Vikan - 20.05.1965, Síða 28

Silver
Gillette
ierblaðí^semi Þ31^ Jr’l j rniklw lendir
iiaunvmile&gj ,?/pífi truoi en önnur
| endistof I l rakblöfri
I endist; M
M m)r$ 'Wzk -ffP1
Já-q^mykt| O^pað"'
J>ess endíst t s£fur larté
o^endist £ ódýrasta
I lirck nraksturinn
Mlfillll

Silver Gillette-þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
Skriftastóllinn
Framhald af bls. 8.
Um leið og ég hafði staðnæmzt
á blettinum, sem hann benti mér
á, heyrði ég undurfagra rödd —
guð má vita, hver hana átti —
skrifta sínar hjartans sorgir og
smáyfirsjónir fyrir prestinum.
Hún átti mann, sem hún sagðist
elska — já, hún elskaði hann og
hann elskaði hana og var góður
við hana. Og hann leyfði henni
að ráða því, sem henni sýndist.
1 stuttu máli sagt, gerði hÚ3
manni sínum góð skil, guð náði
28 VIKAN 20. tbl.
mig — en hún elskaði nú líka
annan. Hún nefndi ekki nafn
hans — annars hefði verið gam-
an að vita það. Sjálfsagt er það
einhver af hinum glæsilegu ungu
mönnum hér í bænum. Þennan
hinn elskaði hún — hún gat
ekki annað, sagði þetta veslings
barn. Og henni fannst líka, að í
hjarta sínu hefði hún nóg rúm
fyrir þá báða. Hann var svo göf-
ugur, þessi hinn, svo fallegur og
elskulegur, og hann tilbað hana
— nei, hún gat ekki neitað hon-
um um neitt. Og auk þess fyrst
eiginmaðurinn vissi ekkert um
þetta, þá gat það ekki valdið
honum neinum sársauka. Og
jafnvel þótt hann kæmist að
þessu, og ef ást hans væri sönn,
þá hlyti hann samt að fyrir-
gefa henni og halda áfram að
elska hana o.s.frv. o.s.frv. Hún
hafði nú, sagði hún, lofað hin-
um, að þau skyldu hittast
snemma þennan morgun — ein-
mitt núna hlýtur stefnumótið að
standa yfir. Og til þess að ofvæn-
ið minnlcaði ætlaði hún nú að
játa allt fyrir honum, því að þá
áleit hún — heyrirðu það — þá
áleit hún, að þetta mundi líða
frá. Og að lokum bað hún prest-
inn að gera svo vel að gefa sér
fyrirfram syndakvittun, það
væri svo þægilegt — og hún
fékk hana. Hvað sýnist þér, sál
min, um allt þetta,“ sagði mark-
greifinn og reis um leið upp úr
sínu hræðilega sæti, sem nú var
orðið með öllu hreyfingarlaust.
„Nei,“ bætti hann við glettn-
islega. „Okkar góðu prestar eru
allt of eftirgefanlegir — svona
yfirleitt — en gamli Don Gre-
gorio okkar mundi nú hafa sagt
þér betur til syndanna, ef þú
— ef þú,“ hélt hann áfram með-
an hann lagði púðann aftur á
sinn stað og lyfti upp teppinu.
Þar lá húsameistarinn, Giulio
Balzetti. Hann var hættur að
anda.
„Hefur þú nýlega farið i
skriftastólinn, Láretta mín,“
spurði markgreifinn.
„Nei,“ svaraði unga frúin með
hálfkæfðri röddu.
„Vel á minnzt,“ sagði mark-
greifinn og breiddi um leið tepp-
ið yfir hið bláa og afmyndaða
andlit. „Við verðum auðvitað
samferða á kirkjuhátiðina i dag.
Skrúðgangan byrjar stundvís-
lega á hádegi. Þá læt ég spenna
fyrir. Þetta megum við ekki van-
rækja.“
Svo gelck hann inn i bún-
ingsherbergið. Unga konan sat
í stórum hægindastól. Þykku,
svörtu flétturnar héngu niður til
beggja hliða. Hún var náföl i
andliti og lét hendurnar hvíla
á hnjánum.
„Hvað er að þér, elsku barn?“
sagði markgreifinn í sínum blið-
asta rómi. „Þú hefur farið of
snemma á fætur, góða min. Og
svo ertu að strita við að klæða
þig hjálparlaust. Hvar er her-
bergisþernan? Nú skal ég
hringja." Hann kippti í bjöllu-
strenginn, gekk til konu sinnar,
kyssti hana á ennið og gekk
síða út.
Um hádegið, þegar allar
klukkur bæjarins hljómuðu há-
tiðlega, stóð hinn gullni skraut-
vagn markgreifans í portinu.
Fyrir hann voru spenntir fjórir
apalgráir gæðingar, skreyttir
gyltum skúfum, hópur af skraut-
búnum sveinum, hlaupurum,
þjónum og veiðimönnum stóð
og beið eftir tignarfólkinu.
Það leið ekki heldur á löngu
þangað til markgreifinn birtist
í glæsilegum hirðklæðum með
stjörnu á brjósti og með hatt-
inn í annarri hendinni, en með
hinni leiddi hann virðulega
hina ungu og yndislegu, en ná-
fölu konu sína niður breiðu mar-
maratröppurnar. Andlit hennar
virtist kalt og stirðnað eins og
stytturnar, sem þau gengu fram
hjá, en augu hans leiftruðu og
ljómuðu af fjöri. Þjónarnir þustu
að, vagninn var opnaður, og
þau stigu inn. Svo lagði vagn-
inn af stað, og þau óku gegnum
götur og torg, en vegfarendur
sneru sér við og sögðu:
„Lítið á hin hamingjusömu
hjón.“