Vikan - 11.03.1965, Blaðsíða 30

Svo fékk Vivien tilboð um að
ferðast og sýna föt, og ætlaði að
vera í burtu í hólfan mánuð. Við
Róbert hittumst á hverjum degi og
um helgina ætluðum við út í sveit.
Allan föstudaginn var veðrið dásam-
legt, og ilmur af vori í loftinu. Eg
hlakkaði óstjórnlega til að vera með
Róbert allan daginn úti í náttúr-
unni, og ég ætlaði að vera Melinda,
í þröngum síðbuxum og láta vor-
vindinn leika um Ijóst hárið.
A laugardagsmorguninn var aus-
andi rigning. Eg náði í vaðstígvél
og gamlan popliniakka sem ég
setti niður í tösku og vonaði að
ég þyrfti ekki að nota, því að eins
og Róbert sagði, það hlaut að
stytta upp.
En það stytti bara ekki upp.
Þegar við fórum úr lestinni á þorps-
stöðinni steyptist regnið úr loftinu
og rokið var eftir því. Við ætluðum
að ganga upp á hæð í nágrenninu,
sem var ákaflega vinsæl vegna út-
sýnisins, en við sáum ekki meira
en meter frmaundan okkur. — Þetta
hlýtur að vera gott fyrir heilsuna,
sagði Róbert og sneri höfðinu í
veðrið.
— Og fyrir andlegu heilsuna,
tók ég undir. — Manstu hvað það
rigndi oft ofsalega í Skotlandi?
— Jú, og það var oft mikið verra
en þetta, sagði hann og regnið
streymdi niður í hálsmálið á jakk-
anum hans.
Fyrst urðum við að fara yfir ak-
ur sem lá alveg undir vatni, og
það var erfitt að halda jafnvæginu
og tala saman um leið. Þegar við
höfðum vaðið yfir akurinn, tók við
langur kafli af slepjugum þúfum
og svo komumst við loks á gang-
stíginn.
— Þetta verða fjórir kílómetrar
á einum tíma, sagði Róbert og
strauk hendinni gegnum rennblautt
hárið. — Nú eru bara þrír eftir.
— Við förum ekki að gefast upp,
snörlaði ég. Það lak óhugnanlega
úr nefinu á mér og mér var kalt
á fótunum, þótt ég væri í tvenn-
um ullarleistum innan í stígvélun-
um.
— Auðvitað ekki, sagði Róbert
með áherzlu.
Svo strituðum við áfram. Stígur-
inn sást varla og svo var eins og
við stæðum í stað. Það var líklega
vegna þess að ofaníburðurinn var
eins og moldarvellingur.
Allt í einu komum við auga á
hús þarna úti í auðninni og það
reyndist vera veitingahús. Það var
himnesk tilfinning að sleppa úr
rigningunni inn í notalega veit-
ingastofuna. Við sátum þar fyrir
framan arineldinn í tvo tíma, borð-
uðum brauðið okkar og fengum
okkur súkkulaði með þeyttum
rjóma, og tíminn flaug áfram.
A leiðinni heim í lestinni var ég
eiginlega prýðilega ánægð með
ferðalagið, þótt það hefði ekki
verið neitt líkt því sem mig hafði
dreymt um. Ég gaut augunum til
Róberts, sem var að lesa kvöld-
blaðið, og sú æsandi hugsun flaug
í gegn um höfuðið á mér ,að hann
hafði ekkert minnzt á Vivien í
marga daga.
Einmitt þá lagði Róbert blaðið
frá sér og sagði: — Vivien trúir
því aldrei að við höfum farið i
ferðalag í þessu óveðri. Hún kem-
ur á mánudaginn ....
Öll þessi Ijúfa ánægjutilfinning,
sem ég hafði verið svo yfirfull af
hvarf eins og dögg fyrir sólu. Ég
horfði döpur út í regnið, en hvað
veröldin var grá og leiðinleg. Það
var ekki eingöngu vegna þess að
Vivien var að koma heim, heldur
aðallega vegna þess að Róbert
hafði notað þessa blíðu tóntegund,
þegar hann nefndi nafnið hennar.
