Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 17

fari allt vel, sagði Ryan. — Þá kom-
umst við að minnsta kosti inn á
sporið, sem liggur í norður.
Aður en hann gat sagt fleira,
birtist Orde móður og másandi i
vagndyrunum.
— Ryan ofursti, sagði hann and-
stuttur. — Það eru tveir Þjóðveri-
ar á leiðinni hingað. Þeir komu í bíl,
sem stendur niðri á vegi.
Ryan stökk til dyra. Tveir ein-
kennisklæddir Þjóðverjar gengu
beint yfir túnið gegnum miðjan
fangahópinn.
— Faðir, gefið Klement fyrir-
mæli um að losa sig við þá eins
fljótt og mögulegt er, sagði Ryan
fljótmæltur. — Ef þeir spyrja ein-
hvers, á hann að segja, að fang-
arnir séu á leið til Mflanó til að
vinna í verksmiðjunum þar og að
við bíðum eftir skilaboðum um að
fyrir hendi sé nægilega mikið af
vörubílum, til að flytja þá burtu
þegar við komum þangað.
— Ég held að bezt væri að þagga
beinlínis niður í þeim, sagði Finch-
am.
Ryan hristi höfuðið.
Annar Þjóðverjinn var lautinant,
hinn liðþjálfi. Lautinantinn var með
sterklegan svíra og sverðsör í and-
litinu. Liðþjálfinn var eldri með
þreytuhrukkur í kringum augun og
hæðnislegan svip. Hann var með
járnkrossinn á brjóstinu.
Það birti yfir lautinantinum, þeg-
ar hann sá h:ð aríska andlit Ryans
gafst upp og fór fram í vagninn,
þar sem Klement hafði hlaðið upp
ránsfeng sínum
Eftir stundarkorn var hann orð-
inn þreyttur á því og tók þess í
stað að virða fyrir sér vagninn og
íbúa hans með athugulum augum
hermanns, sem á mikið undir því
að kanna umhverfi sitt. Augnaráð
hans nam staðar við Stein.
— Soldat, sagði hann.
Stein leit á hann.
— Ja, Sie, sagði liðþjálfinn
Hann benti á skó Steins. Þetta
voiu brúnir omerískir gönguskór
Ryan og hinir voru í svörtum, ensk-
um skóm, sem þeir höfðu fengið
í PG 202 og þeir voru mjög líkir
þeim þýzku.
Stein leit á skóna sína eins og
þeir kæmu honum á óvart. Finch-
am hagræddi sér örlítið og lagði
höndina á hríðskotabyssuna, með-
an hann beið merkis frá Ryan. Kle-
ment fölnaði og vætti varirnar.
Lautinantinn lai! orgilegur á lið-
þjálfann. en fylgdi síðar. i ugna-
ráði hans á skó Steins og hnyklaði
brýrnar.
— Amerikansche sagði Cost
anzo og glotti.
Svo rétti hann fram annan fót-
inn:
— Englisch, sagði hann svo.
Hann rak höndina ofan í ,'rakka-
vasa Steins og kom upp með Play-
er'spakka. Hcnn bauð liðsfonngjan-
um eina sígarettu og sagði síðan:
hafa heilsað með nazistakveðju og
„Heil Hitler", en Ryan og félagar
hans tóku þátt í þvi með uppgerð-
arákefð. Þegar þeir voru horfnir,
stundi Stein hátt og lengi.
— Þar skall hurð nærri hælum,
sagði Fincham.
Ryan sagði ekkert. Hann stóð í
dyrunum og horfði á eftir Þjóðverj-
unum, þar til þeir voru setztir inn í
bílinn og lagðir af stað. Svo snéri
hann sér að Costanzo.
— Faðir, sagði hann. — Ef þér
væruð ekki prestur, mynduð þér
verða glansnúmer í hvaða leikflokki
sem væri.
Ryan og Costanzo settust niður
til að búa til nýja talstöðvarskipun,
sem þeir ætluðu að leggja fram á
Ufficio Movimento í Mílanó.
— Að þessu sinni er bezt, að við
segjumst eiga að skila af okkur
sendingu, í staðinn fyrir að taka á
móti, sagði Ryan. — Við eigum að
afhenda hana persónulega Grupp-
enfuhrer Dietrich í Monza.
— Mér er farið að þykja vænt um
þennan Gruppenfuhrer Dietrich,
sagði Fincham. — Það er eiginlega
of góður karl til að vera þýzkur.
Klukkan var rúmlega fjögur, þeg-
ar Ryan lagði síðustu hönd á tal-
stöðvarfyrirmælin og sagði Klement
hvað hann ætti að segja í Mílanó.
Majorinn hafði varla náð sér enn
eftir heimsókn Þjóðverjanna og var
óvenju svifaseinn.
Umferðin um veginn óx stöð-
vagnana og lokið þá inni.
Hann gekk út á túnið, þar sem
hópur Bosticks beið.
— Jæja, drengir, sagði hann
mjúklega. — Þið hljótið að hafa
séð, þegar Bostick fór. Hvenær
gerði hann það og hvaða leið fór
hann?
Enginn svaraði. Allir horfðu nið-
ur fyrir tærnar á sér, sumir skömm-
ustulegir, aðrir þrjózkulegir.
— Við erum ekki í feluleik, herr-
ar mínir, sagði Ryan. — Eftir fjöru-
tíu mínútur verður eimreiðin kom-
in hingað og ef við verðum að fara
án hans, verður hann öryggi okk-
ar stöðug ógnun.
Fangarnir þögðu, en Orde tví-
steig órólegur. Ryan horfði hörku-
lega á hann.
— Hann hvarf, þegar Þjóðverj-
arnir tveir voru í vagninum ykkar,
sir, sagði hann svo lágt að Ryan
heyrði varla.
