Vikan - 12.11.1964, Blaðsíða 12

ÞAÐ VAR EINKENNILEGT
HVERNIG
ÖRLÖGIN FLÉTTUÐU
LÍF ÞEIRRA
Æ SAMAN,
RÉTT EINS OG
ÞAU VÆRU
SANDKORN
í SAMA
STUNDAGLASI.
UVivian, samsinnti hann, — það
er á nákvæmlega sama hátt,
að vegir okkar mætast, eins
og líf okkar renni gegnum
sama stundaglas. Hann leit
út um austurgluggana í íbúð
Vivians, þá er sneru út að
Central Park. Nóttin neistaði
af Ijósum, sem urðu að demöntum handan
árinnar, þar sem siglutoppar skipanna leit-
uðu út til hafsins og heimsins.
Vivian renndi sér úr örmum hans, gekk
þvert yfir stofugólfið og settist virðulega í
Empire-sófann. Bak við hana hékk kínverskt
málverk með jöfnu og reglulegu rósamunstri.
Hann settist á armbrík stóls á móti og
leit á hana — með glaðlega brosdrætti kring-
um brún augun.
Það var einkennilegt hvernig örlögin flétt-
uðu líf þeirra æ saman . . .
Hún minntist Rafns Smith frá skólaárum
sínum í Pennsylvania. — Hvernig hefurðu
það í dag, Lady de Vere? hafði hann hróp-
á