Vikan - 11.03.1965, Blaðsíða 49

fara heim. Þá mundi hann eftir því að ég var til og kom
til að h|álpa mér í kápuna, hjálpaði mér líka þegar ég
fór með höndina inn í rifið fóðrið á kápuerminni. Melinda
hefði auðvitað verið búin að gera við þessa rifu fyrir
löngu, hún hefði líka töfrað Róbert með fegurð sinni.
Mellý gerði auðvitað við kápuna, en ekki fyrr en eftir
marga daga.
Eg var að kaupa í matinn í kjörbúð sem var opin á
kvöldin. Um leið og ég gekk fram h|á pýramída af
sultukrukkum, kom ég auga á Róbert. Hann var með
langt franskbrauð í annari hendinni og pakka af vínar-
pylsum í hinni. Þetta var viku eftir að ég hitti hann í
veizlunni og mig hafði dreymt um hann á hverri nóttu.
Melinda hefði kinkað vingjarnlega kolli og haldið áfram
við innkaup sín, en Mellý hrökk við og fálmaði út í loft-
ið og á næsta augnabliki |á allur sultukrukkuhlaðinn í
gólfinu í einni kássu.
I sameiningu reyndum við að .tíina upp sultukrukk-
urnar sem heilar voru, og þær voru ekki margar. Róbert
sneri sér að afgreiðslumanninum sem kom hlaupandi og
sagði með afsakandi brosi. — Eg er hræddur um að það
séu ekki margar krukkur heilar, en ég skal með ánægju
bæta skaðann.
— Kemur ekki til mála, sagði maðurinn, — þetta er
mér að kenna.
— Eg flýtti mér að kassanum til að borga, en Róbert
komst þangað á undan mér, ég veifaði með buddunni til
stúlkunnar, en Róbert var þá búinn að borga.
Þegar við stóðum á gangstéttinni fyrir utan búðina,
tók ég eftir því að hann hafði ekki keypt neitt. — Hvað
gerðirðu við pylsurnar? sagði ég.
— Þær urðu eftir þarna inni, ég á ábyggilega einhvern
dósamat heima.
Onotaleg hugsun sló mig. Þetta var síðast í mánuðin-
um og þessi óvæntu útgjöld mín vegna hefðu kannske
komið sér illa fyrir hann. Og til þess að hann færi ekki
hjá sér sagði ég, hversdagslega Mellý: — Það er nú svo
lítið varið í dósamat, ég sting upp á því að við skiptum
með okkur kjötbollunum mínum.
Honum létti bersýnilega og sagði: Þakka þér kær-
lega fyrir. Ef satt skal segja komst ég ekki ( bankann
' dag.
Ibúðin mín var á þægilegum stað og ósköp notaleg,
þótt ég segi sjálf frá. Eftir matinn sátum við í þægi-
legum sófa í dagstofunni og drukkum kaffið.
Allt í einu setti Róbert frá sér bollann og sagði: —
Heyrðu Melly, það er skemmtikvöld hjá fyrirtækinu í
næstu viku, og Vivien hefur ekki tíma til að koma með
tnér. Mér þætti gaman að því að þú kæmir með mér,
— það er að segja ef þú ert ekki upptekin.
Melinda hafði auðvitað aldrei verið boðin í stað-
inn fyrir einhverja aðra, en Mellý varð að kyngja stolt-
inu ef hann langaði að fara, og til þess langaði hana
ntjög mikið.
Framhald á bls. 29.