Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 41

Sjórinn var að því kominn aS kaffæra Marian,
þar sem hún stóS á syilunni, meS ókleift bjarg-
iS á aSra hönd en ólgandi hafiS á hina. Bátinn
hafSi rekiS burtu, og Paul lá sennilega limlest-
ur einhversstaSar milli klettanna. HvaS gat hún
gert?
Enginn gat vitað hvía' þau
voru. Hún hafði ekki séð neina
báta á þessum slóðum, en þó að
einhver færi framhjá víkinni,
mundi ekki auðvelt að koma
auga á hana, þar sem hún stóð
og þrengdi sér upp að háu og
bröttu berginu. Brátt yrði al-
dimmt. Öldurnar mundu flæða
yfir hana og skola henni með
sér eins og þangi. Þær flæddu
þegar yfir fætur hennar og sú
síðasta náði alltaf hærra en sú,
sem á undan fór. Neðsti hluti
syllunnar var þegar undir sjó.
Það var aðeins smánibba, sem
hún stóð á, sem enn var ofan-
sjávar. Hún vissi, að svo gat það
ekki lengi gengið. Þetta 'var ekki
nema frestur á því, sem óumflýj-
anlega varð að koma. En ennþá
átti hún þó örlitla von. Krafta-
verk gat hent.
Hún starði aftur út yfir vík-
ina. Hún var breiðust yzt, en
klettarnir voru alls staðar þver-
hnýptir niður að sjávarmáli.
Niðri í djúpinu gat hún greint
öldurnar þrengja sér inn í hverja
skoru.
Hún rifjaði upp fyrir sér, það
sem Paul hafði sagt henni....
hellarnir neðansjávar áttu sök á
hættulegum straumum þegar
flóð var. Þess vegna hafði hann
orðið svona skelfdur, þegar hon-
um mistókst að binda bátinn,
sem rak strax í burtu. Það var
ekki hægt að komast inn eða út
úr víkinni nema með bát, og það
var aðeins einn staður, þar sem
hægt var að ganga á land, lítil
sandströnd, þegar fjara var. Þau
höfðu klöngrast yfir stórgrýtta
ströndina til að komast að hum-
argildrunum, en sjórinn hafði
löngu þakið þá strandlengju. Og
til bátsins sást ekkert. . .
Hún fór aftur að horfa upp að
klettabrúninni. Þótt hún hefði
reynt að fylgjast með ferðum
Pauls, var engin leið fyrir hana,
að vita hvað komið hefði fyrir.
Hefði hann dottið og hrapað nið-
ur hinum megin, hefði ójöfn
brúnin hulið það alveg fyrir
henni. Hún hefði ekki getað
heyrt skvampið, því að öldugnýr-
inn í kringum hana yfirgnæfði
allt annað.
Hún sá ekki skýrt lengur. Það
var eins og hún stæði í víðáttu-
miklum fossúða, sem umlyki
hana algjörlega. Öldurnar þyrl-
uðust upp í kringum hana og
skvettust að kjólfaldinum. Hún
þrýsti andlitinu að köldum stein-
inum. Skelfingin, sem gripið
hafði hana frá því að Paul fór,
var nú horfin. Hún var ekki
lengur hrædd.
Nú gat hún hugsað um atburði
síðustu tuttugu og fjögurra tíma.
Þegar hún kom á stöðina. Hvern-
ig Paul hafði boðið hana hjartan-
lega velkomna þegar hann hjálp-
aði henni úr lestinni, um glettnis-
lega athugasemd hans um, að
þau væru nú ekki nema þre-
menningar að skyldleika . . . Um
móður Pauls — Florence frænku
— sem bauð hana velkomna til
Hill Terrace, og þegar hún hefði
hitt málafærslumanninn þann
sama dag, og hann hafði látið i
ljós feginleik sinn yfir að hafa
haft upp á henni — erfingja Joe
frænda.
Samt hafði engin sagt henni,
hvernig Joe frændi hafði dáið . ..
Marian hrökk snögglega upp
af hugsunum sínum. Fyrst hélt
hún, að nú væri hún að drukkna.
Hún heyrði eitthvert dimmt. og
stöðugt hljóð, eins og mótordrun-
ur í gegnum hafrótið. Hún opn-
aði augun, en hún hafði ekki gert
sér ljóst, að hún hafði lokað þeim.
Klettaveggurinn var kaldur og
votur við andlit hennar. Sjór-
inn náði henni nú upp að hnjám.
Hún sneri sér við. Mótorhljóðið
var þarna raunverulega. Það var
bátur þarna.
Marian stóð grafkyrr og horfði
út á hafið, en hjarta hennar barð-
ist um. Hún fylltist ákafri gleði.
Hana langaði til að hlaupa og
veifa, en hvorugt gat hún gert.
Hún gat aðeins staðið þarna og
starað út á sjóinn.
Þetta var lítill mótorbátur
með smá skipsklefa. Hann vagg-
aði þarna letilega á öldunum
tæpa þrjátíu metra frá henni.
Maðurinn við stýrið virtist ró-
legur og fullur sjálfstrausts og
um háls hans hékk sjónauki.
Hann beygði sig niður og mótor-
hljóðið varð daufara, en hélt
samt reglulega áfram.
— Getið þér synt? kallaði
han. Röddin var róleg og eðlileg,
eins og þau sætu einhvers stað-
ar saman í ró og næði, þegar
hann bar fram þessa spurningu.
•— Ekki nógu vel! Marian
hristi höfuðið og rödd hennar
var ve.ikburða og torkennileg.
— Þér bjargið yður- sjálfsagt,
svaraði hann og byrjaði að vinda
upp kaðalstreng. Hann undribjó
kastið. — Takið á móti!
Kaðallinn flaug beint til henn-
ar. En hann hafði ekki ætlazt
til að hún gripi hann — sú hreyf-
ing hefði getað komið henni úr
jafnvægi. Þess í stað slóst hann
við vegginn bak við hana og féll
léttilega á axlir henni.
Marian tók um hann báðum
höndum.
— Leggið hann yfir höfuðið og
undir handleggina, skipaði hann.
Hún hlýddi og beið þar til
hann hafði lagt bátnum í hlé.
Þá sleppti hann stýrinu og tók
um hinn enda reipisins.
— Eruð þér tilbúnar? Verið
bara rólegar, en haldið fast í
reipið.
Marian fann, að reipið sat fast
um líkama hennar og hélt sér
dauðahaldi í hnútinn á brjóstinu.
Hún kinkaði kolli.
— Farið bara rólega að þessu,
kallaði hann. — Gangið alveg út
á brúnina og stökkið svo út í.
í hans munni virtist þetta
allt svo einfalt og öruggt. Þegar
næsta alda féll frá, gekk hún
niður að brúninni. Húb. fann
hvernig reipið hertist að henni,
og sjórinn freyddi í kringum
mjaðmir hennar. Hún beið þar
til næsta alda lagðist að. Hún
skall á vegginn bak við hana og
kastaði henni um koll. Enn hert-
ist reipið og hún fann að hún
var dregin niður í öldurótið. Hún
lokaði augunum og hélt niðri í
sér andanum og reyndi að hefja
sig upp aftur með fótunum. Hún
komst upp á yfirborðið og þegar
hún var laus við brotsjóina upp
við klettana gekk þetta greiðlega.
Framhald á bls. 44.