Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 29

kom með fangið fullt af bögglum.
Það fór henni vel, að hárið henn-
ar fallega flagsaðist sitt á hvað
um höfuð og herðar.
Hún veitti strax athygli nýja
liósahiálminum. Svipur hennar varð
annarlegur og torráðinn. Hann átti
enga ósk heitari en það boðaði
ekki nýja styrjöld. Hann hafði skýr-
ingar á reiðum höndum.
— Liðsforingi, sem var hér eitt
kvöldið, fékk þá fáránlegu hug-
mynd, að nota hann fyrir höfuð-
fat, seinna varð hann svo undir
endanum á öðrum og þá voru dag-
ar hans taldir, upplýsti Sandy.
— Mér finnst hann yndislegur,
sagði hún, en þér höfðuð ekki leyfi
til að fara út. Læknirinn talaði
um fimmtudag, en í dag er mánu-
dagur. Bíðið augnablik, ég ætla að
losa mig við bögglana. Hún gekk
inn í svefnherbergi sitt, leysti þar
utan af þeim, meðal annarra hvít-
um pergament-liósahiálmi, en gekk
svo kyrfilega frá honum inni í skáp.
Nú ætla ég að útbúa okkur te-
sopa, sagði frænkan er hún kom
aftur. — Þér ættuð að koma fram
( eldhús og segia mér eitthvað af
yður siálfum.
— Já, sjálfsagt, sagði Sandy og
ræskti sig. — Sem sagt ég hef dval-
ið þarna fyrir austan, en kom hing-
að í orlof til þess að . . . og nú
rak hann í vörðurnar. Það var ekki
verra en vant var. Og hún fór að
skellihlæia. Það varð þó einmitt
til þess að honum óx ásmeginn, og
hóf aftur að segja frá fortíð sinni
og fyrirætlunum af þeirri mælsku
að honum fannst sjálfum nóg um.
Er hann hafði lokið þessum ræðu-
stúf sínum, sagði húm — Þér spurð-
uð mig einu sinni, hvaða álit ég
hefði á yður. Eg mun hafa svarað
því til, að ég gerði mér enga grein
fyrir því, en nú er ég kominn á þá
skoðun, að þér séuð bezti strákur.
Næsta föstudag var Sandy Pink-
erton staddur í klúbbnum sínum
og stóð þar frammi fyrir spegli og
hnýtti hálsbindið sitt. — Þetta er
annars ekki svo lítið ör, sem ég
ber á enninu. Ég lít út eins og
sannri stríðshetju sæmir. Það varð
eitthvað undan að láta. — Hvernig
skyldi Pétri verða við, er hann kem-
ur. Lífið er allt óvæntir atburðir.
Þar skiptast á skin og skúrir.
Sandy hafði lokið hlutverki sínu,
sem stofuþræll félaga síns, Péturs.
Nú var hann orðinn fullgildur og
viðurkenndur sem ágætur meðlim-
ur fjölskyldu hans.
Annáll aldarinnar
Framhald af l)ls. 13.
á engiaslætti er stundum ,,legið
við", sofið í tialdi á þeim engjum,
sem fjarlægastar eru, og það þykir
skemmtileg tilbreyting. Útheyskap-
urinn var þá margfalt mikilvægari
en hann er nú, flestir bændur heyia
meira af útheyi en töðu. Flestir
bændur, að minnsta kosti hinir efn-
aðari, taka fleira eða færra kaupa-
fólk, sem oft er úr siávarþorpinu,
og sveitafólkinu finnst kaupafólkið
koma með andblæ úr hinum stóra
heimi. Og stundum kemur með
kaupafólkinu ástin og rómantíkin,
oft skammvinn, en stundum ævi-
löng. Svo kemur veturinn með
skammdegi og kulda, og það er
nóg að gera við gegningar í sveit-
inni. Víðast hvar eru enn lesnir hús-
lestrar á vetrum, og flestir nema
einstaka óþekktarkrakkar, sitja
andaktugir undir lestrinum, og
þakka lesandanum hátíðlega fyrir
lesturinn að honum loknum. Oft eru
á kvöldvökunni lesnar fornsögur
eða þá yngri bókmenntir. Sums
staðar eru enn kveðnar rímur, en
áhuginn á þeim er þó að fiara út.
Vísir að stéttarfélögum.
Félagslífið í sveitinni er fábreytt,
ungmennafélögin eru ekki enn kom-
in til sögunnar. En kirkjusókn er
enn víða góð, og við kirkjuna ræða
bændurnir landsins gagn og nauð-
synjar. Og sveitaslúðrið lifir góðu
lífi. Förumenn eru ekki enn horfn-
ir, enn getur verið von á Símoni
Dalaskáldi, Guðmundi dúllara og
fleirum. — Við sjávarsíðuna er orð-
in meiri breyting á atvinnuháttum.
Enn er skútuöldin í blóma, og dug-
legir sjómenn sækjast eftir að kom-
ast í skiprúm á skútunum. Vélskip-
in eru á næstu grösum, en ókom-
in enn. Og enn stunda margir fisk-
veiðar á opnum árabátum eins og
forfeður þeirra hafa gert öld eftir
öld. Það má segja, að með skútu-
sjómönnunum hefjist íslenzka verka-
lýðshreyfingin. A áratugnum fyrir
aldamótin fara sjómenn að stofna
með sér stéttarfélög, Bárufélögin.
Það er nærri ótrúlegt, en enn er á
lífi einn af framherjum þessara
fyrstu íslenzku verkalýðssamtaka,
Ottó N. Þorláksson. Um líkt leyti og
siómenn, stofna prentarar með sér
stéttarfélag. Eftir aldamótin koma
fleiri hópar verkamanna á eftir.
Iðnaður er lítill f landinu, nema
heimilis- og handiðnaður, en á
fyrstu árum nýju aldarinnar koma
nokkur stærri iðnfyrirtæki.
Samgöngur í landinu eru enn
svipaðar því, sem þær hafa verið
öld eftir öld. Hesturinn er enn helzta
samgöngutækið, en reyndar fara
menn einnig langar leiðir fótgang-
andi. Vegirnir eru slóðar og troðn-
ingar, og göturnar í kaupstöðunum
eru stundum litlu betri. Þó er tekið
að rofa fyrir nýrri öld í samgöngu-
málum. Dálítið er farið að nota hest-
vagna til flutninga. Og öld brúar-
smíðanna er hafin. Hún hefst með
smíði Ölfusárbrúarinnar um 1890,
en þar var Tryggvi Gunnarsson for-
göngumaður, eins og í svo mörg-
um öðrum framfaramálum.
Draumur um járnbrautarlest.
Hafnarmannvirki eru enn lítil í
landinu, Reykiavíkurhöfn er opin
og farangur og farþegar úr stærri
skipum er flutt á land á bátum.
Fáeinir vitar eru komnir upp á
ströndum landsins, hinn fyrsti var
Reykjanesviti 1878. Nokkra fram-
faramenn er farið að dreyma um
Ilverfisgötu 18 — Sími 11632
ENSKIR
0G
HOLLENZKIR
SUMARKJOLAR,
KVÖLDKJÖLAR
0G
SAMKVÆMIS-
KJÖLAR
*
Laugavegi 59. — Sími 18646.
VIKAN 25. tbl. 29