Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 23

unstofuna.
Hún sat ein í herberginu við
skrifborðið. Þau heilsuðust kurt-
eislega og hún spurði Soames
hvort hann héldi að fara mundi
vel um hann i íbúðinni og hvort
hann hefði litið á bílana. Síðan
spurði hún, hvaða dag hann vildi
helzt hafa lausan.
Julian sagði: — Það skiptir
mig eiginlega engu, Miss Mat-
ilda. Hvað sem þér viljið.
— Þá segjum við föstudaga.
Hún sagði: — Ja — ég get alveg
eins farið með strætisvagninum.
—• Vitleysa, stúlka mín, úr því
að þú átt kost á bílferð — við
skulum láta Soames vinna fyrir
launum sínum. Hvenær verður
þú tilbúin?
— Eftir svo sem 10 mínútur.
— Soames bíður eftir þér við
útidyrnar.
— Jæja, allt í lagi. Ég kem
aftur eitthvað eftir tólf. Bless.
Matilda frænka sagði við Juli-
leið og station-vagninn hvarf frá
húsinu. Hann hugsaði með sjálf-
um sér: — En þú þekkir ekki Mr.
Pimm. Þá heyrði hann Peggy
koma niður tröppurnar fyrir aft-
an hann.
— Soames! kallaði hún.
—■ Já, Miss Browning?
— Standið þér ekki þarna. Ég
bíð.
Hann fór yfir í bílskúrinn og
náði í bílinn.
Þau óku fyrstu hálfu míluna
túr um borgina.
— Voru þetta fyrirskipanir
Miss Matilda?
Peggy sagði: —• Heyrið þér
mig, Soames, getið þér ekki
gleymt því í svo sem fimm mín-
útur, að þér vinnið fyrir okkur.
— Þakka yður kærlega fyrir.
•— Ég hefi séð heilu hópana
af bragðarefum eins og yður.
Þér eruð ekki bílstjóri og þér
hafið aldrei verið það, og ég veit
vel hvað þér ætlizt fyrir.
'OGINN OG HR.PIMM
— Þakka yður fyrir.
— Jæja, hvað þá með ein-
kennisbúninginn yðar?
Julian reyndi að láta sér ekki
bregða. Þessu hafði Mr. Pimm
gleymt. Til þess að geta hugsað
sig um, sagði hann: — Aaaa —
einkennisbúninginn ?
— Já, já, sagði Matilda frænka
hörkulega, — einkennisbúning-
inn. Þér hafið ekki ekið Sir Jam-
es MacGregor um í sparifötun-
um. Þessi ungi maður kom vissu-
lega vel fram, en allur var var-
inn góður.
Julian hugsaði sig um. Síðan
sagði hann: — Ja, sannleikurinn
er sá Miss Matilda, að Sir James
útvegaði þá sjálfur. Ég er hrædd-
ur um að ég eigi engan einkenn-
isbúning eins og er.
Matilda frænka misskildi það
hversu skömmustulegur hann
var. — Það skiptir engu, sagði
hún. Við bjuggumst hálfvegis
við því. Miss Browning er þegar
búin að tala við verzlun í Cannes.
Hún gaf honum upp heimilis-
fangið. — Eftir nokkrar mínútur
getið þér tekið einn af bílunum,
ekið niður í bæ, og fengið góðan
einkennisbúning. Mr. Green
hringir í þá áður en þér komið
þangað.
— Já, Miss Matilda.
— Hann sér meira að segja um
að panta fyrir yður.
Dyrnar opnuðust og Peggy
kom inn og á eftir henni Aug-
ustus Green. Hún sá Julian og
sagði: — Ó, trufla ég?
Matilda frænka sagði: — Nei,
Peggy mín, komdu inn.
— Heldurðu að þú þarfnist
mín næstu tvo tímana eða svo?
— Það held ég ekki.
— Ég var að hugsa um að
skreppa niður í bæ — ég þarf
að ná í ýmislegt.
— Gott, þá geturðu sett bréf-
in ndín í póst, sagði Matilda
frænka. — Annars ætlar Soames
að fara í bæinn eftir nokkrar
mínútur, svo að þú getur setið í
hjá honum.
Peggy gaf Juliian hornauga.
an: — Já, jæja, Soames, ég held
að þér þurfið ekki að gera
annað í bili. Var það eitthvað
sem yður langaði til að spyrja
um?
Julian sagði: — Get ég náð í
station-vagninn fyrir Mr. Green
meðan ég bíð?
Green sagði: —- Það held ég
nú, drengur minn, gerðu það.
Og mældu vindinn í dekkjunum
fyrir mig, ef þú vilt gera svo vel.
Ég vil hafa nógan vind í dekkj-
unum á þessum hlykkjóttu fjall-
vegum hérna.
Julian fór út í bílskúrinn og
náði í station-vagninn og ók hon-
um upp að húsinu. Nokkrum
mínútum síðar kom Green út
með golfkylfumar sínar.
— Hvað er mikið í þeim?
sagði hann.
— Tuttugu og sex pund í öll-
um dekkjum, Mr. Green.
Hann hélt opnum dyrunum á
meðan Green steig upp í station-
vagninn og ræsti hreyfilinn,
sat andartak við stýrið og
virti Julian fyrir sér. Síðan benti
hann honum að koma nær.
