Vikan - 13.05.1965, Blaðsíða 44

ur að hliðinu, til þess að taka á
móti Charley.
Hann hoppaði út úr bílnum —
stigbrettin voru löngu dottin af
Minní Mús — hristi hönd Ann
í kveðjuskyni, kallaði glettnis-
lega til Madeh, kleip striðnislega
í eyrað á barnfóstrunni og klapp-
aði á vatnskassann á Minni Mús,
eins og hún væri veðhlaupahest-
ur, dró fram velktu ferðatöskuna
sína og staðnæmdist loks til þess
að líta á Ann.
—• Almáttugur, Ann, ertu ekki
tilbúinn, hrópaði hann hneyksl-
aður. — Og ég, sem gerði næst-
um útaf við Minní Mús til þess
Hann kveikti í nýrri sígarettu
með stubbnum af þeirri gömlu,
stakk henni upp í vinstra munn-
vikið, snéri sér að bílnum og tók
úr honum stóran og fallegan
vönd af hvítum orkídeum.
— Gerið þér svo vel, yðar há-
göfgi, sagði hann og hneigði sig
djúpt. Ann hafði aldrei séð hann
án sígarettu, jafnvel ekki þegar
hann svamlaði í sundlauginni við
klúbbinn. Hún hafði heldur aldr-
ei séð hann alvarlegan. Á fjög-
urra eða sex vikna fresti, kom
hann ofan úr fjöllunum, ruddist
inn í borgina eins og fellibylur,
át, drakk og baðaði sig, gleypti
ætlaði að koma hvort sem var,
því að Andy Anderson er kom-
inn og ég ætla að hitta hann, áð-
ur en hann verður of fullur til
að geta talað. En við skulum ekki
eyða tíma í svona kjaftæði, farðu
að hafa fataskipti. Farðu í græna
brokade kjólinn og vertu svolít-
ið sæt.
Þau voru enn niðri við garðs-
hliðið, og þjónaliðið var allt í
kringum þau. - Ég ætla ekki í
veizluna, Charley, sagði Ann.
— Fuss, ég hlusta ekki á svona
kjaftæði. Klindu á þig stríðs-
málningunni meðan ég fer í þess-
ar andskotans síðbuxur, og svo
■i
CUDQ
tvöfaltClldOeinanqmnarqler
vörumerkid sem
húsbyqqjandinn treystir
skúlaqata 26 simi 12056
að komast hingað í tæka tíð.
Áttatíu og fimm mínútur og
tuttugu og fjórar sekúndur, þar
með talin að minnsta kosti fjög-
urra mínútna töf við Kuri ána
og þrjár mínútur í viðbót til þess
að klifra upp í tré og sækja þér
gjöf, og ég er búinn að raka mig
og bóna til þess að reyna að vera
sem fallegastur. Svo kom ég með
einustu síðu buxurnar mínar,
sem verða að duga fyrir kvöld-
klæðnað. Heyrðu, þú ert eitthvað
utan við þig. Er eitthvað að?
— Komstu alla leið ofan úr
fjöllunum? spurði Ann og virti
fyrir sér moldlitað andlit hans,
of langa fæturna, sem stóðu nið-
ur úr of stuttum buxunum, sól-
brennda handleggi hans, sem
voru þaktir ljósri ló. — Það er
alltaf gaman að sjá þig, Charley,
sagði hún.
Kærar þakkir, frú, kærar þakk-
ir. Þetta eitt er þess virði að
hætta lífi sínu fyrir það. Já, ég
er kominn alla leið, yður til þén-
ustu reiðubúinn. Til þess að fara
með þig á ballið, til þess að dansa
tangó við þig, til þess að stjana
við þig og gera ekkert það, sem
sjentilmaður myndi ekki gera.
í sig síðustu fréttir frá Evrópu,
fletti hverju blaði og tímariti,
sem hann gat fundið, reyndi að
ná einhverri músík frá Batavíu
eða Surabaya úr útvarpinu i
klúbbnum, tjáði öllum konum
ást sína, þannig að það virtist
bezti brandari, hirti póstinn sinn,
heimsótti kunningjana, varð til-
finninganæmur um klukkan tvö
á næturnar, söng velska þjóð-
söngva um þrjú og tvíræða
majaliska slagara klukkan fjögur
og sneri ánægður heim um fimm.
Hann lifði eftir eigin reglum,
hann var sinn eigin kokkur, bíl-
stjóri og þjónn, vílaði hvorki fyr-
ir sér hita eða sól, svaf án þess
að hafa yfir sér moskítónet, drakk
ósoðið vatn, át allt sem að kjafti
kom og varð aldrei misdægurt.
— Hvernig í ósköpunum viss-
ir þú um veizluna um borð í
Tjaldane? spurði Ann. Henni
fannst kvöldgolan svalari og
færri moskítóflugur í garðinum
síðan Charley kom.
