Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 46

JUpina.
Jllpina.
Gefið fermingar-
barninu úr, sem mó
treysta, munið
að biðja
úrsmiðinn um
JilpÍtUL
Urín fást hjá
Ú8*smiöum
um Band allt
JllpincL.
saphin
F
E
R
M
I
N
G
A
R
skyldu. Henni hafði alltaf þótt
mjög vænt um Joe frænda.
— Ég hef beðið eftir yður,
fröken — eftir yður og herra
Chard, sagði hún áhyggjufull. —
Paul sagði, að þið væruð vænt-
anleg hingað á hverri stundu.
Er ekkert að?
—■ Þökk fyrir, Amy, okkur Hð-
ur vel ... svo greip hún andann
á lofti. — Er Paul hér? í feg-
inleik sínum tók hún undir hand-
legg Alans og leiddi hann inn í
forstofuna.
Paul var inni í stofunni með
móður sinni. Florence frænka
stóð á fætur um leið og þau komu
inn og gekk til Marian. Hún tók
um hendur hennar og brosti að
fatnaðinum. — Kæra barn —
hvílík ferð! Paul hefur sagt mér
frá þessu.
Marian kinkaði kolli og starði
á Paul. Hún skildi hvorki upp
né niður. Hvars vegna hafði hann
ekki hlaupið eftir hjálp eða kall-
að til hennar af bjargbrúninni?
Hvernig stóð á því, að hún hafði
ekki séð hann? Rifin og rykug
föt hans vöktu athygli hennar
og spurningar ætluðu að sprengja
heila hennar, fannst henni.
— Komið og fáið einn drykk,
bæði, sagði Paul rólega. En hönd
hnas titraði þegar hann hellti
í glösin. — Þú hefur unnið þarna
þrekvirki, Chard. Það var
heppni, að þú skildir finna hana.
— Þú hefur bjargað þér vel
líka, sé ég, sagði Alan þurrlega.
Paul rétti þeim glösin og benti
á fötin sín. — Ég veit satt að
segja ekki hvernig ég fór að því.
Marian setti glasið frá sér. Hún
sagði: — En Paul — þú komst
þá upp, en ég heyrði ekkert frá
þér. Ég hélt að þú hefðir dottið
í sjóinn.
■— Ég var að því kominn að
detta hvað eftir annað . . . And-
lit hans var fölt og hann strauk
dökkan hárlokk frá enninu.
Marian sá að hann var með plást-
ur á gagnauganu. ■— Ég var alltof
taugaóstyrkur, til að geta hugs-
að skýrt . . . Hann leit á Marian.
— Það var hugsunin um þig,
sem rak mig áfram. Ég vissi að
flóðið mundi fara að flæða yfir
sylluna þar sem þú stóðst. Ég
varð að komast upp! Hann tæmdi
glasið. — Ég man næstum ekk-
ert meira. Það var hér um bil
orðið dimmt, þegar ég komst upp.
Svo lá ég þar, alveg úttaugaður.
Þá sá ég bátinn og þekkti hann.
Þá vissi ég að Chard mundi ná
þér, Marian. Það hlýtur að hafa
liðið yfir mig eftir það . . .
Paul talaði hratt og skrykkjótt,
eins og hann vildi ljúka frásögn-
inni sem fyrst og hugsa síðan
ekki meira um þessa martröð.
— Ég horfði með sjónaukan-
um um allt þarna, sagði Alan.
— Ég sá þig ekki.
— Það var mishæðótt þar sem
ég lá. Það hefur sjálfsagt ekki
verið auðvelt að koma auga á
mig.
— Þú hlýtur að hafa mikla
æfingu í að klifra, sagði Alan.
— í mínum augum var þetta
ófært.
Paul brosti dauflega. — Ég hef
dálitla æfingu, en enginn óvit-
laus maður mundi leggja í þetta
ótilneyddur. En það var ekki um
annað að ræða.
Florence frænka leit aðdáunar-
augum á son sinn. — Við get-
um þakkað forsjóninni fyrir, að
ekki varð slys af þessu, sagði
hún. — Þessar ómerkilegu hum-
argildrur eru ekki þess virði að
stofna lífinu í hættu fyrir. Þær
eru venjulegar tómar.
— Þær voru tómar í dag, sagði
Paul stuttur í spuna. — En ég
hélt að Marian hefði gaman af að
sjá, hvernig humar er veiddur.
— Ég spurði þig, hvort þetta
væri hættulegt, Paul, sagði
Marian.
— Já. En undir venjulegum
kringumstæðum er það alveg
hættulaust, Chard getur borið
um það.
— Það er alltaf hættulegt að
fara út á sjó á bát, ef maður veit
varla hvað maður gerir, sagði
Alan. — Eða sér ekki um að
hafa nógu góðan útbúnað.
