Vikan - 03.09.1964, Qupperneq 10

AÐ TEUfl KJflRK i
ALLSNÆGTAKYNSLÖÐINA
Prestshjónin í Holti, Hanna og sr. Sigurður ásamt
Prestsetrið Holt undir Eyjafjöllum. Að Hjördísi, dóttur Sigurðar. Hún var þarna í heimsókn, Dóttursonur sr. Sigurðar hleypur til afa síns á hlaðinu I
baki gnæfir Holtshyrnan. en er annars gift Úlfari Skæringssyni, skíðakennara. Holti. Fólksvagninn er farkostur prestsins.

Wmmm
1
.
' >v

Það stytti upp einn dag og sólin brauzt fram
úr skýjaþykkninu, sem hafði legið eins
og mara yfir Suðurlandi með mismunandi
miklu slagviðri. Regnbólstrarnir höfðu kom-
ið eins og holskeflur úr suðri og austri,
kolgráir og vatnshlaðnir; þegar bezt lét
sást aðeins giitra í fölgula blikuna á milli þeirra.
Þannig eru óþurrkasumur á Suðurlandi.
Grængresið er farið að vaxa uppúr töðunni á
túnunuin, það glittir jafnvel í vatn undir heyinu.
í þesskonar árferði þyrmir yfir menn á hverjum
morgni, þegar þeir heyra að enn lemur regnið
rúðurnar og vita að taðan heldur áfram að spretta
úr sér eða lirekjast. Menn gretta sig framan i
grámuskuna og árétta það enn einu sinni, að nú
sé hann brugðinn fyrir alvöru, engin von um
uppstyttu fyrr en um höfuðdag.
En þetta var sem sagt daginn, sem stytti upp.
Markafljót breiddi úr sér þar sem Skarphéðinn
snaraði sér yfirum milli höfuðisa hér áður fyrr
og sólskinið glitraði í lækjaveisunum, sem steyp-
ast hvítfyssandi niður lilíðarnar hjá Stóradal.
Landið var eins og svefndrukkinn unglingur, sem
ris upp með stírurnar í augunum og sér að það
er komið hádegi.
Aldrei eru litir eins tærir, ljósbrigðin aldrei
eins viðkvæm og finleg eins og eftir langvarandi
regn. Og líklega tekur maður hvergi betur eftir
Sr. Siguröur við minnismerkið um Holtskirkju, sem stóð
þarna í kirkjugarðinum frá 1170 til 1889, en var flutt að
Ásólfsskála.