Vikan - 13.05.1965, Blaðsíða 11

Nancy Kwan, ó-
þekkt leikkona
af austurlenzk-
um og frönskum
uppruna, lék
Suzie Wong í
kvikmyndinni
og hlaut heims-
frægð fyrir. Hér
er atriði úr kvik-
myndinni Suzie
Wong dansar á
knæpu í Hong
Kong. 0
<5 Kvikmyndin var sýnd við metaðsókn um
víða veröld. Hér í Reykjavik var hún sýnd í
Háskólabíói. í stórborgum heimsins stóð nafn-
ið SUZIE WONG á risastórum skiltum kvik-
mynáahúsanna.
Það er barstúlka sem heitir í raun og veru Chop U Tong, en hún
er stúlkan sem elskaði ritliöfundinn Ricliard Mason, og það er
þeirra ástalif sem hanu iýsir þegar hann skrifar söguna af Suzie
Wong.
Nú stóð hún þarna við borðið okkar, — miðaldra kona og sagði:
— Halló, livernig hafið þið það. Ég er Suzie Wong.... Hvernig
gátuð þið fundið mig?
Og það skeði á þann hátt sem nú skal greina:
Við vorum að rápa um í þvögunni í Wanchai-hverfinu, þar sem
verzlanirnar og götusala er opin langt fram á nótt. Einhverra hluta
vegna flæktumst við inn á „Næturklúbb Suzie Wong“. Við náðum
i borð og fljótlega kom til okkar barstúlka sem hét Ying Ying Ling.
Hún var tuttugu og tveggja ára og liafði komið frá Shanghai barn
að aldri. Við vorum að tala um þessa gerviveröld sem kallaðist
heimur Suzie Wong, þegar Ying Ying sagði:
— Hún er til, ég meina að Suzie Wong er til. ...
— Þú meinar að það sé til lifandi kvenmaður, sem er fyrir-
mynd að bókinni um Suzie Wong?
— Já, sagði Ying Ying, hálfmóðguð yfir því að við vorum van-
trúaðir á svipinn. — Ég talaði einu sinni við hana. Það var á sjúkra-
húsinu, þar sem við mætum alltaf vikulega til skoðunar.
—- Geturðu hjálpað okkur til að ná tali af lienni?
—• Ef til vill, sagði Ying Ying, —- en langar þig til þess i raun
og veru? Hún er ekkert falleg núna. . . .
—- Góða Ying Ying, það er ekki þessvegna, sem mig langar til
að hitta hana. .. .
— Allt í lagi, ég skal reyna, sagði hún. — Annars heitir þessi
kona ekki Suzie Wong, hún heitir Chop U Tong réttu nafni.
Þriðja kvöldið sagði Ying Ying: — Ég hefi ekki getað náð i
hana, en ég veit að hún vinnur á stað sem heitir Lokwo.
Það var auðvelt að finna staðinn. Nokkur liundruð metrum til
hægri frá Wanc.hai-bryggjunni, meðfram sjálfum hafnarbakkanum.
Ég bjóst við þrengslum og hávaða, en þess i stað komum við i
ömurlegt hálftómt veitingahús. Borðin voru ber og blettótt og glugga-
tjöldin óhrein. í einu horninu var skermur með ósmekklegum mynd-
um frá höfninni og litill bar.
Tveir iðjulausir yfirþjónar horfðu á okkur með tortryggnislegu
augnaráði, þegar við komum inn. Við gengum að barnum og báð-
um um drylck og reyndum að tala við bardrenginn, en það gekk
ósköp stirðlega. Svo spurðum við hann hvort ekki væri hér stúlka,
sem héti Chop U Tong.
•Bardrengurinn horfði á mig um stund en kallað svo i þjón. Þeir
töluðu eitthvað saman á kinversku. Þjónninn sagði við mig:
— Þekkið þér hana?
—■ Nei, sagði ég, — ekki persónulega.
■—- Hún er ekki hér i kvöld.
Ég sagði lionum hversvegna ég vildi tala við hana.
— Getið þér eklci hringt til hennar og beðið hana um að koma?
spurði ég.
— Það þýðir ekkert að hringja.
Við pexuðum um þetta fram og aftur. Það er ekkert eins erfitt
eins og að losa um málbelnið á Kínverja, sem ekki vill tala.
-— Viljið þér nú ekki reyna að hringja til hennar, — sagði ég
í áttunda sinn og stakk tíu Hong Kong-dölum i lófa hans.
Drengurinn hvarf út um hverfihurðina og eftir andartak stakk
hann hausnum inn og sagði: — Getið þér beðið svolítið, hún getur
kannske komið klukkan ellefu. ...
Chop U Tong, sem er hin raunverulega Suize Wong settist og bað
um einn „Tom Collins". Hún var feimin og sagði:
— Ég er ekki falleg lengur. Bráðum lít ég út eins og „mamasan“.
(Mama-san er barstúlka sem með aldrinum verður einskonar eftir-
litskona með stúlkunum).
— Eiginlega átti ég ekki að koma liingað í kvöld. Ég á frí og
við vorum að spila majong þegar þér hringduð....
— Það sem Mason skrifar um í bók sinni, er það rétt. Eruð það
i raun og veru þér?
— Já, það er ég. Sumt af þvi er sannleikanum samkvæmt, sumt
ekki. Og endirinn var alls ekki þannig....
— Elskuðust þið, — eins og i bókinni?
— Já, sagði hún, — það gerðum við. Mason (hún kallaði hann
,,Milson“) sagðist ætla að giftast mér. „Nú fer ég burt um tíma og
reyni að græða peninga, svo kem ég aftur og þá giftum við okkur.“
Þetta sagði hann....
— Hafið þér ekki séð hann siðan?
— Nei, ég hefi aldrei séð hann siðan.
— Hvar er hann núna?
— Hann er i Indlandi núna. Hann er næsturn fimmtugur og er
veikur af krabbameini. Ég hef heyrt að hann sé að skrifa æviminn-
ingar sínar, en hann er víst mjög mikið veikur.
— Eruð þér mjög vonsvikin?
— Nei, ekki lengur. Til hvers er að syrgja? — Ég lifi lífi mínu
hér eins og ég er vön....
— Hvernig hittuzt þið Riqhard Mason?
— Það var ekki á ferjunni 'eins og hann segir í bókinni, — það
var þarna, sagði hún og benti út í salinn. — Hann sat alltaf við
þetta borð....
— Þarna, við þetta borð?
Nú fyrst skildi ég að það var ekki eingöngu aðalpersónan úr
sögunni sem ég var að tala við, heldur vorum við líka stödd á svið-
inu þar sem sagan gerðist.
Barinn i bók Masons „Nam Kok“ var i raun og veru „Lokwo“.
Hann hafði engu skrökvað. Við vorum nákvæmlega á réttum stað.
(„Báturinn lagðist að Wanchai-bryggjunni og landgangurinn
var settur út. Spottakorn ofar var „Nam Iíok“. Ég sá blátt neonskilt-
ið fyrir ofan dyrnar og hornsvalirnar við herbergið mitt á efstu
hæð“).
Einkennileg tilfinning greip mig. Hér hafði hún setið á sama
Framhald á bls. 40.
VIKAN 19. tbl.