— Auðvitað. Ég var asni. Ég
aðgætti ekki að reipið var fúið.
Sáuð þið bátinn nokkurs staðar?
— Nei, sagði Alan.
— Það er gott, þá erum við
laus við hann, sagði Florence
frænka. — Ef þið farið aftur út
að róa eða fiska, er kannski bezt
að þið farið bara með Chard.
Paul svaraði ekki, og það varð
óþægileg þögn.
Alan Chard stóð upp. — Ég
verð að fara núna. Ég vona bara
að volkið hafi engar slæmar af-
leiðingar, fröken Saunders. Hann
leit alvarlegur á hana. Hann fann
hjá sré þörf til að vernda þessa
stúlku, hún var einhver sú in-
dælasta, sem hann hafði fyrir hitt.
Marian spratt á fætur og sagði
án þess að hugsa sig um: —
Góði, farið ekki strax! Getið þér
ekki . . . borðað með okkur?
Framhaid í næsta blaði.
ERKIHERTOGINN OG
HR. PIMM
Framliald af bls. 29.
meira en stundarfjórðung, sagði
hún. —■ Svo að þér skuluð nota
bílastæðið við Hotel Martinique.
Þetta kom svo óvænt og
skyndilega að Julian varð alger-
lega miður sín. Hann stamaði:
— H — H — Hvar?
— Við Martinique. Þér kannist
við það, er það ekki?
Julian sagði: — Jú — ja, ég
býst við að ég geti fundið það.
Peggy starði á hann. Hún fann
það á sér, að hún hafði einhvem
veginn komið honum á kné. Hún
sagði slæglega: — Þér hafið von-
andi ekkert á móti því að bíða
við Martinique, er það?
Julian sagði og reyndi að sýn-
ast eðlilegur: — Nei, auðvitað
ekki, alls ekki.
—• Hvers vegna brá yður þá
svona hressilega, þegar ég minnt-
ist á Martinique?
— Endemis vitleysa.
Peggy starði enn á hann. Síðan
sagði hún: — Jæja, þér skuluð
bíða þar. Á stundinni tólf. Hún
sneri sér við og gekk inn um
dyrnar á Chez Bérénice.
Julian horfði á hana andartak
og ók síðan niður að karlmanna-
búðinni í Rue d'Antibez. Þetta
var hræðilegt, hugsaði hann. Vissi
hún eitthvað, eða var þetta
svona einkennileg tilviljun?
Hann kannaðist við sumt fólkið
sem bjó á Martinique og Peggy
myndi vissulega fara að gruna
margt, ef hún sæi, að hann kann-
aðist við það.
Það tók eitthvað þrjá stundar-
fjórðunga að mæla hann allan
upp og reyna á honum alls kyns
efni, og klukkuna vantaði svo
sem 15 mínútur í tólf, þegar hann
ók burt úr Rue d'Antibez. Hann
ók nú í áttina til gistihússins og
lagði bílnum örskammt frá því.
Hann átti 15 mínútur eftir, hugs-
aði hann, og enn hafði hann ekki
fundið neina lausn. Gat hann
beðið eftir því að Peggy kæmi
í Ijós á breiðgötunni og ekið síð-
an upp að henni? Nei, það var
ekki hægt. Með því mundi hann
bókstaflega segja henni að hann
vildi ekki láta sjá sig á Mart-
inique. En ef hann léti hana nú
bíða og segði að hann hefði taf-
ist í verzluninni? Nei, hugsaði
hann, það var heldur ekki gott.
En hann varð að taka eitthvað
til bragðs.
Julian var ennþá að velta
þessu fyrir sér, þegar lausnin
kom labbandi eftir breiðgötunni
í mynd Carlos. Carlo sá hann
veifa og flýtti sér yfir að bílnum.
Julian, sagði hann, ég bjóst
ekki við því að sjá þig. Hvernig
gengur ykkur Matildu frænku?
Julian sagði: — Það skiptir
engu. Hvað ert þú að gera í
Cannes?
— Manstu ekki eftir þessu í
morgun? Ég er að gera ýmislegt
fyrir Mr. Pimm.
Julian sagði: — Hlustaðu nú
á. Hann sagði Carlo alla söguna.
— Hvar var Peggy þegar þú
keyrðir Pimmsa gamla heim til
þeirra í gær?
— Matilda frænka sagði Mr.
Pimm að hún væri í St. Tropez
með Annabelle.
— Peggy hefur áreiðanlega
ekki séð þig þar?
Carlo yppti öxlum. —- Ekki það
ég veit.
— Fínt, sagði Julian, — þá
er það í lagi.
— VIKAN 12. tbl.