Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 4

FRAMHALDSSAGA
EFTIR VICKI BAUMI
TEIKNINGl
SILJA AÐALSTEINSDÓTTIR
12. HLUTI
0
Pat lét hendurnar falla af stýrishjólinu. Viskí,
var allt það sem hún gat hugsað. Hún sagði það
ekki upphátt, en Jeff kom til hennar úr baksæt-
inu og hélt flösku að vörum hennar.
Anders brosti til hennar og
fann til með henni. Hann losaði
vinstri hönd sína úr hennar og
tók út úr sér pípuna; þetta var
hans aeviákvörðun og hann gat
ekki valið nema á einn veg:
— Elsku Jeff litli góði her-
maðurinn minn, sagði hann. —
Ég get ekki hætt við Lombok
og þú veizt það. Ég get ekki hætt
við hana, einmitt vegna þess að
hún er erfitt starf og tilbreyt-
ingarlaust starf og stundum jafn-
vel dálítið hættulegt starf. Ein-
hver verður að vinna þetta starf,
vina mín. Einhver verður að
gera það. En ef hver og einn
ætti að þjóta burt um leið og
erfiðara verður fyrir, hvar væri
heimurinn þá staddur? Að við
lifum ekki í hellum lengur og
við étum ekki hvert annað eftir
að lemja sundur hausana á
hverju öðru með stórum steini
— að við lifum í húsum, ökum
bílum, höfum skóla og rann-
sóknarstofnanir, menningu, list,
bókmenntir og allt það — það
er vegna þrárra, einfaldra manna
af minni gerð, býst ég við. Ég
fyrirlít orð, sem hljóma virðu-
lega eins og „framsókn" og
„mannkyn" og svoleiðis háttsett
bla bla. Það er ekki það, sem ég
er að reyna að segja. Það sem
ég vil segja, er einfaldlega það,
að einhver verður að gera skít-
verkin og halda sig við þau.
Heimurinn þarfnast ýmislegs,
sem erfitt er að fá. Heimurinn
þarfnast gúmmís, til dæmis, og
einhver verður að vinna það.
Mitt hlutskipti er að vinna
gúmmíið, planta, gris]a og tappa
af, planta og grisja og tappa af;
og það er mitt starf. Jeff, vina
mín, elsku litla vina mín. Þú
myndir ekki vilja mig ef ég hlypi
burt frá mínu starf i, aðeins vegna
þess að fáeinir brjálaðir vesa-
lingar kveikja í nokkrum gallon-
um af olíu. Eða vegna þess að ég
— vegna þess að ég er orðinn ást-
fanginn af þér. Nei, Jeff, ef ég
þekki þig nokkuð þá veit ég það
að þú myndir ekki vilja mig, ef
ég væri liðhlaupi. Þessi síðustu
orð varð hann að kalla hástöf-
um, vegna þess að þrumurnar
komu svo þétt að það var ekkert
hlé á milli.
Bíllinn sveiflaðist hættulega
til. — Róleg, Pat, róleg, sagði
Anders og klappaði Pat á öxlina.
Hún rétti bílinn af aftur og ók
honum beint eftir ólgandi fljót-
inu, sem hafði verið vegur. Hún
hafði misst stjórnina eitf andar-
tak, aðeins vegna þess að tárin
skyggðu fyrir allt útsýni. Svo
þannig er hann, hugsaði Pat og
augu hennar störðu beint fram
á fljótandi veginn og hendur
hennar þrýstu stýrishjólið. Svo
þannig er hinn raunverulegi
herra Anderson. Hann talaði
aldrei við mig á þennan hátt.
Hann sagði aldrei alvarlegt orð
við mig. Hann gerði að gamni
sínu, já, hann sló mér gullhamra
og stríddi mér, hann dansaði við
mig, kyssti mig jafnvel — en
það var ekki hann. Ég veit ekk-
ert um hann. Kannske hann hafi
haft rétt fyrir sér, kannske er
ég ekki nógu hörð af mér fyrir
mann eins og hann, Kannske fékk
ég ekki nógu mikil vítamín eða
eitthvað, þegar ég var barn,
kannske er það það, sem gerir
allan muninn milli hennar og
mín. Kannske hann kærði sig
ekkert um að ég bakaði handa
honum vöfflur og þá hefði ég
verið særð. Ég ætlaði að hengja
upp falleg gluggatjöld í húsinu
^ VIKAN 25. tbl.