Vikan - 11.03.1965, Blaðsíða 37

Brigitte í íbúðinni hennar í París,
síðan rétt eftir að þau iéku saman
í „La Vérité", fjórum órum áður.
Hann var nú að enda við að leika
aðalhlutverk í leikriti eftir Bertolt
Brecht, og liklega að enda sambúð-
ina við Brigitte.
Brigitte skreið á fjórum fótum að
sófanum þar sem Sami sat, og lagði
höfuðið ástúðlega í kjöltu hans.
— Ég skal segja ykkur nokkuð,
sagði hún með fyrirlitningarsvip.
— Þeir menn sem ég hefi þekkt,
hefðu verið nákvæmlega jafnhrifn-
ir af mér, þótt ég hefði verið búðar-
stúlka. Þeir eru hrifnir af mér fyrir
það sem ég er, en ekki útaf öllu
þessu veðri, sem blásið er upp í
kringum mig.
— N'est-ce pas, Franqoise? Hún
sneri sér mjög alúðlega að Sagcn.
— Mundi það ekki vera það sama
með þig?
Sagan deplaði augunum við
þessu.
— Þú verður að læra að elska,
sagði Brigitte rólega eftir stundar-
korn. — Eg var alltaf á ferðinni,
út um allt. Alltaf með áhyggjur
út af því hvort ég mundi nokkurn
tíma finna hina réttu ást. En smátt
og smátt lærði ég. Smátt og smátt.
Hún reis upp, gekk út að glugg-
anurr og horfði út í náttmyrkrið.
— Það er orðið framorðið, ég held
það sé kominn tími til að koma sér
í rúmið.
Einn eftir annan stóð á fætur. !
dyragættinni kvöddust þær. Sagan
og Brigitte, tókust í hendur kurteis-
ar, brosandi og dálítið hátíðlegar,
eins og góð börn
— Við þurfum að hittast aftur,
sagði Brigitte.
— Já, já, sagði Franqoise með
áherzlu. — Hringdu mig upp.
— Þú hrestir nú upp á samkvæm-
ið í kvöld, sagði ég við Brigitte á
leiðinni út.
Brigitte Ijómaði af ánægju. — Ég
er nú vön því að hafa frekar hress-
andi áhrif á fólk, sagði hún glað-
lega.
Hún vafði treflinum um höfuð
sér og bretti upp kragann og svo
stikuðum við út í ískalda nóttina.
★
Greifahöl! fyrir
2 krónur
Framliald af bls. 11.
„Panstwowa Wysza Szkola
Teatralna i Filmowa w Lodzi,
en það þýðir frítt útlagt: Ríkis
kvikmynda og leikaraháskólinn
í Lodz. Þetta er þekktur skóli
víða um lönd, og þaðan hafa
komið margir leikstjórar, sem
hafa náð miklum frama og sum-
ir heimsfrægð, eins og t.d. Munk,
Wajda og Kawalerowicz."
„Það er náttúrlega ekkert að
marka ,þótt ég þekki ekki þessa
herramenn . . . .“
„Nei. En þeir eru vel þekktir
meðal þeirra ,sem nokkuð þekkja
til kvikmynda. Almenningur tek-
ur yfirleitt ekki mikið eftir því
hverjir stjórna töku myndanna,
sem þeir sjá. Það eru stjörnurn-
ar, sem fólk tekur mest eftir.
En meðal kvikmyndafólks eru
þessir leikstjórar frægir. Nokkr-
ir minna skólafélaga eru þegar
orðnir þekktir, eins og t.d. Pol-
anski, Szczechura og . . .“
„Ég held þetta dugni, Þránd-
ur, ég get hvort sem er ekki bor-
ið þetta fram, hvað þá heldur
skrifað það. Segðu mér eitthvað
um námið.“
„Þetta er mjög strangur skóli,
og miklar kröfur gerðar til nem-
enda. Það eru líka margir, sem
falla milli bekkja. Til dæmis um
þetta er, að umsækjendur um
inntöku í skólann eru 500—700
á hverju ári. Af þeim eru valdir
100—150, sem fá að vera á 6
vikna undirbúningsnámskeiði.
En það eru aðeins um 15, sem
komast inn í skólann. Skólinn
útskrifar svo kannske 10 manns
á ári. Hinir fimm hafa fallið ein-
hversstaðar á leiðinni.
Kvikmyndadeildin skiptist í
þrjár aðaldeildir, fyrir tilvonandi
kvikmyndatökumenn, kvik-
myndaleikstjóra og framleiðend-
ur (pródúsenta)."
„f hvaða deild varst þú?“
„Ég var í leikstjóradeildinni.
Þar lærir maður bæði leikstjórn
og töku. Að sjálfsögðu mýmörg
önnur fög. Við vorum t.d. með
18 faggreinar fyrsta árið. Þú var
skólinn í 60 klukkutíma á viku.
Annað árið var hann 40 tímar,
það þriðja þrjátíu, en það fjórða
aðeins nokkrir fastir tímar.“
„Og eitthvað hafið þið gert af
kvikmyndum í skólanum?"
„Já, það er fast prógram.
Fyrsta árið gerum við tvær stutt-
ar myndir, annað árið tvær að-
eins lengri, og svo þyngist þetta
hvað af hverju. Þriðja árið gerir
maður svo prófmynd og setur
upp sjónvarpsþátt. Þama er auð-
vitað um allskonar kvikmyndir
að ræða, fræðslumyndir, kennslu-
myndir, kynningarmyndir, leikn-
ar myndir, myndir með tón eða
án tóns, litmyndir eða ekki,
teiknimyndir o.s.frv.“
„Hvað hefur þú svo gert af
myndum, Þrándur?"
„Að sjálfsögðu fyrst og fremst
það, sem skylda var að gera
vegna námsins. Svo tók ég kynn-
ingarmynd hér heima ásamt
skólabróður mínum fyrir nokkr-
um árum. Henni var vel tekið í
Póllandi og fékk önnur verðlaun
á sýningu. Hún hefur nú verið
seld til 22 landa.“
„Eitthvað fáið þið fyrir þetta,
að sjálfsögðu. Hvað ertu að gera
núna?“
„Ég er aS taka mynd hérna
heima, sem er nokkurskonar
meiraprófsmynd, eða diplóm-
mynd. Þegar hún er búin, þá
sendi ég hana til skólans, og ver
hana þar eins og hverja aðra rit-
gerð.“
„Námið og skólavistin . . . var
það ekki dýrt?“
NYTT!
YTT!
VIKAN 10. tbl. gij