— Sagði hann hvert hann ætlaði
að fara?
— Hann sagðist ætla að fara
heim að þorpinu þarna. Hann fékk
þessa hugmynd, af því að þeir voru
svo vingjarnlegir við okkur. Hann
hélt, að þeir myndu vilja fela hann,
þangað til myrkrið skylli á.
— Þér megið fara, lautinant,
sagði Ryan. — En látið yður ekki
detta í hug, að ég muni klappa yð-
ur á öxlina fyrir það, sem þér hefð-
uð átt að gera, meðan enn var tími
til að stöðva Bostick.
iRAÐ I FIUTNINGAŒSr
og hann ætlaði að fara að ávarpa
hann, þegar honum varð Ijóst, að
þarna var einnig majór í spilinu.
Hann heilsaði Klement með hæla-
skell og framréttum handlegg. Lið-
þjálfinn gerði eins, en var ekki eins
fljótur og lautinantinn. Ryan og
Fircham heilsuðu oð herrnannasið
og bak við þá voru Costanzo og
jafnvel Stein, sem hafði verið vak-
inn af Ijúfum blundi, og var enn
miög svefndrukkinn.
Klement, sem óttaðist að eitthvað
myndi ganga úrskeiðis var mjög
taugaóstyrkur og var ómjúkur á
manninn við lautinantinn. Fincham
settist niður við talstöðina og lét
sem hann væri eitthvað að braska
við hana en hafði hríðskotabyss-
una stöðugt tilbúna. Ryan stóð ská-
hallt fyrir aftan Klement, eins og
hann væri reiðubúinn að fram-
kvæma þær fyrirskipanir, sem koma
liðsforingjanna gæti gefið tilefni til.
Stein snuðraði í dóti Klements. Þar
sem allir aðrir voru uppteknir tók
liðþjálfinn að tala við Costanzo.
Hann treysti framburði sínum ekki
nógu vel, og svaraði aðeins með
því að rymja eitthvað og með eins-
atkvæðis orðum. þar til Iiðþjálfinn
— Auch ennlische.
Liðsforinginn þáði eina sígarettu
og tuldraði eitthvað. Þótt Ryon
skildi ekki orðin var hann ekki í
neinum vafa um, hvað liðþjálfinn
væri að segja. Að sumir hefðu lag
á að koma sér fyrir, meðan aðrir
sæju um að berjast. Ryan hafði
allt of oft heyrt ameríska hermenn
segja eitthvað þessu líkt, til að hann
væri í vafa um innihald orðanna.
Constanzo snéri sér að Klement.
— Jawohl herr Kommandant,
sagði hann eins og hann væri að
svara ósagðri skipun.
Hann dró fram tvo vínbrúsa og
setti þá á borðið.
— Genug, herr Kommendant?
spurði hann.
Klement hrukkaði ennið. Svo
skildist honum allt í einu, til hvers
var ætlazt af honum og sagði:
— Ja, ja. Gut, gut.
Hann benti lautinantinum á flösk-
urnar.
— Danke, herr Major, sagði lauti-
nantinn ákafar. — lch trinke auf
ihrde Gesundheit.
Hann sagði liðþjálfanum að taka
vínbrúsana og síðan lögðu þeir af
stað niður að veginum, eftir að
ugt og flestir bílanna hægðu ferð-
ina meðan farþegarnir horfðu á
þessa einkennilegu sjón, tún þar
sem mörg hundruð menn í fram-
andi einkennisbúningum lágu,
stóðu eða gengu um.
— Nú verðum við að koma þeim
i vagnana, sagði Ryan. — Eimreið-
in hlýtur að verða hér eftir minna
en klukkutíma.
— Ef þessir djöfuls ítalir hafa
ekki gleymt okkur, sagði Fincham.
Ryan sagði:
— Látið varðmennina telja þá
saman. Eg vil vera viss um, að
hver sé á sínum stað.
Fincham kom aftur eftir tuttugu
mínútur með áhyggjusvlp á and-
litinu.
— Hvað er að? spurði Ryan.
— Einn mann vantar.
— Einn mann vantar? Vitið þér
hver það er?
— Já, Bostick.
— Bostick! Ryan bölvaði. — Ég
hefði átt að láta mér skiljast að
þessi þverhaus mundi reyna .
Hann leit á úrið sitt. — Við höf-
um þrjá stundarf jórðunga til að
finna hann, sagði hann. — Yfir-
lautinant, raðið mönnunum inn í
Hann séri baki við þeim og fór.
Þeir stcðu skömmustulegir eftir.
— Hypjið ykkur svo inn í vagn-
ana, bölvaðir flatfæturnir ykkar,
sagði Fincham.
I fylgd með Costanzo og Hedley
lautinanti, ungum manni með gult
hár og rósrauðar kinnar, flýtti
Ryan sér yfir akurinn niður að
þorpinu. Hann nam eitt andartak
staðar hjá fanganum í þýzka ein-
kennisbúningnum, sem átti að vera
vörður fyrir þennan hóp.
— Hvað heitið þér? spurði hann.
— Albert Logan, sir. Lautinant
Logan.
— Lautinant Logan, þér hafið lát-
ið mann sleppa. Farið heim að
vagninum yðar og hafið fataskipti
við mann, sem hægt er að treysta.
— En, sir. . . .
— Ég hef gefið yður fyrirmæli.
Þér getið þakkað yðar sæla fyrir
að ég hef ekki aðstöðu til að draga
yður fyrir herrétt.
Meðan þeir flýttu sér niður að
þorpinu, gaf Ryan fyrirmæil.
— Þegar við komum þangað
verðum við að vera ruddalegir,
sagði hann. — Þeir ætlast til þess.
Framhald á bls. 41.
\

VIKAN 25. tbl.