Vikan - 11.03.1965, Blaðsíða 47

Hann svaraði ekki um hríð.
Hann gekk nokkur skref, snérist
á hæl og kom aftur. — Ég gæti
að minnsta kosti reynt, býst ég
við. En ég get ekki lofað að það
gengi eins og áætlað er. Ég gæti
ekki sagt: Eftir eina viku sérðu
manninn þinn aftur, gamla vin-
kona.. Þetta er erfitt fyrirtæki...
— Ef ég sendi símskeyti heim
og bæði um að senda peningana
í símskeyti hingað — það tæki að
minnsta kosti dag — gætirðu
beðið á meðan?
— Ég get það ekki, sagði hann.
— Ég verð að fara heim. Ég
verð að hugsa um Elsu og börnin.
— Já, ég veit en, geturðu ó-
mögulega gert það?
Framhald í næsta blaði.
Angellque
Framhald af bls. 24
ske hefurðu komizt að því að hann væri giftur. Kannske að hann
hafi svikið þig. Kannske að hann sé dáinn....
— Hann er dáinn, Ninon.
— Það er lika bezt. Þá er sár þitt laust við ígerð, en....
Angelique rétti stolt úr bakinu.
— Við skulum ekki tala meira um það, Ninon! Mig langar að gift-
ast Philippe. Eg verð að giftast Philippe. Þú getur aldrei skilið hvers-
vegna. Ég elska hann ekki, það er satt, en hann hefur viss áhrif á mig
og hefur alltaf haft. Og ég hef alltaf vitað að hann yrði minn ein-
hvern tíma. Segðu ekki meira....
Þegar Angelique kom heim fann hún þennan óskiljanlega sama Phil-
ippe í setustofunni sinni. Hann var tíður gestur en það færði Angelique
ekki nær markinu.
Það lá við að hún væri farin að velta þvi fyrir sér, hvort hann væri
ekki að koma til að sjá Marie-Agnés, en þegar hann hélt áfram að
koma, þótt Marie-Agnés væri farin til Karmelitaklaustursins í Fau-
bourg Saint-Jacques, til að undirbúa komu páskanna komst hún á
aðra skoðun. Dag nokkurn frétti hún, að hann hefði státað af því að
drekka bezta rosolio í París á heimili hennar. Ef til vill kom hann að-
eins til að njóta þessa frábæra drykkjar, sem hún útbjó sjálf með miklu
kryddi.
Angelique gladdist af því, hve henni lét vel að búa til góðan mat
og drykk, og sá enga ástæðu til að nota ekki hverja beitu sem gafst.
En þetta særði stolt hennar. Var hvorki fegurð hennar né samræðu-
list þess megnug að heilla Philippe?
Þegar kom fram á vorið, fylltist hún örvæntingu og því meira sem
páskafastan hafði veikt hana. Með sjálfri sér hafði hún leikið sér af
of miklum ákafa með þá hugmynd að giftast Philippe, til að hún hefði
hugrekki til að hætta við það, því þegar hún væri orðin Marquise du
Plessis, yrði hún kynnt við hirðina. Hún myndi finna aftur fæðingar-
jörð sina og fjölskyldu og ráða yfir hinni fallegu, hvítu höll, sem hafði
verið draumur æsku hennar.
Taugar hennar þöndust á vixl milli vonar og kjarkleysis og hana
dauðlangaði til að heimsækja La Voisin til að fá upplýsingar um fram-
tíðina. Og það var Madame Scarron, sem gaf henni tækifæri með því
að heimsækja hana kvöld nokkurt.
— Angelique, ég er komin til að sækja þig, þvi ég verð að biðja Þig
að koma með mér. Þessi brjálæðingur, Athénais, hefur fengið það í
höfuðið að biðja þessa djöfullegu spákonu, Catherine Monvoisin, um
ráð af einhverju tagi. Ég veit ekki Vegna hvers. En mér virðist, að
nærvera tveggja heiðvirðra kvenna sé nauðsynleg til að vinna á móti
þvi illa, sem getur hlotizt af heimsókninni.
