Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 21

Nautið hleypur af öllu
afli á rauða klæðið, sem
Ordonez veifar fyrir
framan það. Á síðasta
augnabliki víkur hann
sér undan, og nautið
missir jafnvægið.
Deyjandi nautabani bor-
inn út af blóðvellinum.
LEIKUR VID
DAUDANN
VITAÐ ER UM RÚMLEGA FJÖGUR HUNDRUÐ MANNS, SEM HAFA
LÁTIÐ LÍFIÐ VIÐ NAUTAAT, OG ÁHORFENDUR ERU ALLS EKKI ÓHULT-
IR HELDUR.
Þeir, sem þola ekki a8 lesa um
slíkt, ættu þegar i staö að fletta
aftur i blaöið, og skoða heldur
myndasögurnar.
Við skulum byrja ofur varlega,
og hefja frásögnina á kappanum
Ordonez, sem nú mun vera fræg-
astur lifandi nautabana. í raun-
inni höfum við lítið af honum
að segja, annað en birta tvær
myndir af viðureign hans við
bola, sem sýna ljóslega þá leikni
og hugrekki, sem góður nauta-
bani þarf að vera búinn.
Önnur myndin sýnir livern-
ig liann stendur þráðbeinn með
aðra hönd á mjöðm, þegar naut-
ið ræðst á hann með morð í
huga. Hann sveiflar rauðu dul-
unni til á siðasta augnabliki og
lyftir hendinni yfir haus dýrs-
ins, sem bjóst við að stinga
hornunum i manninn, — en
grípur í tómt og missir jafnvæg-
ið. Hin myndin er tekin á þvi
augnabliki er Ordonez stingur
sverði sínu á kaf í lierðakamb
nautsins, allt að hjarta og leggur
það að velli á augnabliki. Mynd-
in sýnir greinilega hugrekki
mannsins, sem liefur ekki einu
sinni fyrir þvi að víkja undan
hornum nautsins. Svo viss er
hann um að 'drepa dýrið, og
svo válega leikur hann sér að
dauðanum. Jafnvel þrautþjálfað-
ir nautabanar liitta ekki alltaf
á réttan stað með sverðinu, og
þeim mistekst að stinga þvi á
hol. Ef þeir hafa ekki vikið sér
undan, er þeim bani vís. En
Ordonez treystir á sjálfan sig
og leggur allt á hættu.
En jafnvel frægustu nautaban-
ar eru ekki ávallt svona heppnir.
Til eru heimildir um 404 menn,
sem liafa beðið bana i nauta-
liringnum, síðan 1747, þegar
„picador“ að nafni Marcos Saez
var drepinn i Sevilla. Af þessum
404 voru 153 „novilleros“, eða
nýliðar í starfinu. 32 voru
„banderillos“ og 60 „picadores“,
sem báðir eru aðstoðarmenn
nautabanans og undirbúa úr-
slitaleik nautsins og nautaban-
ans með því að særa það og æsa
það upp. Fimm voru „rejonea-
dores“, sem berjast á liestbaki
við nautið, tveir voru grín-nauta-
banar og einn „puntillero“ —
maðurinn sem leggur síðustu
hönd á verk og gengur úr skugga
um að nautið sé dautt.
Þegar litið er á þá staðreynd
að allir nautabanar leika sér að
dauðanum hvert sinn cr þeir
ganga inn á leikvöllinn, þá er
þetta ekki há tala. Næstum allir
nautabanar særast á hverju ári,
og mismunandi mikið. Hve oft
eða mikið þeir særast, er ekkert
merki um það hve góðir þeir eru
í faginu. Belmonte, sennilega
mesti nautabani sem nokkru
sinni hefur verið uppi, var eitt
sinn spurður live oft hann liefði
særzt á þeim 25 árum, sem hann
stóð fyrir framan hornin.
Hann sagðist ekki vita það.
„Tuttugu sinnum?“ var hann
spurður.
Hann hló. „Miklu oftar.“
„Fjörutíu,“ var sagt. „Fimm-
tíu sinnum?“
Hann svaraði brosandi. „Si,“
sagði liann og brosti. „Fimmtíu.
Það er skemmtileg tala!“
En það hefði þurft æfðan
lækni til að telja örin á líkama
hans. Einasti nautabaninn, sem
liægt var að segja um að gæti
keppt við Belmonte, hét Josel-
ito, enda var hann stórkostleg-
ur listamaður í þessari grein.
Hann særðist aðeins tvisvar
sinnum á þeim 16 árum sem
Framhald á næstu siðu.
VIKAN 25. tbl. 2\
f