— Segðu mér eitt, sagði Green.
— Hvernig heldurðu að eigi eftir
að fara um þig hérna?
— Ég held að mér líði mjög
vel hér.
— Jamm. Jæja, reyndu að
standa þig. Sjáðu vel um bílana
og ekkert annað. Skilurðu það?
Julian virtist ekki skilja mæta-
vel. Hann sagði: — Ég skil ekki
fyllilega .
— Ég skal skýra þetta betur.
Mér lízt vel á þig, en ég er að
láta rannsaka þetta meðmæla-
bréf þitt til að vera viss. Á með-
an skaltu ekki fá neinar skrýtn-
ar hugmyndir í kollinn, hvað sem
þú sérð.
— Hugmyndir, Mr. Green?
— Ég sagði það já. Láttu þig
ekki dreyma um að þú komizt
nokkuð áfram í þessu húsi með
klækjum. Það er enginn það
klókur. Ekki þegar ég er nálæg-
ur.
Julian hló með sjálfum sér um
niður hæðina og Peggy starði
beint fram fyrir sig. Hún virtist
vera að reyna að herpa saman
mjúkar, þrýstnar varirnar en
henni tókst það ekki fyllilega.
Það var beinlínis ekki hægt. Bíll-
inn ók með miklum hraða eftir
hlykkjóttum veginum og í
snörpustu beygjunum snertust
handleggir þeirra. Hann fann
ilrninn af ilmvatni hennar. Og
þótt hann vissi að Mr. Pimm
myndi mislíka það, gat hann ekki
að því gert, þótt hann gyti stöku
sinnum til hennar augunum.
Hann sá að hún notaði ekki mik-
il snyrtilyf. Hörund hennar var
svo fallegt, að hún þarfnaðist
þeirra ekki. En hvað var hún
að gera með þennan hnykil ofan
á höfðinu? Og hornspangagler-
augu, og þessa skó. Ekki gat hún
falið neitt með þessu.
Peggy sneri sér skyndilega að
honum og sagði: — Svo að yður
tókst að verða annar bílstjórinn
okkar eftir allt saman.
— Það virðist vera, sagði Juli-
an, og bætti síðan við til öryggis,
—- Miss Browning.
■— Og ég geri ráð fyrir að þér
séuð montinn af sjálfum yður.
Hann hugsaði sem svo að í
þetta skiptið hefði hún rétt fyr-
ir sér. En hann gat ekki viður-
kennt þa ðmeð góðu móti. f stað
þess sagði hann: — Hvert viljið
þér að ég aki yður?
Peggy sagði: — Chez Bérénice
ef yður væri sama.
•— Með ánægju. Hvar er sá
staður?
— Rue Gallienne 69. Og ég
hefi fyrirskipanir til yðar frá
Miss Matilda.
— Ég hélt að hún væri sjálf
búin að gefa mér þær.
— Þegar þér eruð búinn að
fara til klæðskerans eða hvert
sem þér eruð að fara, eigið þér
að bíða eftir mér og aka mér aft-
ur heim.
Julian sagði: — Vissulega.
— Og á meðan þér bíðið þá
eigið þér að leggja bílnum ein-
hvers staðar en ekki fara í bíl-
— Hvað er það?
— Eins og þér vitið það ekki.
Jæja, ég get sagt yður eitt. Þér
verðið ekki hérna út vikuna.
Julian ók eftir síðustu snörpu
beygjunni neðst í hæðinni og
sagði síðan: — Það vill svo ein-
kennilega til að þér hafið al-
rangt fyrir yður. Ég hef ekki
minnsta áhuga á Annabelle.
— Nú, hvað er það þá?
Julian hló fölskum hlátri og
sagði: — Ja, þér getið andað
léttara, það eitt er víst.
Peggy sagði grimmilega: —
Ætlið þér að ímynda yður í eina
mínútu, í eitt brot úr sekúndu,
að ég myndi nokkurn tíma líta
á yður?
— Ég er ekki að segja annað
en að ég þarf að fá vinnu og að
ég sé ágætis blístjóri handa Miss
Matilda. En það verður eitthvað
skrýtið ef þér ætlið að missa
stjórn á yður í hvert skipti sem
ég ek yður smáspöl.
— Ég missi alls ekki stjórn á
mér.
— Hvað er þá að yður?
Peggy sagði: — Annabelle er
mjög góð vinkona mín, og ég
þoli ekki blóðsugur sem koma
til þess að stíga í vænginn við
hana bara vegna peninganna.
—- Farið þér þá svona með
alla sem koma nálægt henni.
— Já. Þegar þeir bera það
svona með sér að þeir eru svik-
arar.
Þetta var í fyrsta skipti sem
Julian hafði verið kallaður svik-
ari. Hann tók á öllum kröftum
til þess að bæla niður reiði sína.
Þau voru nú komin að Rue
Gallienne 69. Peggy strunsaði út
úr bílnum og skellti á eftir sér.
Hún hélt burt með þóttafullum
svip, og Julian gafst rétt tími
til þess að segja: — Þér gleymd-
uð aðeins einu.
— Hvað er það?
— Hvar á ég að ná í yður?
Peggy hugsaði sig um andar-
tal: — Lögreglan leyfir yður ekki
að leggja bílnum á götunni í
Framhald á bls. 46.
VIKAN 12. tbl, —