Vikan - 18.03.1965, Síða 17

Þetta byrjaði eins og leikur. Hættulegur
leikur með æsandi hraða. Augngotur gegn-
um glerveggi skrifstofunnar, bros, blíðleg
rödd og lágvær innilegur hlátur. Einstaka
sinnum hádegisverður á litla veitingahús-
inu við hornið, skottúr heim frá skrifstof-
unni í bílnum hans og rauð rós á skrifborð-
inu.......
— Þú veizt vel að Martin er giftur, sagði
Margot vinkona hennar einn daginn þegar
þær hittust.
— Auðvitað, svaraði Lill og var á verði
þegar hún heyrði meðaumkvunartóninn í
rödd Margot.
Varaðu þig á þeim vandræðum sem þú
getur ratað í, ef þú lætur bendla þig við
giftan mann. Þú ert ekki sú manngerð sem
þolir að fá á þig óorð af slíkum hlutum. Það
eru aðeins stúlkur sem ekki hafa neina hug-
sjónir sem standa sig í þeim leik.
— Mér er það fullkomlega ljóst, svaraði
Lill og leit á rauðu rósina, og hún vissi að
þetta var ekki neinn leikur lengur.
— Það er oftast nær sami endir á þess-
háttar sambandi, hélt Margot áfram, — eig-
inkonan er sterkari og ber venjulega sigur
af hólmi.
— Það getur verið töluverður sannleikur
í þessu, sagði Lill rólega.
Þetta kvöld hringdi Martin heim til henn-
ar í fyrsta skipti. •— Ég verð að hitta þig!
Þetta var kalt haustkvöld og regnið rann
hljóðlaust niður rúðurnar. Hún hafði orðið
svo óstjórnlega glöð. En gleðin breyttist í
hræðslu þegar hann nokkru síðar stóð í gætt-
inni, þögull og alvarlegúr. Leikur, hafði
Margot sagt, — ekki með þennan svip á and-
litinu.
Og lyklinum sem Lill hafði kastað niður
til hans stakk hann í vasann. — Þú hlýtur
að eiga aukalykil, sagði hann og hló.
Þegar Lill var boðin önnur staða var hún
fyrst í vafa. En Martin fannst það mikið
betra, og auðvitað hafði hann á réttu að
standa. Þarna var enginn sem þekkti rödd
hans ef hann hringdi til hennar á skrifstof-
una. Enginn þekkti hann heldur þegar hann
kæmi til að sækja hana í bílnum, eða kyssti
hana þar fyrir utan.
Lill var hamingjusöm. Hún var ástin hans
og hún sá engan annan en Martin. Martin
með þægilegu röddina, hlýju hendurnar, lág-
væran hláturinn, en sem svo allt í einu gat
orðið alvarlegur. Martin, sem kom án þess
að gera boð á undan sér snemma á morgn-
ana eða seint á kvöldin, stanzaði stundum í
hálftíma og stundum var hann heila nótt.
Það leið heill mánuður þangað til þau
fóru að tala um konuna hans. Spurningar
hennar komu snöggt en svör hans voru hik-
andi og efablandin.
— Nú-já, Gertrud er kannski ekki í raun
og veru falleg..........Lill fannst nafnið
strax leiðinlegt, gamaldags og drungalegt.
— Hún er ósköp góð, hefur ágæta kímni-
gáfu og er þrjátíu og tveggja ára......Tíu
árum eldri en ég, hugsaði Lill. — Hún var
veik í nokkur ár, og getur ekki eignazt barn
.....Þetta hefði hann ekki þurft að segja,
eða var það kannske einmitt þetta sem hann
vildi tala um? Okkur kemur ágætlega sam-
an........
•— Kemur vel saman? Hvað er svona gott?
hugsaði Lill. —• Er það að koma vel saman
nóg til þess að búa í hjónabandi?