— Þú hefur fullkomlega rétt fyrir Þér Francoise, flýtti Angelique
sér að samþykkja.
Ólgandi af óþolinmæði og alls óhrædd gekk Athénais de Montespan
ásamt verndarenglunum sínum tveimur inn í hús galdranornarinnar.
Þetta var fallegt hús í Faubourg du Temple, því hin nýríka galdra-
kerling hafði nú flutt úr skuggahverfinu, þar sem dvergurinn Barcar-
ole hafði lengi verið dyravörður hennar. Nú til dags lá við, að fólk
færi ekki í felur með að heimsækja hana.
Venjulega tók hún á móti viðskiptavinum sínum sitjandi í hásæti,
vafin i skikkju, útsaumaða með gullnum býflugum en þennan dag
hafði hún ekki brugðið þeim háttum, sem hún lærði með lágstéttar-
fólkinu, heldur var dauðadrukkin.
Um leið og konurnar þrjár stigu inn yfir þröskuld Catherine Mon-
voisin, þóttust þær vissar um, að hún gæti ekki sagt þeim neitt af
viti nú.
Hún starði lengi á þær með möttum, ölvuðum augum. Svo slangraði
hún til hinnar skelfingu lostnu Francoise Scarron og greip hönd hennar.
— Þér, sagði hún, — þér eigið óvenjuleg forlög. Ég sé hafið og
nóttina og sólin skín yfir öllu. Nótt, það er fátækt, við vitum það öll.
Það er ekkert til svartara en hún! Það er eins og myrkrið! En sólin
það er konungurinn! Já kæra vinkona, konungurinn mun elska yður
— hann mun ef til vill giftast yður.
— Hvaða bölvuð vitleysa! hrópaði Athénais reiðilega. — Það var ég,
sem kom til að spyrja yður hvort konungurinn myndi elska mig! Þér
vitið ekkert hvað þér eruð að segja.
— Verið ekki óánægð, litla frú, sagði hin loðmælt. — Ég er ekki
nógu full til að rugla saman forlögum tveggja kvenna. Hér fær hver
maður sinn rétta skammt. Réttið mér höndina. Það er líka sól í yðar
hendi, og svo, svo er hamingja. Já, konungurinn mun elska yður lika,
en hann mun ekki giftast yður.
—• Plágan hirði þessa fullu norn! muldraði Athénais og kippti að
sér hendinni.
En La Voisin virtist ákveðin í að láta hvern hafa sinn skammt. Hún
þreif hönd Angelique, ranghvolfdi I sér augunum og kinkaði kolli.
— Stórkostleg forlög! Nótt, en einnig eldur, eldur sem ræður yfir
öllu.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris Framh. í nœsta blaOi.
SUNNUORGSBLRfl TIHAHS
flytur fróðlega þætti um líf og sögu þjóðar
vorrar, skrifaða af ritsnjöllum mönnum. —
Blaðið er nú þegar orðið dýrmætt safnrit, og
mun innan tiðar verða ófáanlegt nema með
geypi verði.
AFGREIÐSLAN, Bankastræti 7, sími 12323.
ÁVALLT UNG
^AN^ASIIR rakamjólk
„LAIT HYDRANT".
þurr húð þarf meiri raka en húðvefirnir hafa við að
framleiða. Til þess að bæta úr þessum rakaskorti framleiðir
LANCASTER nú RAKAMJÓLK „LAIT HYDRANT",
sem einkum er ætluð fyrir þurra og viðkvæma húð. Þessi
óburður bætir húðina strax eftir fyrstu notkun. Húðin
verður mjúk, fersk og notaleg
ÚTSÖLUSTAÐIR. -
REYKJAVÍK: Tíbrá,
Gjafa- og snyrtivörubúðin,
Orion, Holts-Apótek, Tjarnar-
hárgreiðslustofan. —
AKUREYRI: Verzlunin Drífa.
PATREKSFIRÐI: Verzl. Ó.
Jóhannessonar.
VIKAN 1«. tbl.