Vikan - 08.10.1964, Blaðsíða 26

„Ungfrúln tók upp kamb og spegil og snurfus-
aði sig alia í framan." O
-O- „Svo stungu þeir títu-
prjónum í buxurnar henn-
ar“.
O „Ritstjórinn var í peysu,
sem vel gat verið frá prjóna-
stofunni Malín; hárprúður í
meira lagi...“
— VIKAN 41. tbl.
„Nú birtist Björg litla
Hauksdóttir í gættinni.“ [)
„Svo stungu þeir fleiri títuprjónum í bux-
urnar hennar.“ -O"
TEXTI:
JAKOB Þ. MÖLLER.
MYNDIR:
KRISTJÁN
MAGNÚSSON.
Mikið feiknalega held ég, að
erfitt sé að vera l|ósmyndafyrirsæta,
að ég tali nú ekki um frægur tízku-
Ijósmyndari.
Þau komu hingað upp eftir til
okkar Lórusar um daginn ásamt
Parísarritstióranum frá Harper's
Bazaar. — Aldrei sá ég það blað
í mínu ungdæmi, enda hafði ég
um annað að hugsa í þá daga. —
Þau dedúuðu þessi ósköp við
hliðina á mér, og fyrirsætan studdi
sig við öxlina á mér. Henni var
það svo sem ósköp veikomið, held
hún hafi verið þreytt litla skinnið.
Ég roðnaði að vísu svolítið, enda
ekki á hverjum degi, sem mínum
líkum hlotnast sá heiður að standa
undir fyrirsætum frá París. Þeir
hefðu bara átt að sjá mig jafn-
aldrarnir frá hinum bæjunum fyrir
austan.
Nú, ég stóð þarna vestan undir
vegg eins og venjulega og átti mér
einskis ills von, þegar þau birtust
allt í einu með allt sitt hafurtask.
Það óð á þeim á einhverri annar-
legri tungu, sennilega golfrönsku,
og ég skildi auðvitað ekki orð.
Hnátan brá sér inn í bæ, sennilega
til þess að hitta húsbóndann og
spyrja tíðinda, en við hinir biðum
úti í sólskininu og gláptum hver
á annan.
Ritstjórinn var í peysu, sem vel
gat verið frá prjónastofunni Malín,
hárprúður í meira lagi, loðbrýnn og
hvasseygur, hár og herðibreiður.
Hann hefur ekkert verið að láta
klippa sig fyrir íslandsferðina, enda
óþarfi. Menn eru að venjast af svo-
leiðis tildri nú á dögum, og það
er gott. Já, já, ég held nú það —
o, jæja.
Ljósmyndarinn var harla ólíkur
ritstjóranum. Ungur snaggaralegur
piltur, Ijós yfirlitum, í nankinsbux-
um, sem voru ekki víðari en prjóna-
hald, o, sei, sei, nei.
Það var ekkert sérlega gestkvæmt
hjá okkur þennan dag, þótt veðrið
væri ágætt, logn og blíða. Það er
helzt von á fólki um helgar. Ég
hafði svo sem ekkert að gera, bara
stóð þarna eins og venjulega. Þeir
eru farnir að slá allt með vélum
nú orðið — þykir það ganga eitt-
hvað skár. Nú þarf allt að ganga
í fleng, enginn má vera að þv! að
setjast niður og hugsa eða rifja upp
kverið sitt, hvað þá að menn
leggi á.
Þau höfðu verið austur við Gull-
foss daginn áður. Þangað hef ég
aldrei komizt sjálfur, en oft heyrt
frá honum sagt. Þar hafði ungfrúin
brugðið sér í þessar seiðdulur, sem
þeir kalla bikini, skelfingar klæðn-
aður, eftir því sem ég hef frétt. Nú
voru þau komin hingað og ætluðu
að afmynda mig og ungfrúna.
Hún birtist aftur og hafði brugð-
ið sér í náttföt, þótt enn væri bjart-
ur dagur — hefði þótt skrítið uppá-
tæki í mínu ungdæmi, en hverju
Framhald á bls. 47.
fSLENZKIR
HVERFI-
STEINAR
OG
SUMAR-
TIZKAN
1965
Fyrir skömmu komu hingað tveir Frakkar,
ritstjórinn á Parísarritstjórn tízkubiaðsins
Harpers Bazaar og Ijósmyndari hans, og í
fylgd með þeim var amerísk Ijósmyndafyrir-
sæta, Joan Fields. Erindi þeirra hingaS var
aS taka hér tízkumyndir, sumartízkan 1965
og afla fréttaefnis frá íslandi. Ritstjórinn
heitir Franz Weber og Ijósmyndarinn her-
mann stahli (með litlum staf á nafnspjald-
inu).
Þau fóru víSa meSan þau dvöldust hér,
og blaðamaSur og Ijósmyndari Vikunnar
komu aS þeim óvörum uppi viS Árbæ og
fylgdust meS störfum þeirra um hríS.
„I'eir voru alltaf að laga ungfrúna."