Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 20

[.•.•JMgtgittJJg
, ' :
Hllil

* ' :

; , % ' ■
\' f* \
L'
ilpiiiil
ÍÍIiÍiiPl
.' li|ll#I
" :. .• .

icí'
í í- m

Ordonez treystir á sjálfan sig og leggur allt á hættu. Hann er svo öruggur um að drepa nautið með einni
sverðsstungu, að hann víkur ekki frá hornunum.
ÞEIM HEFUR fjölgaS tölu-
vert síðustu árin, íslend-
ingunum, sem hafa setiS
á hörSum trébekkjum
Spánar og horft á skraut-
klædda menn leika sér aS
mannýgum nautum — og dauð-
anum. Flestir hafa komiS þaðan
aftur með munnvikin vísandi
niðuráviS og fyrirlitningar- eða
viSbjóðssvip í augum, og eftir
þaS þarf lítið annað en blaka
eyrunum örlítið til að þeir lýsi
því yfir hátt og í hljóði að á
nautaat fari þeir aldrei aftur —
ófullir.
Miklir menn erum við íslend
ingar og með fínar taugar. ViS
erum ein af fáum þjóðum heims
— kannske sú einasta, — sem
hefur bannað hnefaleika, nauta-
at, hanaat, kappakstur og stríð
.... allt slíkt er bannað hér.
ÞaS einasta, sem við megum
ennþá leyfa okkur, afkomendur
víkinga og sauðaþjófa, er bridge,
manntafl, smygl og kúnten-
brennivín.
Ég vona samt að það fari
ekki um of í fínu taugarnar á
þeim vandlátustu, þótt ég segi
nokkrar sannar smásögur frá
viðskiptum nauta og nautabana.
2Q VIKAN 25. tbl.
Það eru ekki aðeins nautabanar, sem
berjast við naut. Trúðar leggja oft
líf sitt í hættu til að skemmta áhorf-
endum, og oft liggur nærri að illa
fari. Þessar þrjár myndir sýna slík-
an leik.