Vikan - 11.03.1965, Blaðsíða 5

Hún dró pakka upp úr vasanum á regnkápunni sinni og rétti honum hann. Hann kveikti á eld-
spýtu, og þegar hann hafði fengið glóð í sígarettuna, hélt hann logandi glóðinni upp að andliti
sínu og sagði beisklega: - Maður er svo sem orðinn eldri, er það ekki? Kinnarnar voru orðnar
grófar og augun innfallin. Hinn forni Don Juan frá Dixie Belle var nú fölur og feitur miðaldra
maður, með gráan hárlubba niður á gagnaugun.
EFTIR LUCILLE FLETCHER - 8. HLUTI
höfuð þýzkrar fjölskyldu. Hann
var að vísu ennþá neðanjarðar,
en hann var þess virði að berj-
ast fyrir hann, maður sem hægt
var að treysta.
Þegar hún var á leið til kvöld-
verðar heyrði hún, um leið og
hún fór framhjá barnum, há-
værustu og fjörlegustu músík,
sem hún hafði nokkru sinni heyrt
þessa hljómsveit spila. Hún leit
inn. Tónlistarmennirnir spiluðu
í hröðum, háttbundnum takti og
augnaráð þeirra var eins og neglt
við hörkulegu veruna, sem sner-
ist á litla dansgólfinu. Það var
frú Montgomery, framstæðar
tennui’nar naktar í breiðu brosi;
eins og gömul, grá meri, sem
nartar eftir gæzlumanni sínum.
Hún gat ekki verið degi minna
en sjötug. Og hún dansaði jitter-
bug af ölum lífs og sálar kröft-
um. Dansfélaginn, sem snerist í
kringum hana og sneri henni í
kringum sig, var ekki Poul
Duquet, heldur matsveinninn,
sem Julie hafði séð svo oft koma
út úr eldhúsinu og grípa um
tærnar á sér. Nú var hann klædd-
ur í galabuxur og köflóttan
sportjakka í grænum litum. Hann
dansaði jitterbug eins og hann
var dansaður árið 1941.
Þau voru ein á gólfinu og einu
vitnin að dansi þeirra voru
hljómsveitarmennirnir. Julie
starði eins og dáleidd á þegar
matsveinninn þeytti Montgom-
ery frá sér og kippti henni svo
aftur að sér, snéri henni einn
hring enn og kastaði henni yfir
Öxl sína. Hún féll í hrúgu á gólf-
ið flissandi, en hann dró hana
aftur upp og þyrlaði henni af
stað. Allt í einu fann Julie að
henni var hrint til hliðar, Poul
Duquet þaut fram hjá henni inn
á barinn, þreif í hálsmál kokks-
ins og henti honum að borðplöt-
unni.
— Helvítis svínið, hrópaði
hann ofsareiður.
Reiðilegur á svip hörfaði mað-
urinn í áttina að hljómsveitar-
pallinum, Síðan beygði hann
snöggt til hliðar og hvarf út um
dyr þjónustufólksins. Hljómsveit-
in snöggþagnaði í miðju lagi og
tók að spila annað rólegra.
Hlægjandi og flissandi með
kafrjótt og svitastorkið andlit
leyfði frú Montgomery Poul, að
leiða hana til borðs. Julie steig
eitt skref í áttina til þeirra. —•
Poul... byrjaði hún ráðvillt.
Hann veifaði henni reiðilega
burtu. Þegar hún gekk burt sá
hún hann tala með æsingi við
gömlu konuna og slá með hnef-
anum í borðið.
Julie gekk inn í matsalinn.
Fyrir utan einn þjón var hún
ein í stóra salnum. Regndrop-
arnir runnu eftir stóru rúðun-
um. Það var svalt í salnum og
bergmálaði undan fótataki þjóns-
ins. Hún var fegin, þegar frú
Montgomery kom inn að lokum
með sjal um axlirnar. Hún sett-
ist við stórt, hvítt borð, fyrir
sex, lengst frá Julie í hinum end-
anum á salnum.
Poul lét ekki sjá sig.
í daufu ljósi matsalarins var
roskna konan beinlínis geðbil-
uð að sjá. Varir hennar kippt-
ust til og frá og mynduðu an-
kanaleg bros. Hún sat og þvaðr-
aði við sjálfa sig og skálaði við
alla tómu stólana við borðið.
Einu sinni lagði hún gráa höf-
uðið niður á borðdúkinn og eitt
andartak eða tvö var ekki annað
séð en að hún kjökraði. Þjónninn
sagði eitthvað við hana og hún;
rétti úr sér aftur.
Julie afþakkaði eftirréttinn, og
án þess að bíða eftir kaffinu gekk,
hún upp stigann. Þegar hún var
næstum komin að herberginu
sínu, heyrði hún símann hringja.
Hún fálmaði í örvæntingu eftir
lyklinum, rak hann í skrána,
þeyttist yfir gólfið og reif sím-
tólið af.
Er þetta frú Julie Thorpe? Að
Framhald á bls. 41.