Vikan - 18.03.1965, Síða 30

Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
Hún neitaði að snúa sér við að horfast i augu við sjálfa sig. — Þú
skildir mig eftir eina! Svo hvað gat ég gert? hrópaði hún að anda ástar
sinnar. Hún sagði sjálfri sér að hún myndi brátt verða Marquise du
Plessisde Belliére en það var engin gleði í sigri hennar. Hún var að-
eins niðurbrotin, eyðilögð.
— Það sem þú hefur gert er auðvirðilegt, viðbjóðslegt.. ..!
Té,rin streymdu niður kinnar hennar. Hún hallaði enni sínu að
gluggarúðunni, sem heiðin hönd hafði þurrkað af skjaldarmerki de
Peyracs greifa og grét með stuttum sogum um leið og hún sór með
sjálfri sér, að þessi veikleikatár skyldu verða þau síðustu sem hún út-
hellti.
80. KAFLI
Þegar Madame Morens kom til hússins í rue Saint-Antoine næsta
kvöld, hafði hún náð nokkru af sjálfsvirðingu sinni. Hún var ákveðin
í því að láta ekki siðfengið samvizkubit gera að engu það afrek, sem
hún hafði átt svo erfitt með að vinna. „Víninu hefur verið hellt í glös-
in, það verður að drekka það,“ eins og Maitre Bourjus hefði sagt. Svo
hún hélt höfðinu hátt, gekk inn í stóra setustofu sem vár upplýst að-
eins með eldi í arninum. Það var enginn í herberginu. Hún tók af sér
skikkjuna og grímuna og hélt fingrunum móti eldinum. Þótt hún leyfði
sér ekki að sýna nein ótta né iðrunarmerki fann hún að hendur hennar
voru kaldar og hjartað barðist i brjósti hennar.
— Fáeinum andartökum síðar var dyratjaldinu lyft og gamall maður,
hógværlega klæddur í svart, kom til hennar og hneigði sig. Angelique
hafði ekki eitt andartak ímyndað sér að ráðsmaður du Plessis Belliére
væri ennþá Monsieur Molines. Þegar hún þekkti hann rak hún upp
undrunaróp og greip i fögnuði um hendur hans.
— Monsieur Molines! Er það mögulegt!.. . . Hvað?. . . . Ó hvað ég er
glöð að sjá yður aftur!
— Þér gerið mér mjög mikinn heiður, Madame, sagði hann og hneigði
sig aftur. — Vilduð þér vera svo væn að fá yður sæti í þessum hæginda-
stól.
Hann settist sjálfur niður skammt frá eldstæðinu við ljtið borð sem
á var skrifblokk, blekbytta og bolli með sandi.
Meðan hann var að hvessa pennann, virti Angelique hann fyrir sér.
Hún undraðist útlit hans. Hann hafði að visu elzt en andlitsdrættir
hans voru skarpir og augun skýr og spyrjandi. Hárið, undir svartri
klæðishettu, var mjallahvítt. Angelique gat ekki varizt Því að ímynda
sér við hlið hans þrekvaxinn líkama föður hennar, sem hafði svo oft
setið við eldinn ásamt þessum Húgenotta, til að ræða um og undirbúa
nánustu framtíð afkomenda sinna.
— Getið þér sagt mér nokkrar fréttir af föður mínum, Monsieur
Molines?
Ráðsmaðurinn blés kusk af gæsafjöðrinni sinni.
— Hans hágöfgi baróninn er við góða heilsu, Madame.
•—• Og múldýrin?
— Þetta ár virðist ætla að koma mjög vel út. Ég held að þessi starf-
semi veiti föður yðar mikla ánægju.
Angelique sat við hlið Molines, eins og hún var vön þegar hún var
pínulítil stúlka, þvermóðskufull á svipinn og teinrétt. Það var Molines
sem undirbjó brúðkaup hennar og de Peyrar greifa. Og nú kom hann
aftur í Ijós, að þessu sinni fyrir hönd Philippe. Eins og köngulóin spinn-
ur vef sinn af natni og þolinmæði, hafði Molines alltaf verið viðriðinn
örlagaþráð Angelique. Það var uppörvandi að rekast á hann aftur. Var
þeð ekki merki um það að nútíðin væri á ný hlekkjuð við fortíðina?
Friður fæðingarstaðar hennar, orkan, sem streymdi af fornri aðals-
ættinni en einnig áhyggjur bernskunnar og tilraunir vesalings baróns-
ins til að sjá fyrir niðjum sínum, uggvænleg rausn ráðsmannsins Mol-
ines. . . .
