Vikan - 03.09.1964, Qupperneq 31

sólarhringa; tók þess í stað inn
svefntöflur, svo að hann yrði ekki
andvaka. Fyrri dagurinn leið að
kvöldi ón þess hann sæi nokkra
breytingu ó andlitinu, huggaði sig
við, að það hefði þó ekki þrútnað
meira, og þegar hann vaknaði að
morgni, var hann hressari og end-
urnærðari en hann mundi eftir að
hafa verið í háa herrans tíð. Hann
hafði haft gott af bindindinu, þó
að það væri ekki lengra. Hann var
kátur og honum leið vel. Og hann
hraðaði sér að speglinum.
Kane rak upp vein, þegar hann
leit spegilmynd sína. Það var viður-
styggilegt andlit, þrútið og allt úr
greipum gengið. Hann bar fingurna
að því, þrýsti á það, reyndi að
koma því aftur í skorður og þannig
stóð hann, þegar Morgan gegndi
kalli hans. Dóttir Morgans kom á
hæla honum, hárið ógreitt, starði á
hann sturluðum augum, hló, benti
og hrópaði: „Siáðu hvernig hann
er í framan . . . Sjáðu hvernig hann
er í framan!"
Og Kane hrópaði: „Morgan,
líttu á mig! Líttu á mig . . . fram-
an í mig!"
Morgan svaraði rólega: „Það
virðist ekki laust við að þér séuð
eilítið þrútinn í andliti, herra minn.
Á ég að kalla lækninn yðar hing-
að?"
„Nei, nei!" Kane vildi ekki fyrir
nokkurn mun að nokkur sæi sig
þannig útlítandi. En svo tók hann
sig á. „Jú . . . ef þú vildir gera svo
vel, Morgan."
Telpan gekk [ áttina til hans,
lyfti hendinni, eins og hún hygð-
ist snerta andlit hans, skellihló, eins
og þetta væri einhver skemmtileg-
ur leikur. Morgan tók um arm henni,
leiddi hana á brott og mælti lágt,
en þó ekki lægra en svo að Kane
gat greint orðin: „Komdu, vina mín.
Við skulum lofa vesalings mannin-
um að vera einum".
Morgan kom aftur inn í svefn-
herbergið að vörmu espori og mælti
við Kane, sem sat skelfdur í öngum
sínum á rekkjustokknum: „Dr. Kald-
well er í leyfi, herra minn. Aðstoð-
arstúlkan hans benti mér á annan
lækni. Á ég að biðja hann að koma,
herra minn?"
„Já. Og komdu með viský . . .
Flösku . . ."
„Já, herra minn."
Læknirinn kom um kvöldið, og
jafnvel þó að Kane væri illa drukk-
inn, fór undrunarsvipurinn á and-
liti læknisins, þegar hann sá andlit
hans, ekki framhjá honum. Á með-
an hann var að skoða Kane, talaði
hann fram og aftur um hlutverkin,
sem hann hafði séð hann leika og
hve konan sín væri mikill aðdáandi
hans. Kane hlustaði með öðru eyr-
anu, beið úrskurðar læknisins í
kvíða og ofvæni. Loks var athug-
uninni lokið, læknirinn tróð öllu sínu
hafurtaski ofan í tösku sína aftur
og bjóst til að fara. Kane stöðvaði
hann í svefnherbergisdyrunum.
„Ætlið þér ekki að skrifa neinn
lyfseðil, læknir?" ;spurði hann.
Læknirinn virtí hann fyrir sér.
Svaraði með alvösusvip: „Ég er
hræddur um að það sé með öllu
þýðingarlaust, herra Kane."
„Þýðingarlaust? Hvað eigið þér
við með því? Að þetta muni hverfa
af sjálfu sér?"
„Ég er hræddur um ekki."
„Þá verðið þér að láta mér í té
einhver lyf . . ."
„Fáið yður sæti, herra Kane."
Hann leiddi Kane til sætis frammi
fyrir snyrtiborðsspeglinum, og Kane
leit andlit sitt, skrumskælt og þrútið,
stara á sig með skelfingu ( augum.
Læknirinn tók til - máls. „Þetta er
sjaldgæfur sjúkdómur, herra Kane;
sjaldgæf truflun á starfsemi inn-
rennsliskirtlanna. Það er undarlegt
að þér skulið ekki bólgna neitt um
úlnliði og ökkla, og þó enn undar-
legra, að þér, fullorðinn maðurinn,
skulið taka þennan sjúkdóm."
„Hvernig þá? Hvað eigið þér
við?"
„Ég á við, að þetta sé sjúkdómur,
sem þekkist yfirleitt ekki nema (
börnum og unglingum. Framleiðsla
vissra hormóna, sem kemst úr jafn-
vægi. Þegar sjúklingurinn er á unga
aldri, kemst hún fljótlega aftur í
lag og sjúkdómseinkennin hverfa af
sjálfu sér. En taki fullþroska maður
þennan sjúkdóm, er hann með öllu
ólæknandi, því miður . . ."
Kane starði á afmyndað andlit
sitt í speglinum; það var eins og
bólgnar varirnar toguðu hægri kinn-
ina niður á við; bólgan í vinstri
kinninni þrýsti vinstra aoganu fast
að nefinu. Það var viðurstyggileg
sjón. Læknirinn lagði höndina á öxl
honum. „Hvað sem því líður, herra
Kane, þá. megið þér hrósa happi,
að þetta skyldi ekki koma fyrir fyrr
en eftir að þér hafði dregið yður
( hlé. Hinir fjöldamörgu aðdáend-
ur yðar muna yður, eins og þér
voruð á hátindi frægðarinnar". Að
Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentib. Ólíkt útLit
Toni lífgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift
að leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur
lagningunni. Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er.
Hér eru þrjár óhkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á
einu Toni. En þér getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Ef þér óskið eftir að fá leiðbeiningar um hárlagningar fyrir
þessar hrífandi hárgreiðslur, þá vinsamlegast skrifið til Evelyn
Douglas, Globus h.f., Vatnsstíg 3. Reykjavík.
L/m Toí!!-AðeinsToni hefur tilbúinn bindi vökva.
Engin fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í
handhægri plastik flösku. Vefjið aðeins hárið
upp á spólurnar og þrýstið bindivökvanum í
hvern lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni.
Engar krullur. Engir stífir broddar. Toni
gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
new||
TonÚÍ:j:j
cremttý:
»»«utrali«^j
•kaki wájij
NEW
VIKAN 36. tbl. —