Vikan - 13.05.1965, Blaðsíða 36

Winfher þríhiól -
margar gerdir og stærðír
Pósthólf 671.
CERNITIN
snyrtivörur
Fagurt og heilbrigt
hörund vekur
hvarvetna athygli
og aðdáun.
CERNITIN-snyrti-
efnin hafa þá
kosti, sem hver
kona hefur óskað
eftir.
Vegna óska margra er að koma á markaðinn CERNTIN-dagkrém
sem húðin drekkur í sig. Verndar eðlilegan raka húðarinnar. Agætt
undir púður.
CERNITIN-næturkrém hefur djúpvirk áhrif á húðina. Styrkir þreytta
og slappa húð. Vinnur gegn hrukkum.
CERNITIN-Allroundkrém verndar húðina gegn veðri og vindi.
Agætt öllum, sem stunda 'útilíf og sport. Allround og dagkrém er
einnig notað á hendur og fætur.
CERNITIN-andlitsvatn hreinsar — án þess að ræna húðina eðli-
legri fitu og raka.
CERNITIN-hreinsikrém er milt, en hreinsar betur en vatn og sápa.
Oll stuðla þessi efni að því að viðhalda og endurvinna fegurð
húðarinnar.
CERNITIN-snyrtivörur vcrða eingöngu seld-
ar í sérverzlunum og lyfjabúðum.
CERNITIN fæst nú í:
LAUGARNESS APOTEKI,
KEFLAVÍKUR APOTEKI OG
SILFURBÚÐINNI, VESTMANNAF.Y.I UM.
Meðan CERNITIN-snyrtvörur fást ekgi 4
staðnum, má senda pantanir til umboðsins.
skóna sína og velti þeim og
strikaði ósýnileg strik á gólfið
og það kom skeifa við munn-
vikin.
Páll setti á sig trefil og gekk
til dyra.
— Verður þú lengi? spurði
Kolbrún.
— Það er ekki gott að segja,
þú skalt ekki bíða.
— Nei, nei, ég meinti ])að ekki,
sagði hún og það varð löng
þögn.
— Ætlar þú að labba? spurði
hún enn.
— Nei, ég hef ekki tíma, svar-
aði hann.
— Auðvitað ekki.
— Þú villt kannske sitia hér
eitthvað? spurði hann kjánalega.
— Getur þú ekki verið hjá
mér, bara pínulitla stund?
— Ég er strax orðinn of seinn,
þvi miður, það er ekki af því að
-—- Nei, ég veit það, ég veit
það, mig bara vantar þig svo
mikið, ég er eitthvað svo ein-
mana og, og. .
— Já, en. .. . hann var kom-
inn fram fyrir dyrnar.
— Annað kvöld kannske?
spurði hún og tárin runnu nið-
ur kinnarnar.
— Strákarnir verða i lista-
salnum þá, ég er búinn að lofa
þeim oð koma, var ég ekki bú-
inn að segja þér það?
— Nei, og þó, ég er líklega
bara búin að gleyma þvi.
— Ég hélt að ég hefði sagt
þér það.
— Kn sunnudagskvöld?
— Þá byrjar námskeiðið hjá
þeim ítalska, þú veist, vikunám-
skeið á hverju kvöldi.
Kolbrún þagði við en sagði
svo vonleysislega:
— Þú skalt ekki verða of
seinn.
— Nei, ég verð að fara, þú
læsir þegar þú ferð, sagði Páll
og horfði niður fyrir sig og
v&r vandræðalegur.
— Já.
— Bless.
— Bless.
Sunnudagskvöld.
Það liafði rignt og verið rok
eins og i miðri vikunni og lauf-
blaðaskaflar komnir víða við
húshorn og i skotum og ræsum.
Vindurinn blés af öskuhaug-
unura og næddi um trésmiðjuna
og Páll var í vinnustofu sinni og
vann af kappi og klukkan geng-
in i níu. Hann var byrjaður á
nýrri mynd, og hafði breitt yfir
þá stóru af Kolbrúnu og hún var
þarna eins og risavofa, tómleg
og allslaus.
Listamaðurinn raulaði lag
fyrir munni sér og vissi ekki af
þvi sjálfur og stundum stanzaði
hann og leit upp og lyktaði og
þá bölvaði hann, jiví stofan var
full af fnyk af haugunum.
Hann þvingaði sig til að vera
við starfið, og hugsaði ekki um
fnykinn nema rétt öðru hvoru
og þá bölvaði liann, en að lok-
um hætti hann að finna lyktina
og varð niðursokkinn i vinnu
og heyrði ekki þegar fyrst var
bankað þrjú högg, en næsta sinn
heyrði liann það.
—■ Kom inn, sönglaði hann.
Dyrnar opnuðust hægt og
Kolbrún birtist. Hún virtist hik-
andi og skimaði um stofuna eins
og liún ætti von á að ókunnugt
fólk væri þar, en svo horfði hún
á Pál og sagði:
—■ Nei, þú ert þá lieima, ég
liélt að þú værir alls ekki heima,
komdu sæll.
— Ert það þú? sagði Páll
hljómlaust og sökkti sér dýpra
niður í starfið.
Ég trufla auðvitað, ég er að
sækja ráptuðruna mína, ég hélt
að þú værir í tíma.
Hún er þarna, sagði Páll og
sló hendinni hálfhring aftur
fyrir sig, án þess að líta upp,
og hann var ókurteis.
— Já, ég veit, ég skal sækja
hana, þú mátt ekki láta mig
trufla þig.
Hún gekk yfir herbergið og
tók þar tuðruna sína. Hún var
örugg í fasi og léttleiki í hreyf-
ingum hennar.
■— Ég liélt að þú værir í tíma,
stóð það ekki til? spurði hún
kankvís.
— Jú, ég er að fara.
— Byrjuðu þeir svona seint?
— Hálf tiu.
—■ En klukkan er orðin liálf
tíu.
— Ha, er það, ég verð að
þjóta, sagði Páll án þess að flýta
sér mjög mikið, og fór úr sloppn-
um og klæddi sig og hegðaði
sér eins og liann væri einn í
vinnustofunni og svo spurði
liann, rétt eins og honum kæmi
það ekkert við:
— Nokkuð nýtt hjá þér?
— Nei, ekki neitt merkilegt,
hvernig var i gærkvöldi? svaraði
Kolbrún.
— Ágætt svo sem.
— Er hann klár þessi Itali?
— Já, hann er góður.
— Ertu með nýja mynd
þarna? spurði Kolbrún og gekk
að borðinu þar sem Páll hafði
verið að vinna.
— Hugmynd ítalans.
■—- Auðvitað, það er náttúrlega
allt ítalskt núna.
Páll var nú fullklæddur og
gekk í átt til dyra og endurtók
spurninguna.
— Ekkert að frétta hjá þér?
— Frétta og frétta ekki.
— Hvað meinar þú með því?
— Þessi kvíði var ástæðulaus.
Páll glennti upp augun og stóð
kyrr talsverða stund, en Kol-
brún skoðaði myndina róleg i
fasi eins og ekkert væri á seyði.
— Hvenær vissir þú það?
— Þegar ég kom heim í fyrra-
kvöld.
Páll stóð kyrr og hugsaði hratt
og hann skotraði til hennar aug-
VIKAN 19. tbl.