Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 14

Greta Garbo og John Gilbert í myndinni
„Þrá“, sem tekin var 1927. Það var fyrsta
myndin, sem þessir heimsfrægu leikarar
léku saman i. Eftir öll ástaratlotin í kvik-
myndinni og vináttu þeirra utan kvik-
myndaversins héldu allir að brúðkaup
væri í nánd, en Greta hvorki þorði né
vildi giftast.
5. hiluti
Ævintýrið um
EFTIR þrjú ár og átta kvikmyndir
í Hollywood var Greta Garbo
orðin drottning kvikmyndanna.
Hendur hennar voru sem skap-
aSar fyrir ástaratlot, dásamleg
augu hennar lofuðu uppfyllingu
djörfustu drauma, bros hennar, var
óendanlega blítt og öll elskuleg fram-
koman lýsti af ást. En það var líka
köld fjarlægð í fari hennar, sem gerSi
það að verkum, að meira að segja
þeir frökkustu hikuðu frammi fyrir
henni.
Áhorfendur elskuðu hana, þeir litu
á hana sem kæran vin, ástkonu, syst-
ur eða fjarlæga veru. Kvikmyndir Gar-
bo voru ekki merkilegri en aðrar
myndir, en Garbo lyfti fábreyttu
efninu í æðra veldi með þvi að leggja
sál sína í leikinn. Samt var hún aldrei
áberandi tilfinningarik. Hún notaði
aðrar aðferðir, og hún hafði einkenni-
lega næma tilfinningu fyrir tjáningu
kvikmyndanna — á þeim tíma sem
ákaft fas og augu full af geðshræringu
voru alls ráðandi í kvikmyndum, kom
hún með hægláta framkomu og kyrr
augu. Meðan aðrar filmstjörnur gáfu
tilfinningunum lausan tauminn, sýndi
hún aðeins titrandi bros og myrkur
í augum.
Hún var álitinn leyndardómsfull og
óráðin gáta. Allir vildu vita eitthvað
um þessa tuttugu og þriggja ára sænsku
stúlku í Hollywood, en hún komst
— VIKAN 36. tbl.
undan öllum tilraunum blaðamanna. Hún vildi
ekki og gat ef til vill ekki svarað spurningum
þeirra. Þá sneru þeir sér til starfsfélaga henn-
ar, mótleikara hennar og þá aðallega til John
Gilbert. Hinn laglegi og brosmildi Jack var fús
að segja frá Gretu, hann hafði leikið á móti henni
í öllum vinsælustu myndunum og var sérfræð-
ingur í heitum ástarsenum. Jú, það var rétt, hann
hafði beðið hennar, honum liafði að visu verið
neitað, en.... Ég vil heldur eiga með henni einn
klukkutíma en heilt líf með hvaða annarri konu
í öllum heiminum, sagði eftirlætisgoð kvikmynda-
gesta, John Gilbert og hló svo að skein í hvítar
og fallegar tennurnar. Hvernig var hún? — Ó,
hún er dásamleg. Það hefur aldrei verið sköpuð
jafn töfrandi vera. Hún er full af duttlungum eins
og sjálfur skrattinn, óútreiknanleg, skapheit og
dularfull. Stundum neitar hún að vinna, og vilji
hún það ekki, gerir hún það heldur ekki. Hún
leikur ekki nema hún sé vel fyrir kölluð. En hvi-
lík geislun frammi fyrir myndavélinni! Hvílikur
þokki! Hvílík kona! Einn daginn er hún barna-
leg, trúgjörn, hreinn unglingur. Þann næsta er
bún dularfull, þúsund ára, eggjandi og þekkir
allt. Garbo er fleiri manneskjur í einni en nokk-
ur annar.
Allur heimurinn hafði áhuga á sambandi henn-
ar við John Gilbert. Ætluðu þau að gifta sig? •—
Ég er trúlofaður henni, en ég veit ekki hvort hún
álítur sig trúlofaða mér, sagði John Gilbert við
blaðamennina. — Þú ert ekkert annað en stórt
barn, sagði Greta við hann. En Gilbert gafst ekki
upp. Ilann keypti lystisnekkju og lét gera hana
upp fyrir hvorki meira né minna en 100000 doll-
ara. Hann skirði skipið „Tælidrósin“ eftir fyrstu
mynd Gretu, og svo tilkynnti hann, að þau ætl-
uðu að fara saman burt úr Hollywood og dvelja
í ár á Kyrrahafinu. Sú ferð varð aldrei að veru-
leika.
John Gilbert var draumóramaður og átti erfitt
með að gera greinarmun á ævintýrum kvikmynd-
anna og raunveruleikanum. En það var kæru-
leysi hans og áhyggjuleysi, sem töfruðu Gretu.
Þrátt fyrir velgengnina og 260 000 dollara árs-
tekjur, leið henni ekki vel, hún var tortryggin,
feimin og varkár, og henni fannst ekki að hægt
væri að treysta neinum í Hollywood, þar sem
allir höfðu svo kalt hjarta og uppgerðarleg bros.
En Jack var öðruvísi. Hann bar enga virðingu
fyrir stórlöxunum, var fljótur að svara fyrir sig
og sýndi þeim, sem litu stórt á sig, lítilsvirðingu.
í félagsskap hans gat Greta hlegið og verið eðli-
leg. Ameríkumaðurinn John Bainbridge hefur
sagt frá lífinu í húsi Gilberts uppi í fjöllunum, «
en hann hefur skrifað bók um ævi Gretu Garbo.
Greta var sjaldan ein með Jack, því að hann vildi
hafa fjölda fólks i kringum sig og vildi venja Gretu
við að taka á móti gestum. Það gekk ágætlega,
þegar gestirnir voru ekki of margir. Þá fóru þau
oft í eitthvert kvikmyndahúsið og Greta klæddi
sig þá eins og Jack og vinir hans, i víðan polo-
jakka með bundnu belti. — Nú er ég ein af ykkur,
sagði hún hlæjandi. En væru fleiri gestir varð
hún taugaóstyrlc. Hún hafði einhvern tíma útbúið
matarborð með smurðu brauði og fór svo til
Jacks og hvislaði: — Heldurðu að fólkið fari ekki
að borða? Jack stakk upp á því, að hún tilkynnti
að maturinn væri til, en hún gat ekki fengið sig
til þess.
Líklega var það á einni slikri veikleikastundu,