Vikan - 13.05.1965, Blaðsíða 12

I
N
i
ÞRJUKVÖID
ÍSEPIBABER
Smásaga effflir Oliver Rell
Telknlng: Baltasar
STÚLKAN SKOTRAÐI
TIL HANS AUGUNUM
ÖÐRU HVORU, EN
KOMST EKKI í
SAMBAND VIÐ AUGUN
í HONUM OG GAT
EKKI RÁÐIÐ NEITT
NEMA ÁFALLIÐ AF
SVIP HANS, OG HÚN
HÉLT ÁFRAM AÐ
HORFA VANDRÆÐA-
LEGA NIÐUR Á
HENDURNAR Á SÉR,
OG FITLA VIÐ SLÆÐ-
UNA SÍNA.
ÞaS var dimmviðri, rok og
rigning sem afklæddu trén er
höfðu látið af lifsfjörva sínum,
og það voru allskyns dauSalitir
á blómum og öSrum gróSri i
görSum borgarinnar.
LaufiS af trjánum bafSi safn-
azt saman i rennur gatnanna,
og strætavindarnir feyktu því
í Iiringi upp í toftiS og strók-
arnir bringsóluSu þar. Bíll ók
bjá og tvístraSi strókunum meS
loftþrýstingi af liraSa sínum, og
þá þyrluSust laufin bingaS og
þangað, og réSu ekkert viS það
hvar þau lentu, jafnvel þótt þau
befðu einhverja ósk um það af
sjálfum sér.
Þegar síðasti strætisvagninn
sem ekur Sólvallaleiðina, ók
vestur Hringbraut, þá kom lauf-
blað, — ættað úr garði í austur-
bænum, — þjótandi niður með
elliheimilinu, og þaS varS fast
aftan við vagninn, í loftsoginu,
og barst með honum vestur göt-
una.
í síðustu ferð strætisvagns, á
miðvikudagskvöldi í september,
er oftast farþegalaust og bil-
stjórinn ók á fleygiferð alla leið-
ina og var með hugann heima
hjá konunni sinni, sem hann
ætlaSi að hitta, áður en hún
sofnaði.
En hann varð að hægja ferð-
ina, þegar hann beygði af Hring-
braut inn á Framnesveg, og þá
losnaði laufblaðið úr kjalsoginu
og rokið greip það aftur, og
feykti því meS offorsi suSur
götuna og vestur næstu, og linnti
ekki látum fyrr en sunnanundir
kumþalda sem stóS niSri við
sjó, en þar gat rokið ekki tekið
nógu krappa beygju við horn,
svo að laufblaðið var allt í einu
í logni ,og sveif mjúklega og
milt, og settist að lokum á
gluggapóst á efri bæð kumbald-
ans.
Neðri hæðin var trésmiðja,
en uppi á lofti bjó myndhöggv-
ari í vinnustofu sinni, sem hann
hafði fengiS leigSa, þegar smiS-
irnir hættu aS þurrka timbriS
sitt sjálfir, og höfSu sett glugga
á vegg og hann vissi aS ösku-
haugunum, og fnykurinn þaSan
fyllti húsið þegar vindinn bar
af þeim.
Innan við glerið í glugganum
sem laufblaðið sat á, var manns-
andlit, og á þvi var áhyggju-
fullur svipur og hrukka i enn-
inu, og svipurinn sagði, að höf-
uðið réði ekki við liugsunina,
sem það glímdi við.
Við gluggann var dívan og
lágt borð og við það tveir stól-
ar, og þeir voru keyptir á upp-
boði og báru þess merki, og
munaðarleysislegur skápur, op-
inn vegna bilaðrar læsingar og
á hurð hans hékk bindi.
Á gólfinu, miSsvæðis, voru tvö
vinnuborð. Á öðru þeirra var
leirslatti með nef og munn, en
á hinu konumynd, fullgerð niður
að nafla og annað lærið og
hún hallaði sér aftur á bak i
losta.
Á dívaninum sat stúlka, lifandi
stúlka utarlega á brún og horfði
vandræðalega á hendurnar á sér
sem hún hafði í kjöltu sinni.
Hún var fínleg, brúneyg og
dökkhærð og með blíðlegan
munnsvip. Ofurlítið örlaði fyrir
kvíðasvip við munnvikin, og
þaS var eins og hún væri upp-
vís að hroðalega saknæmu at-
hæfi og hefði játað það.
Myndhöggvarinn horfði út
um gluggann og sá laufhlað
koma svifandi og setjast á
gluggapóstinn, en þótt hann
horfði á það, þá skynjaði hann
það ekki í huganum, vegna þjak-
andi hugsana.
Ilann var óklipptur og órakað-
ur og úfinn, í klístruðum slopp
óhnepptum og fór að ganga um
gólf og sloppurinn sveipaðist um
hann og út í loftið þegar hann
sneri sér á göngunni..
Stúlkan skotraði til hans aug-
unum öðru hvoru, en komst
ekki i samband við augun i
honum og gat ekki ráðið neitt
nema áfallið af svip lians, og
hún hélt áfram að liorfa vand-
ræðalega niður á hendurnar á
sér, og fitla við slæðuna sína.
—- Ertu viss? spurði listamað-
urinn allt í einu og hvasst.
— Það eru komnir þrir dag-
ar, sagði hún vesældarlega.
— Já, en er ekki svona lagað
breytingum undirorpið? spurði
hann.
— Það er náttúrlega ekki al-
veg víst.
— Hvað ertu þá að væla
manneskja, það tekur nú ekki
að vera að væla i þessum heimi
að óþörfu, hreytti listamaður-
inn út úr sér á göngunni.
— Ég er svo hrædd, kjökraði
stúlkan, og það komu viprur við
munnvikin, eins og hún ætlaði
að fara að gráta.
— IIuli, það er nú óþarfi og
beinlínis asnalegt að vera að
kvelja sig fyrirfram út af þessu.
VIKAN 19. tbl.