Ég hafði aðeins einn dag til
stefnu til að bjarga hamingju
minni. Þegar ég kom heim í íbúð-
ina mína varð mér litið á sjálfa
mig í speglinum. Það var ófögur
sjón, — hárið í lufsum, eldrauðar
kinnar, glansandi nef, rennandi
blautur gatslitinn poplinjakki og
krumpaðar síðbuxur með poka á
hnjánum. Þetta fyrirbrigði var ekk-
ert í ætt við Melindu.
Róbert ætlaði að koma klukkan
hálfátta. Klukkan korter yfir sjö
var ég ennþá í gallabuxum og með
rúllur f hárinu, en inni í svefnher-
berginu beið nýi silkikjóllinn minn.
Ég var búin að leggja á borð í
dagstofunni og allt var tilbúið.
Loginn frá kertinu speglaðist í vín-
flöskunni. Gluggatjöldin voru dreg-
in fyrir og stór vöndur af Ijósgul-
um túlípönum lýsti upp sófaborðið.
Ég reiknaði með að ég hefði tíu
mínútur til að hressa upp á ásjón-
una. En þá hringdi dyrabjallan.
Ég opnaði — og við hliðina á Ró-
bert stóð Vivien. Hún leit út eins
og tízkuauglýsing. Þröngur kjóll-
inn var ábyggilega eins dýr og hann
leit út fyrir að vera, svo maður
tali ekki um leopardpelsinn ....
— Vivien var búin einum degi
fyrr en hún bjóst við, sagði Róbert
glaðlega. — Við komum beint frá
brautarstöðinni og ég var viss um
að þú tækir það ekki illa upp þótt
hún kæmi með . . .
— Auðvitað ekki, svaraði ég með
innantómri rödd.
— En hvað hér er heimilislegt,
sagði Róbert. Dökk augu Vivien
horfðu um allt herbergið og stöðv-
uðust við dúkað borðið.
— Kvöldverður fyrir tvo og log-
andi Ijós, sagði hún í léttum tón.
— Já, þetta er mjög heimilislegt
og ég skal veðja um að grammó-
fónsplata með dempaðri músik
bíður á plötuspilaranum. Rödd
Vivien var svo ísmeygileg að Ró-
bert tók ekki eftir broddinum í
henni.
Ég dró andann djúpt. í upplit-
uðum gallabuxum, með rúllur í
hárinu fannst mér ég vera klossuð,
hversdagsleg og yfirunnin. Hvernig
gat mér nokkru sinni dottið í hug
að hann tæki mig fram yfir hana . .
Ég bauð þeim sherry og flýtti
mér inn í svefnherbergið. [ flýti
reif ég úr mér rúllurnar og burst-
aði hárið. Ég hafði engan ítma til
að laga andlitið, enda var mér
alveg sama núna. Ég kærði mig
heldur ekkert um að fara í nýja
kjólinn og fór bara í hvíta skyrtu-
blússu og grátt flanelspils.
Heita brauðið leit Ijómandi vel
út, en ég hefi ekki hugmynd um
hvernig það var á bragðið. Ekki
veit ég heldur hvort kjötið var
meyrt eða seigt. Þetta var hræði-
legt kvöld. Róbert horfði sem dá-
leiddur á Vivien, þegar hún var að
segja frá sýningarferðinni, en ég
tók fram óhreina diska og bauð
þeim af fötunum. Ég var á spani
allt kvöldið og hafði það á tilfinn-
ingunni að ég væri eins og gervi-
manneskja. Það eina sem ég vissi
var að kvöldið tæki einhverntíma
enda og að ég myndi loka hurðinni
á eftir þeim fyrir fullt og allt.
