Vikan - 13.05.1965, Blaðsíða 9

— Ég veit ekki hvernig hann
komst inn. Hann var með lykla-
hring hangandi á einum fingrin-
um, þú veizt, svona lyklafesti
úr litlum silfurkúlum. Ég býzt
við að hann hafi opnað hurðina
með einum þessara lykla. Hann
var með minnisbók í höndunum,
og fór að skrifa í hana. Ég spurði
hvað hann vildi, en það var eins
og að tala við vegginn. Svo spurði
ég hver hann væri, en hann hélt
bara áfram að skrifa, og gekk
svo fram í andyrið og inn í svefn-
herbergið. — Halló, þér þarna,
hvert haldið þér eiginlega að þér
séuð að fara? spurði ég. Og svo
— svo teygði ég mig til að ná í
handlegginn á honum, — og, —
og höndin á mér fór beint í gegn-
um hann.
Henry horfði undrandi á hana,
og setti glasið frá sér á borðið.
Það litur út fyrir að þér sé
alvara. Þú hlýtur að hafa hita.
Þú hefur kannske fengið .. .
— Það er alls ekkert að mér,
sagði Deborah óþolinmóð. Og það
var afturganga sem var hérna í
eftirmiðdag, nákvæmlega tutt-
ugu mínútum yfir þrjú. Ég sá
hana alveg greinilega.
— Það lítur út fyrir að þú sért
utan við þig, og ég er ekkert
hissa á því, sagði Henry. — En
nú skulum við reyna að athuga
þetta frá skynsamlegu sjónar-
miði. Fyrst og fremst verðum við
að ganga út frá því að þetta hafi
verið maður. Hann getur hafa
verið allt mögulegt, til dæmis
brunaeftirlitsmaður, sem hefir
haft allsherjarlykil, og hann svo
passað á okkar skrá. Þú veizt
að þessháttar menn eru vanir að
hafa svona lykil. Hann heyrði
ekki í þér, vegna þess að hann
var með allan hugann við það
sem hann var að gera. Eða þá að
hann hefir verið sendur til að
sækja óborguð húsgögn fyrir ein-
hvem. Hann hefur haldið að þú
værir eigandinn, og hefir orðið
hræddur um að þú réðist á hana
og klóraðir úr honum augun, eða
mölvaðir blómavasa á hausnum á
honum. Það getur verið skýringin
á því að hann þóttist ekki heyra
hvað þú sagðir.
— En það gefur enga skýringu
á því að höndin á mér fór í gegn-
um hann. Ég rétti handlegginn
út fyrir framan hann, og hann
gekk beint í gegnum hann. Hönd-
in fór inn um brjóstið og út um
bakið, rétt eins og að hann hefði
verið sápukúla.
— Ástin mín, þú ert bæði
hrædd og utan við þig. Þú hefir
bara ímyndað þér þetta, sagði
Henry róandi. — Þetta hafa bara
verið ofsjónir. Fullkomlega heil-
brigt og normalt fólk sér stund-
um sýnir. Hefi ég aldrei sagt
þér frá því, þegar mér fannst ég
draga á eftir mér heilan skáp.
Það var þegar ég ók til Florida
í einum áfanga. Það var allt svo
raunverulegt, ég sá rifurnar á
milli fjalanna og málaða aug-
lýsingu um gerduft.
-—• Já, en mín ofsjón ilmaði
af talkúmpúðri og rakspíra, rétt
eins og að hann væri að koma
frá rakaranum, maldaði Deborah
í móinn. — Já, og svo japlaði
hann tyggigúmmí. Þetta hlýtur
að hafa verið afturganga, skil-
urðu það ekki?
Henry hló. — Jæja, þá höfum
við afturgöngu í húsinu. En þetta
hefir verið allra skikkanlegasti
draugur, hann reyndi ekki að
gera þér neitt illt, var það? —
Hann sagði ekki einu sinni bu-u?
Við skulum skála fyrir honum.
Deborah rétti vísifingur upp í
loftið.
— Uss . ..
— Hvað er það?
— Það er einhver í dagstof-
unni. Ég heyri mannamál.
— Ekki ég.
Hún fölnaði. — Hann er kom-
inn aftur! Guð minn góður,
Henry, hann er kominn aftur!
— Endemis vitleysa. Sittu kyrr,
ég skal fara og athuga það.
— Ég kem með þér.
Með Henry í fararbroddi lædd-
ust þau hljóðlega gegnum gang-
inn og inn í dagstofuna. Rétt
innan við opna útihurðina stóðu
þrjár manneskjur, maðurinn í
súkkulaðibrúnu fötunum, alveg
eins og Deborah hafði lýst hon-
um, ungur maður með óvenju
loðnar augnabrúnir og á að gizka
tvítug stúlka, í grænum tæki-
færiskjól og hvítum skóm.
— Þetta er húsið, sem mér
finnst, að þið ættuð að kaupa,
sagði litli maðurinn. — Tvö
svefnherbergi, nýtízkulegt eld-
hús. Það kostar tuttugu og þrjú
þúsund og fimm hundruð dali.
Bankinn er búinn að yfirtaka
það, og ef þið getið borgað nokk-
uð mikið út held ég að það væri
hægt að fá það fyrir tuttugu og
tvö.
-— Nei, heyrið þið nú, tók
Henry fram í, — þetta hlýtur að
vera einhver misskilningur.
En þremmenningarnir tóku
ekki minnsta mark á honum
•— En húsgögnin? spurði unga
konan. — Þau eru dásamleg. Og
teppi út í öll horn.
•— Já, er þetta ekki freistandi?
Þybbni fasteignasalinn brosti.
— Og allt er borgað. En það fæst
ekki svo gott verð fyrir notuð
húsgögn, og bankinn verður að
selja þau. Ef þið bætið þúsund
við þannin að tilboðið verði tutt-
ugu og þrjú, fáið þið húsgögnin
með. Það sparar ykkur mikla
peninga.
— Nei, vitið þið nú hvað.,
sagði Henry hátt og reiðilega.
— Ég veit ekki hvað þið haldið
að þið séuð, en þetta hús er alls
ekki til sölu.
Allt í einu hljóðaði Deborah,
æddi út í gegnum ganginn og
skellti hurðinni á eftir sér. Henry
hikaði andartak, áður en hann
Framhald á bls. 50.
vex þvottalögur
léttari uppþvottur,
léttari hreingerning,
léttara skap
VIKAN 19. tbl. g