði til stjarnanna. Svo hélt hann áfram að ganga um gólf og sagði: „Þá hefði hinn Himneski brúðgumi aldrei komizt í kynni við systur konungsins í vestrinu. Skilurðu sprokið?" „Þú minntist á píslarsögu Jóns þuml- ungs. Hvernig þótti þér að lesa hana?" „Hún var fróðleg". „Hafði hún nokkur áhrif á þig?" „Ekki á ritmennsku mína. Sumir hafa haldið það, en það er misskilningur. Jón er stílisti, en efnið var ógeðfellt. Mér þyk- ir ævisaga Jóns Indíafara miklu skemmti- legri, og ég hef oft lesið hana mér til gamans. Ævisaga Jóns Indíafara og Grön- dals þykja mér skemmtilegastar af is- lenzkum ævisögum. Og mér er óhætt að bæta við ævisögu Sigurðar míns Ingjalds- sonar frá Balaskarði, sem ég held, að sé sú alþýðlegasta bók að frásagnarhætti, sem ég hef lesið. Siðara bindið er skrifað vestur í Ameriku og er lakara". „Heldurðu, að þú hafir lært eitthvað af þessum bókum?" „Ég vil ekki sverja fyrir að ég hafi svolítið lært af ævisögu Jóns Indíafara. Ég bregð stil hans einstöku sinnum fyrir mig, þegar ég vil gera mig dálítið skrýt- inn í augum lesandans. Mér er alltaf minnisstæð sagan af þvi, þegar hann var í herbúðunum austur í Indlandi og hafði VIKAN 12. tbl. — 0

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.