Andvarpandi tók ég jraðaberja-
pæina út úr ofninum og þegar
ég kom með hana inn í stofuna
var dökka höfuðið ískyggilega ná-
lægt því rauða. Vivien horfði á
Róbert með svo greinilegum eign-
arrétti að ég bókstaflega gat ekki
meira. Ég varð alveg máttlaus og
missti bakkann á gólfið, og þarna
lá eftirmaturinn í hrúgu á gólfinu.
Vivien fór að skellihlægja, en ég
var alltof eyðilögð til að særast.
Ég staulaðist út í eldhúsið, hálf-
blind af tárum, en stanzaði þegar
ég heyrði rödd Róberts: — Þú ætt-
ir að skammast þín Vivien! Mellý
er búin að stjana við okkur í allt
kvöld og þú hefir ekki rétt út fing-
ur til að hjálpa henni . .
Ég fór inn aftur. Vivien hló hálf-
vandræðalega og yppti öxlum:
— Þú veitz að ég get ekki hreyft
mig i þessum kjól.
— Þá held ég að þú ættir að
reyna að fá þér föt sem þú getur
hreyft þig í. Róbert var svo reið-
ur að ég varð hálfhrædd.
Vivien stóð á fætur og rödd
hennar var undarlega róleg.
— Ég þarf að vera í myndatöku
snemma í fyrramálið svo ég vona
að þið afsakið að ég fer heim
núna. Ég má ekki vera með poka
undir augunum. Og Mellý, þú lít-
ur eftir Róbert fyrir mig, er það
ekki?
Hún stanzaði andartak í gætt-
inni og horfði á Róbert. Ég gat
ekki ímyndað mér að hann léti
hana fara eina heim. En hann leit
ekki einu sinni upp.
Svo lokaðist hurðin og við heyrð-
um klappið af hælum hennar í
stiganum. Róbert reis á fætur, kom
til mín og tók um axlirnar á mér.
— Þegar ég sá ykkur saman í kvöld
komst ég ekki hjá þvf að sjá, byrj-
aði hann, svolítið hikandi. — Þú
ert svo indæl Mellý mín, en Vivien,
hann hristi höfuðið. — Þegar hún
fór að hlæja að þér, sá ég allt í
einu, hve blindur ég hefi verið.
Ég gat ekki komið upp nokkru
orði og hjartað barðist eitthvað
svo undarlega í brjóstinu. Allt í
einu skeði undrið mikla, ég lá í
faðmi hans.
— Mellý, sagði hann. — Elsku
litla Mellý mín . . .
Ekki Melinda . . . Melinda hefði
aldrei misst fatið í gólfið. Melinda
hefði líka verið uppá klædd í tæka
tið. Hún hefði siglt inn, köld og ró-
leg í græna silkikjólnum og sett
eftirmatinn með vingjarnlegu brosi
við hliðina á Vivien. Og líklega
hefði hún verið brúðarmey við
brúðkaup þeirra ....
Brúðarkjóllinn minn festist
ábyggilega í bílhurðinni, og örugg-
lega stíg ég í slörið. En það gerir
ekkert til, ég kæri mig ekki leng-
ur um að vera Melinda. Það er
Mellý sem Róbert giftist á morg-
un.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR ER ORKIN HANS NOA?
ÞeH cr allí.if eaml leikurinn { henni Ynd-
IsfrfS okkar. Ilún hefur faliS Srklna hans
Nóa elnhvers staðar { hlaSlnu og heitir
giSnln verSIannum'handa Jþeim, sem gctur
fundis Srklna. VerSlannin eru stór kon-
fefcUtassl, fuliur af bezta konfckti, og
framleiStuiðinn er auSvitaS SselgætisgcrS-
in Nói.
Nafn
Helmlii
örkln er i his. ——
Siffast er dregiff var hlaut verSIaunin:
Valdimar S. Gunnarsson,
Bíldudal.
Vinninganna má vitja £ skrifstofu
Vikunnar. 10. thl.
0Q VIKAN 10. tbl.