Vikan - 11.03.1965, Blaðsíða 44

Belle var nú fölur og feitur, mið-
aldra maður, með gráan hár-
lubba niður á gagnaugun.
—- Við erum öll orðin eldri,
Red.
Það slokknaði á eldspýtunni.
— Julie, ég þarf að biðja þig
fyrirgefningar. Kannski hefði
öðrum fundizt heimskulegt að
hann skyldi nefna það, en henni
fannst það fallega gert af honum.
Red hafði þroskazt.
Þýzkalandi. Markið var nokkrar
járnbrautarstöðvar og brú hin-
um megin við Berlín, skammt
frá Póllandi. Þeir slepptu
sprengjunum og snéru heim á
leið. Það var svo dimm nótt, að
þeir sáu ekki þýzku orrustuflug-
vélina, fyrr en hún var alveg
komin að þeim. Þeir urðu fyrir
skoti. Þeir fengu skipun um að
stökkva út úr flugvélinni. Red
hafði heppnazt að komast út og
fót hans og faldi hann.
Hann hafði beðið stúlkuna að
leita að Russ. Hún hafði leitað
að Russ um allan skóginn wi
fann hvorki Russ né fallhlífina
hans, en það héldu þau að væri
góðs viti. Það hlaut að þýða, að
honum hefði heppnazt að kom-
ast undan og hefði haft nægi-
lega meðvitund til að brjóta
saman fallhlífina sína og grafa
hana niður.
ég náttúrulega átt að fara eitt-
hvað — hvert sem var. Ég hefði
sennilega verið settur í stríðs-
fangabúðir, býst ég við, og hlot-
ið frelsi, þegar stríðinu lauk, eins
og hinir strákarnir — ef ég
hefði verið heppinn. En það gerði
ég ekki.
Vegna þess að Elsa var ung og
hlý og mjúk og bærinn dásam-
lega tryggur felustaður og vegna
þess að móðir Elsu var blind og
VANDLÁTAR STÚLKUR VELJA SÉR
NÆLON ÚLPU FRÁ MÚLALUNDI.
MÚLALUNDUR FRAMLEIÐIR VANDAÐAN
FATNAÐ OG ÖDÝRAN.
FATNAÐUR FRÁ MULALUNDI ER
SELDUR í VERZLUNUM UM LAND
ALLT.
MÚLALUNDUR
ÖRYRKJAVINNUSTOFUR S.Í.B.S.
ÁRMÚLA 16 - REYKJAVÍK
■—- Það skiptir engu máli„ Red.
Það eru mörg ár síðan.
-— Já. Hann þagði um stund.
— % var líka að hugsa um
tengdamóður þína ... hvernig við
létum hana ráða yfir okkur. Ég
hataði hana fyrir það, sem hún
gerði móti þér, en hún hafði
töglin og hagldirnar, og það eina,
sem ég kærði mig um, var að
ná Russ hingað. Það var það, sem
ég ætlaði mér. Mér fannst að þú
og móðir hans gætuð slegizt um
hann á eftir.
Það týrði á sígarettunni hans.
Regnið buldi á þakinu yfir svif-
brautarskýlinu. — En ég ætti
víst að segja þér alla söguna,
sagði Red lágt.
— Komust allir af, Red? Öll
áhöfnin?
Tíminn færðist aftur á bak til
marzkvöldsins 1943, þegar flug-
vélin fór yfir Ermarsund til að
gera sprengjuárás, lengst inni í
VIKAN 10. tbl.
síðan Russel Thorpe. Hinum
heppnaðist það ekki. Þeir voru
enn um borð, þegar vélin sprakk.
Red kom niður í útjaðri skóg-
arí prússneskri sveit. Hann var
fótbrotinn. Hann sá fallhlíf Russ
svífa niður og festast í tré um
200 metra burtu. Einu sinni þessa
löngu nótt hrópaði Red, þótt
hann vissi að hann ætti þá á
hættu að verða tekinn til fanga.
Hann heyrði Russ svara. Svo eld-
aði aftur og Red hugsaði um
þjáninguna í fæti sínum og horfði
í áttina að bóndabænuum sem
var skammt undan. Þegar kom
fram á daginn, sá hann stúlku
reka þrjár kýr í haga. Snemma
um kvöldið sýndi hún sig aftur
og rak kýrnar inn í fjós á ný.
Þegar orðið var dimmt,
skreiddist hann að fjósinu. Þar
fann stúlkan hann um morgun-
inn. Hún sá aumur á honum,
setti spelkur til bráðabirgða við
— Þá leið mér betur, Julie,
og þar að auki hafði ég nóg að
gera við að ráða fram úr mínum
eigin vandamálum. Hefði það
ekki verið Elsu að þakka ...
— Elsu? flýtti Julie sér að
spyrja. — Elsu Strauss?
— Já. Red hló lítið eitt. —
Nú heitir hún Elsa Eberhard.
Ég giftist henni. Það voru okkar
börn, sem þú sást. Þú sást þau,
var það ekki?
— Þín? andvarpaði hún og
loftið varð ferskt og ilmandi. •—-
Og hinn maðurinn? Þessi litli
feiti?
— Otto. Mágur minn, jú, Julie.
Red, hinn gamli vinur þinn, hann
er þýzkur núna. Þjóðverji, sem
heitir Ditdich Eberhard og á tvö
hálfþýzk börn og ég þykist vita
að þú skijir, hvað það hefur í
för með sér? Ég er landráðamað-
ur. Svikari. Um leið og ég kom
til jarðar úr fallhlífinni, hefði
engir karlmenn á bænum. Þess-
vegna var Red kyrr. Rödd hans
varð áköf. Hann grátbað hana
um fyrirgefningu — fyrirgefn-
ingu fyrir hönd fósturlandsins.
— Julie.það er óhugnanlega auð-
velt að skilja, að við erum öll
saman manneskjur, og það er
brjálæði að skipta okkur í þjóð-
ir.
En Russ? Hvenær hafði hann
séð Russ aftur? — Ekki í næst-
um átta ár, Julie.
— Átta ár?
— Ekki fyrr en fyrir fáeinum
mánuðum. Þú skilur... Hann
dró andann djúpt. — Ó, sagði
hann allt í einu og varð niður-
dreginn. — Ég get vel skilið, að
þú kærir þig ekki um hvað kom
fyrir mig. Það er bara það, að
þú ert sú fyrsta að heiman, sem
ég hef sagt sögu mína — nokk-
urn tíma. Og þegar maður hef-
ur einu sinni átt heima í Amer-