Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 19

Ég skil ekkert. Eigum við að
hittast og fá okkur kokkteil, vina
mín?
Mörgum árum síðar, þegar
Julie leit til baka til þessarra
daga, voru það oftast nær sval-
irnar á Alpenstadt, sem hún sá
fyrir sér: Hún sjálf og gamla
konan. Tvær skuggamyndir í
rökkrinu á svölunum, leikandi
sinn hlálega leik.
Um sólarlagsbil sjötta daginn
kom Cecilia Thorpe í ljós, vel
snyrt og fersk, svartklædd með
glitrandi silfurútsaum á blúss-
unni sinni.
— Það var síminn, Julie. Hún
hafði látið rannsaka hann og nú
var verið að gera við hann. Hún
hafði hringt til George í Luzern
úr símanum niðri í forsalnum.
— Og geturðu ímyndað þér! Um
morguninn fór Nancy Purdue að
kaupa sér klukku og — hvað
heldurðu, hún steig út af gang-
stéttarbrúninni og lenti með fót-
inn niður í holu og sneri á sér
fótinn. Þá erum við laus við
Purdue-fólkið. Mér þykir verst,
að þú skildir eiga svona langan
og leiðinlegan eftirmiðdag. Og
Julie, þú misstir af dálitlu.
Skemmtilegasta upphlaupi, sem
hægt var að hugsa sér. Þetta var
alveg stórkostlegt. Alveg ein-
stakt. Hann bara stóð þarna og
hló að mér.
Um hvað ertu að tala,
Cecilia?
Þarna þessa kvikmynda-
konu. Guð má vita, hvað hann
hefur gert henni, en í miðjum
forsalnum, innan um allt fólkið,
bókstaflega sprakk hún. Og mál-
ið, sem hún talaði! Það er að
segja, ég varð að geta mér til
þess, þar sem hún skammaðist
auðvitað á frönsku, en það var
ekki hægt að misskilja. Og svo
sigldi hún út úr herberginu, og
hvarf.
Fóru þau bæði?
— Nei, hann er kyrr. Hann er
sjálfsagt einhverskonar alþjóða
Don Juan.
Eftir kvöldmatinn fór Julie að
leita að herra Simpson. Hann var
ekki finnanlegur í forsalnum og
síminn í herberginu hans svaraði
ekki. Hún hafði ekki séð hann
í matsalnum. Hann hafði heldur
ekki skilið eftir nein skilaboð í
afgreiðslunni. Næturafgreiðslu-
maðurinn var viðskotaillur og
fúll. Hún spurði eftir Noessler,
en hann var ekki meira við þetta
kvöldið.
Julie datt í hug, að Simpson
ætlaðist sennilega til að hún hitti
hann við dyrnar. Hún flýtti sér
þangað, en herra Simpson var
þar ekki heldur.
Auðvitað var hann ekki þar.
1. ágúst: Þjóðhátíðardagur
Sviss .Dagur, sem í upphafi var
fegurstur og glaðastur allra daga
í Alpenstadt.
Það sem gerði hann svona fagr-
an og glaðan fyrir henni var Poul
Duquet. Hann hringdi og vakti
hana klukkan átta.
Bonjour, Mademoiselle.
Munið þér eftir mér? Poul Du-
quet? Við hittumst í lestinni frá
París. Ég hef verið hér í Alpen-
stadt í nokkra daga.
Já, Jég veit það, svaraði
hún brosandi.
Hann spurði, hvort hún vildi
koma og stinga sér með honum
i sundlaugina og borða síðan
morgunmat með honum.
— Mér þykir það leitt. En ég
get það því miður ekki.
Meðan baðvátnið rann, stóð
hún við guggann í þunna nátt-
kjólnum sínum, dáðist að fögr-
um morgninum og velti því fyrir
sér, hvers vegna hún hefði af-
þakkað boð hans, Hún sat ein-
mana yfir morgunverðinum og
óskaði þess, að hann gerði nýja
tilraun. Því það var ekki aðeins
einkar fallegur dagur, heldur var
þetta einnig hátíðisdagur og á
hátíðisdögum finnur fólk betur
til einmanaleiks síns en endra-
nær.
í mjúkum, rósrauðum, erma-
lausum kjól, sat hún þarna og
skynjaði einmanaleik sinn eins
og blæðandi sár. Borðin voru
skreytt með litlum, svissneskum
fánum og eilífðarblómum. Á
hverju borði lágu einnig vélrit-
aðir sneplar, undirskrifaðir af
hótelstjórninni, þar sem skýrt
var frá hinum ýmsu hátíðabrigð-
um, sem fram áttu að fara í sam-
bandi við þjóðhátíðardaginn. Það
átti að vera flugeldasýning og um
kvöldið átti að kveikja varðelda
á fjallstindunum.
Hún sat og horfði á skýlaus-
an himininn og heyrði ekki í
honum fyrr en hann dró fram
stól, sneri honum við, settist
öfugt á hann og brosti við henni
með eðlilegum eða meðvituðum
strákslegum þokka, glæsilegur
ungur maður með kornljóst hár
og lífleg, sjálfsörugg, brosmild
blá augu.
Má ég tylla mér?
Þér hafið þegar gert það.
Qui. Hann brosti breitt. -
Það ræður enginn við mig. Það
leit kannske ekki þannig út í gær
... en kannske í dag. Hún þarna
frænkan, sem ég sé þig venju-
lega með hún er .. . hann
gerði hjálparvana hreyfingu.
Hún er einnig óstöðvandi,
sagði Julie, hlæjandi og nokkuð
hugsi yfir þessarri skyndilegu
ólgandi gleði, sem fyllti hana
þvert ofan í vilja hennar. Síðan
lagði hún fyrir sig þá spurningu,
hvers vegna það væri á móti
vilja hennar?
Framhald á bls. 55.
VIKAN G. tbl.