— Munið þér það? spurði hún dreymin. — Þér voruð þar, brúðkaups-
nóttina mína í Monteloup. Ég var svo vond út í yður, og þó hef ég
verið svo dásamlega hamingjusöm, og það er yður að þakka.
Gamli maðurinn gaut á hana augunum yfir stóru gleraugun sín með
skjaldbökuskeljarumgjörðunum.
— Erum við hér til að rifja upp hjartnæm atvik úr fyrra hjónabandi
yðar eða til að ræða samningana varðndi hjónaband númer tvö?
Kinnar Angelique urðu rauðar.
— Þér eruð harður, Molines.
— Þér eruð einnig hörð, Madame, ef ég má dæma eftir þeim að-
ferðum sem þér notuðuð tií að koma hinum unga húsbónda mínum til
að giftast yður.
Angelique dró andann djúpt en augu hennar hvikuðu ekki. Hún fann
að sá tími var liðinn, þegar hún, fyrst sem óttaslegið barn, síðan sem
fávís ung stúlka, hafði litið með ótta á hinn almáttuga ráðsmann Mol-
ines sem hélt örlögum fjölskyidunnar í höndum sínum. Hún var verzl-
unarmaður sem Monsieur Colbert taldi ekki eftir sér að tala við. Og
rökvísi hennar hafði hvað eftir annað stungið upp í Pennautier, banka-
manninn.
— Molines, einu sinni sögðuð þér við mig: — Ef maður vill ná ein-
hverju takmarki verður maður að vera reiðubúinn að fórna einhverju
fyrir það. Að þessu sinni er ég að fórna nokkru sem er mér mjög dýr-
mætt: Sjálfsvirðingu minni.... En það skiptir ekki máli! Ég hef tak-
marki að ná.
Mjótt bros aðskildi varir gamla mannsins.
— Ef iítilfjörleg viðurkenning mín getur orðið yður til nokkurrar
uppörvunar, Madame, þá þiggið hana.
Þá var röðin komin að Angelique að brosa. Hún myndi alltaf geta
samið við Molines. Þessi vissa gaf henni hugrekki til að ræða um samn-
Lnginn.
— Madame, hélt hann áfram. — Við skulum vera nákvæm. Mark-
greifinn gaf mér i skyn að hér væri um alvarlegt mál að ræða. Þess-
vegna skal ég segja yður þau fáu skilyrði sem þér verðið að sætta yður
við. Svo getið þér nefnt yðar skilyrði. Að því loknu skal ég skrifa upp
samninginn og lesa hann fyrir báða aðila. Fyrst af öllu, Madame, sam-
þykkið þér að sverja við hinn heilaga kross að þér vitið um felustað
ákveðinnar öskju sem hans hágöfgi óskar að ná í sína vörslu. Fyrst,
að þeirri eiðtöku lokinni hefur samningurinn gildi.
— Ég er reiðubúin, sagði Angelique og rétti upp hendina.
Öll réttindi áskilin. Opera Mundi. Paris. Framhald í næsta blaði.
í næsSa blaði:
Ný, íslenzkskáldsaga
hefur göngu sína í
Vikunni
Það hefur verið
kvartað yfir því að
undanförnu, að lítið
sæi dagsins Ijós af
íslenzkum skáldsög-
um og það er rétt.
Nú hefur Vikan hins-
vegar þær fregnir að
færa, að rofa mun til
í þessum málum í
næstu viku, þegar
hér í blaðinu byrjar
ný skáldsaga eftir
íslenzka alþýðukonu,
SIGRÍÐI FRÁ VÍK
sága sem skrifuð er
á hinu lifandi tungu-
taki alþýðunnar í
landinu; þeirrar al-
þýðu, sem ólst upp á
Tslendingasögunum
við móðurkné og
hefur orðið að bíða
elliáranna til þess að
fá tómstundir til að
skrifa.
Þannig er um þessa
stórbrotnu skáld-
konu, Sigríði frá Vík.
Hún hefur alla tíð
búið við þröng kjör
og komið til manns
stórum hópi barna.
Fyrst á sjötugsaldri
stingur hún niður
penna og segir sög-
una af þeim Guðmari
og Jónhildi á Bakka.
Þetta er íslenzk
sveitasaga, sem
gerist um aldamótin
eða kannske fyrr,
römm örlagasaga.
Sagan ber nafnið
HVINUR í STRÁUM
og verður öll birt í
þrem hlutum í
Vikunni. Fylgizt með
frá byrjun. Hér er á
ferðinni saga og
skáld, sem án efa
verða umtöluð.
0Q VIKAN 11. tbl.