Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 48

Höium fyrir-
kæli-
skápa
8 cu. feta
Svo og hinar vel þekktu
................................ .
cattear

SIWA
þvottavélar,
sem sjóða, þvo, skola og þurr-
vinda. — Með innbyggðum hita-
stilli og kúlulegum. — Varahlutir
óvallt fyrirliggjandi.
Ölafsson & Lorange, heildverzlun
Klapparstig 10 — Sími 17223.
Þetta gekk vel, prýðilega. Sendu
Pimmsa gamla kveðju mína.
Hann gekk nú að bílnum og sett-
ist við hliðina á Peggy.
— Hvert nú? spurði hann. —
Beint heim?
Peggy sagði: — Já.
— Já, hvað?
— Jæja þá, þér eigið líklega
fyrir því. Já, takk.
Þau voru að koma að fyrstu
beygjunni neðst niðri í hæðun-
um þegar Peggy sagði: —
Soames.
— Já, Miss Browning?
— Hvernig stóð á því, að þér
komuð einmitt á réttu augna-
bliki til hjálpar?
Julian sagði: — Ég var fyrir
framan Martinique og átti von á
yður á hverri stundu og þá sá
ég þennan náunga byrjaða að
angra yður.
— Þér hafið ekki verið lengi
að koma bílnum út af bílastæð-
inu.
—• Það vildi svo til að bíla-
stæðið var fullt. Ég lagði bíln-
um fyrir framan hótelinngang-
inn.
— Nú, já.
Og síðan andartaki síðar: —
Hefðuð þér i raunni siegið mann-
inn niður?
— Ég býst ekki við því.
— Þér hótuðuð því samt.
— Hann var næstum helmingi
minni en ég, Miss Browning.
— Allt í einu eruð þér orð-
inn svo virðulegur. Þarna niðri
á breiðgötunni hét ég bara
Peggy.
— Fótaskortur á tungunni,
Miss Browning.
Peggy sagði: — Svona, svona,
það er óþarfi að sítönglast á
þessu.
Julian hló við og sagði: —
Kannski það, en við erum bráð-
um komin heim.
— Og hvað á þetta svo sem
að þýða? Á ég að vera Miss
Browning þarna heima, en Peggy
þegar við erum komin nógu langt
í burtu?
— Ef þér lofið að fara að öllu
með gát. Því annars verð ég rek-
inn, og það viljið þér ekki, er
það?
Peggy leit á hann. — Ég veit
ekki hvað ég á að halda um yður,
sagði hún. Ég skammast mín ekki
fyrir að viðurkenna, að ég veit
ekkert, hvað ég á að halda um
yður.
—-’Það var heldur klént. Fyr-
ir ekki meira en hálftíma vissuð
þér mætavel, hvað þér áttuð
að halda um mig.
Peggy sagði: — Ja, hvað á ég
að halda, þegar maður eins og
þér ræður sig í svona vinnu? —
— Hvernig vinnu?
— Ræður sig sem bílstjóra
Annabelle. Þér eruð einfaldlega
ekki rétta manntegundin og það
þýðir ekkert að reyna að sann-
færa mig um, að þér séuð það.
— Hvaða manntegund sem ég
er verður sú staðreynd ekki um-
flúin, að ég er staddur hérna í
Suður-Frakklandi og á ekki eyri.
Peggy sagði tortryggin: — Ég
veit ennþá ekki, hvort ég á að
trúa yður.
— Til hvers þá að vera að því?
— Ég er bara að hugsa um
Annabelle. Ef Annabelle væri
ekki annars vegar væri mér
fjandans sama um hver eða hvað
þér væruð.
— Ég er viss um að hún er
þakklát, sagði Julian. — Jæja,
þá erum við komin heim, svo að
þér skuluð rétta úr bakinu eins
og góðum einkaritara sæmir og
láta engan sjá, að þér séuð að
tala við bílstjórann. Hvert á ég
að aka yður, að aðaldyrunum eða
uí *¥^
hliðardyrunum?
— Að hliðardyrunum ætti að
nægja. Peggy hikaði við: •— Þú
heitir Julian er það ekki?
— Það veiztu vel.
— Ég ætlaði bara að segja —•
ja, mig langaði bara til að þakka
þér fyrir að losa mig við þenn-
an mann.
— Mín var ánægjan, sönn
ánægja. Julian nam staðar. ■—
Jæja, út með þig, sagði hann.
— Látum nú allt fara vel fram.
Ég þarf að opna fyrir þér dyrn-
ar. Hann steig út úr bílnum og
gekk að bílhurðinni þeim megin
sem Peggy sat. — Svona.
Peggy brosti. — Þakka þér
aftur Julian.
— Bless þá.
— Bless.
Peggy hugsaði með sjálfri sér
á leiðinni inn í húsið að þetta
yrði auðvelt, hún vissi þegar
hvernig hún ætti að fara að
Soames. Hann hafði ekki viljið
að fundum þeirra bæri saman á
Martinique. Það vissi hún, og
hún ætlaði að komast að orsök-
inni. Þess vegna ætlaði hún að
fara fleðulega að honum og gefa
honum alls kyns hugmyndir í
kollinn þagnað til hann kæmi
upp um allt saman. Hún var
sannfærð um, að innan skamms
yrði Soames leiðitamur eins og
kjölturakki.
Julian hugsaði með sjálfum sér
þegar hann lagði bílnum í bíl-
skúrinn, að svona ætti að fara
með kvenfólk, þetta gamla smjað-
ur var óbrigðult. Það myndi ekki
líða á löngu áður hún lyti hon-
um eins og ambátt. Hann varð
bara að halda þessu til streitu
og þá myndi allt koma að sjálfu
sér. Hann var sannfærður um,
að innan skamms yrði Peggy
honum leiðitöm eins og kjöltu-
rakki.
Mr. Pimm, Danielle og Eddie
stóðu og hlustuðu á Carlo segja
frá atburðinum við breiðgötuna,
þegar Henri Brunewald kom inn
í Villa Marguerite. Þegar hann
var á leið inn heyrði hann Mr.
Pimm segja: — En varstu sann-
færandi, Carlo? Ertu viss um,
að ykkur hafi tekizt að blekkja
hana? Carlo sagði, að ekki hefði
hann séð betur. Og Mr. Pimm
sagði: —• Eftir þetta verður Eddie
að keyra mig í staðinn fyrir þig,
við megum ekki láta sjá okkur
saman. Ég varaði Julian við.
Þessi stelputófa, almáttugur
»8 » ■» t *** ó»t