— Þetta var allt mér að kenna, hélt Martin
áfram, eins og að hann væri að tala við
sjálfan sig. — Hún var mín fyrsta ást. Við
vorum bekkjarsystkin í menntaskóla. Það
var ég sem endilega vildi að við giftum okk-
ur strax. Það var ekki fyrr en að við vorum
gift að ég fann hve mikið vald hún hafði
yfir mér.
— Ef maður vill ekki búa í hjónabandi,
er enginn sem getur neytt mann til þess . . .
sagði Lill og röddin varð hrjúf af æsingi.
Hún sá strax eftir því að hafa verið svona
æst og lagði höndina yfir munninn á honum,
til að fá hann til að þegja. Hana langaði
ekkert til að vita hvers vegna hann vildi
halda áfram með að búa með annarri, Ger-
trud.
— Þið eruð svo gjörólíkar, Gertrud og
þú, sagði hann. — Þú ert svo lítil og hjálp-
arlaus, að ég verð stundum hræddur þegar
ég hugsa til þess að þú sért ein hér. Ger-
trud hefir starf sitt, hún er svo sjálfstæð og
sterk.......
Lill vafði handleggjunum um hálsinn á
honum, til að róa sjálfa sig. Já, Gertrud var
sterkari, hún þurfti ekki lengur á honum
að halda. Hún hafði haft hann í tíu ár, og
barnlaust hjónaband hlaut að vera mis-
heppnað fyrir báða aðila, hugsaði Lill. Ég
gæti alið honum þau böm sem hann langar
til að eignast. Hann þarfnast mín og innan
skamms rennur það upp fyrir honum, og
þá yfirgefur hann hana.
Þegar þau héldu upp á það að þau voru
búin að þekkjast í fjóra mánuði, talaði Lill
um það í fyrsta sinn. Þau voru að borða hum-
ar og drukku vín með, heima hjá henni. Ilm-
urinn af rósunum sem hann færði henni
fyllti stofuna og hún var í bláa kjólnum,
sem honum þótti svo fallegur.......
— Ef ég væri þú, elskan, þá mundi ég
skilja og giftast mér.
Lill sagði þetta glaðlega um leið og hún
lyfti vínglasinu. Hún hló og reyndi að láta
sem hún væri að gera að gamni sínu. Svip-
urinn í augum hans breyttist, en hún náði
því ekki að sjá á hvaða hátt. Hann lyfti
glasinu og hló líka.
— Já, og svo yrðir þú þreytt á mér eftir
hálft ár, sagði hann rólega.
— Ó, nei, þú veizt mæta vel að ég verð
ekki þreytt á þér, sagði hún og drakk meira
af víninu, til að fá umhugsunarfrest. Var
hann hræddur um að missa hana? —• Eða
var hann hræddur um að hann yrði einn
eftir? Eða kannske var hann hræddur um
að ef hann vildi fara aftur til Gertrud, og hún
þá sú sterka, sem ekki vildi taka hann í
sátt aftur? Ef til vill elskaði hann hvoruga
þeirra......
En Martin brosti til hennar, angurværu
brosi sem gerði hvorttveggja að heilla hana
og gera hana órólega. — Nei, hún ætlaði
ekki að spyrja um fleira, ekki að eyða þess-
um dýrmæta tíma þeirra með tómu masi.
Hún ætlaði bara að njóta návistar hans, gefa
og þiggja.
Mánuði seinna gaf Martin henni eyrna-
lokka. Stórar perlur sem lýstu þegar hún
skoðaði þær í hendi sér. Perlur merkja tár,
segja sumir. Það var ekkert annað en
heimskuleg hjátrú sem engin skyldi leggja
trúnað á. Lill skrúfaði perlurnar í eyrun og
rétti Martin franska bindið sem hún hafði
keypt handa honum.
— Ég er svo hamingjusamur þegar ég er
hjá þér, sagði hann og lagði kinn sína að
hennar.
— Ég er það líka hjá þér, sagði Lill hlý-
lega.