— Nej heyrðu mig nú, Ann,
hvernig hefði ég getað misst af
slíkum atburði? Ég hef síma og
góða vini í borginni; þar að auki
var mér formlega boðið og ég
förum við. Komdu og hjálpaðu
mér, Madeh, vertu ekki hræddur,
það er bundið. Hann reif upp
hrörlegu verkfærakistuna, sem
stóð aftur af Minní Mús, og tók
ásamt Madeh oð bogra yfir ein-
hverju þar.
— Hvað ertu með? spurði Ann.
Gjafir Charleys voru yfirleitt
mjög óvenjulegar.
— Smá gjöf til Batara Guru,
sagði Charley um leið og hann
lagði stórt, grænt, lifandi skrið-
dýr við fætur hennar. Þetta var
leguan, bundinn á kjafti og klóm
með kaðli úr alang-alang stráum.
— Beint úr skóginum. Fjórir
metrar af bezta mat, sem þú hef-
ur nokkru sinni bragðað. Ég
kann að haga mér sem gestur,
sagði Charley sigri hrósandi. —
„Gleymið aldrei að gleðja gest-
gjafa yðar með litlum, óvæntum
gjöfum. Ódýr gjöf, táknræn fyr-
ir gefandann, vekur meiri fögn-
uð en dýrar ópersónulegar gjaf-
ir“, Katharine Myrtle, blaðsíða
126. Bók Katharine Myrtle um
góða mannasiði var ein af aðal-
bókmenntum Charleys, og hann
vitnaði í hana í tíma og ótíma.
— Almáttugur guð á himnum,
AA VIKAN 19. tbl.
var það eina sem Ann gat sagt.
Gallinn við skepnuna var sá, að
hún var eins á bragðið og hún
leit út fyrir að vera, og það tók
fleiri daga að éta hana en ráð-
legt var í loftslagi Sebang.
— Farðu með þessa skepnu,
sagði Charley við Madeh. Síðan
þreif hann í höndina á Ann og
dró hana með sér upp á svalirn-
ar.
— Og þetta er handa höfðingj-
anum, sagði hann og tók klunna-
lega lest upp úr brúnum böggli.
— Charley gerði þetta sjálfur.
Gamli, góði, Charley frændi.
Ann gat ekki varizt hlátri. —
En góði Charley, Jan er ekki árs-
gamall ennþá, sagði hún. — Hann
er alltof ungur fyrir þetta. Hann
hefur aldrei séð lest, og það verð-
ur langt þangað til hann kemur
til lands, þar sem hann getur séð
lest.
— Hvað með það? spurði
Charley. — Þeim mun meiri á-
stæða að gefa honum lest. „Auðg-
ið ímyndunarafl litlu barnanna“,
segir Katharine Myrtle. Mér þyk-
ir leitt, ef gjöfum mínum er ekki
fagnað í þessari fjölskyldu. Ég
er djúpt særður. Nú fer ég út í
horn að gráta.
— Orkídeurnar eru dásamleg-
ar Charley, sagði Ann. - - Ég hef
aldrei séð svona fallegar orkíde-
ur.
Hvar ætlarðu að hafa þær?
í hárinu? Á öxlinni? Þær fara
dásamlega við hörundið þitt.
Ann roðnaði. Hún var ekki vön
svona eðlilegum gullhömrum, en
svo náði sjálfmeðaumkunin tök-
um á henni á ný og hún sagði
örvæntingarfull: — Þú gleymir
því að ég ætla ekki í veizluna.
— Þú ert búin að segja það
áður, en láttu þér ekki detta í
hug, að ég hlusti á svoleiðis hjal.
Segðu mér hvar ég get þvegið
mér bak við eyrun meðan þú ferð
í kjólinn. Við megum engan tíma
missa. Hjálpi þér guð, Ann, það
skeður aðeins einu sinni á ævi
manns, að skip standi við heila
nótt á þessum stað.
Framhald í næsta blaði.
Njótið utanlandsferS-
arinnar
Framhald af bls. 46.
á lika við blárauöa og blettótta
faetur, því aO slærn blóörás á oft
sök á Ijóturn litarhcetti. Víxlböö
þjálfa húöina lika til aö þola metiri
kulda á vetrum, án þess aö blána
og aö fitulag safnist undir þá
staöi, sem kuldinn mæöir mest á.
A sumum konum veröa fæturnir
áldrei brúnir, þótt þœr liggi í
sólbaöi. ÞaÖ er einkennilega Ijótt
á baöströnd og ættu þær konur
aö nota sér af nýju gerviefnun-
um, sem gera húöina brúna. Oft-
ast þarf ekki aö bera á þau nema
tvisvar í viku eöa svo. Hárin
þarf aö fjarlægja, séu þau til lýta,
en aöferöum viö þaö var svo ýtar-
lega lýst i 7. tbl. Vikunnar, aö
ekki veröur fariö nánar út í þaö
hér.