En þegar að hann vl' »arinn, fór hún að
hugsa: Skyldi hann vera hamingjusamur
þegar að hann er hjá Gertrud? Líklega var
hann ekki óhamingjusamur, þá væri hann
ekki í neinum vafa. Gertrud svaf við hlið-
ina á honum, hún keypti í matinn fyrir hann
og beygði sig yfir hann á hverjum morgni
til að vekja hann.......
Og svo voru liðnir sex mánuðir.
Lill fékk sex rauðar rósir á skrifstofuna
þann laugardag. Hún andaði að sér þungum
ilmi rósanna og las bréfið sem Martin hafði
skrifað henni.
—■ Við skulum halda upp á hálfa árið með
því að borða hádegisverð á Royal klukkan
tvö.......
Þetta var í fyrsta skipti sem hann bauð
henni formlega út, fyrsta sinn sem hann
viðurkenndi samband sitt við hana opinber-
lega.
Eirðarleysi hennar var eins og sótthiti.
Klukkan eitt tók hún leigubíl heim. Sat
óþolinmóð og hallaði sér fram alla leiðina.
Átti hún að fara í rauðu dragtina? Nei, hún
ætlaði heldur að fara í bláa kjólinn sem Mar-
tin var svo hrifinn af. Hann var fleginn og
hún mundi hvernig Martin horfði á háls-
málið.......
Við hliðið gaf hún alltof mikla drykkju-
peninga, opnaði hurðina í fáti og skellti
henni svo á eftir sér. Hún raulaði glaðlega
fyrir munni sér, eitt lagið eftir annað. Eyrna-
lokkarnir pössuðu vel við hárgreiðsluna . . .
Ljós varalitur, Kamelía var liturinn í ár,
augnskuggi og mjótt strik fyrir ofan augn-
hárin, — ó, —• en hve höndin titraði, greið-
an í gegnum hárið og hatturinn eins og
rammi um andlitið..........
— Hattur á að vera rammi um andlit kon-
unnar, hafði Martin einhverntíma sagt . . .
Lill kom of snemma. Hún fór úr bílnum
spölkorn frá veitingahúsinu og gekk yfir göt-
una. Hún fann hvernig kuldinn beit í legg-
ina.
Ef Martin segði nú: —• Ég er að hugsa um
að flytja að heiman. Við Gertrud ætlum að
skilja......
•— Hugsaðu þig vel um, ætlaði hún að
segja. — Veizt þú hvað þú ert að gera? . .
Tíu ár er dálítið mikill aldursmunur. Hún
ætlaði að vera veglynd og gefa henni eitt
tækifæri enn. Nú var hún viss um hvað hann
vildi.
— Ég get beðið, ætla ég að segja með ró-
legri rödd. Ég ætla einfaldlega að stinga
upp á því að við hittumst ekki um tíma,
mér hefir oft dottið það í hug, en aldrei
þorað að stinga upp á því. En kannske í
dag.........
Bráðum kemur hann á móti mér, og allir
sjá það. Þjónninn hneigði sig og spurði
hvort hún væri einsömul. Þá fann hún
að það var tekið um olnboga hennar.
Martin hló ástúðlega og munnur hennar
skalf, þegar hún brosti á móti.
— Þú ert sú langfallegasta, hvíslaði hann
að henni.
— Við hefðum getað borðað heima hjá
mér, sagði hún.
— Nei, ég vildi sjá þig úti á meðal fólks
í þetta sinn.
í þetta sinn! Það var einkennilegt hvað
hún hengdi sig í orðin.
Þau pöntuðu mat og vín. Nú voru þau ein
og gátu horft hvort á annað. Þreytuhrukk-
urnar um munn hans vöktu alltaf hjá henni
einhvern kvíða. Ósjálfrátt rétti hún út hönd-
ina. Hann greip hana og hélt henni fastri.
Það var vinstri höndin, hugsaði hún, ekki
sú hægri með einbaugnum. En hún hló og
hlustaði á hann segja frá málverki sem hann
hafði séð á leiðinni. Framhald á bls. 33.