Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 5

hans, en húri hafði taugar til að
rífa þau niður og skera þau nið-
ur í sárabindi og hann var hrif-
inn af því. Nei, ég get ekki lifað
á þessari djöfuls plantekru, ekki
einu sinni með herra Anderson.
Hugsið ykkur mig, akandi 5
gegnum þrumuveður. Mig, sem
alltaf hef verið svo hrædd við
þrumur. Ég myndi skríða upp í
rúmið mitt og draga sængina upp
yfir eyru. Svona stormur kernur
ekki í Azusa. Ég er þreytt. Ég
er hræðilega þreytt. Ég vil kom-
ast heim til Bandaríkjanna og
aldrei framar sjá bát eða lest á
allri minni ævi. Ég er búin að
fá nóg af ævintýrum.
Hún hætti að hugsa og einbeitti
sér með hverjum vöðva og taug
að bílnum og veginum. — Þetta
er ekki vegur þetta eru Niagara-
fossarnir, muldraði hún beisk-
lega þegar bíllinn ók niður að
brúnni, sem lá yfir Kuriána.
Rennblautar bremsurnar höfðu
hætt að verka og Pat skipti ör-
væntingarfull í annan gír og síð-
an í fyrsta gír, til að reyna að
draga úr rennsli bílsins. Bíllinn
snérist, hjólin gripu ekki gljúpa,
vota og leirkennda jörðina. Tré
höfðu fallið yfir veginn en ein-
hvernveginn heppnaðist henni að
aka yfir þau. Því nær, sem þau
komu að brúnni þeim mun hærra
hafði vindurinn og veðrið. An-
ders reis upp og reyndi að sjá í
gegnum regnvegginn, sem um-
kringdi þau eins og stór gluggi
úr sandblásnu gleri. — Hægðu á
þér, Pat. Hægðu á þér, öskraði
hann í gegnum veðurgnýinn.
— Ég get það ekki, bíllinn er
bremsulaus, öskraði Pat til baka.
— Hægðu á þér, hægðu á þér, í
guðs bænum, öskraði hann aft-
ur. Hún hafði ekkert vald á bíln-
um, hann rann og þeyttist og
snérist í gegnum öskrandi og
streymandi, rennblautt víti. Hún
vissi ekki hvað hún var að gera
en hún greindi nýja hættu í
áköfum hrópum Anders; hún gat
ekki haldið bílnum, en henni
heppnaðist að sveigja í áttina að
bakka við hliðina á veginum.
Þau óku á tré, það varð árekst-
ur, svo grófust hjólin í jörðina,
hægðu ferðina og bíllinn nam
staðar.
— Þetta var ljómandi, sagði
Anders við Pat, þegar hún sneri
skelfdu og örvæntingarfullu and-
litinu að honum. — Þú ert stór-
kostlegur ökumaður, Pat. Ég
hugsa, að þú hafir bjargað lífum
okkar allra.
Wajang litli hafði brugðið
blundi sínum við höggið og horfði
óskýrum augum framan í kon-
una sem hallaði sér yfir hann.
Honum var mjög kalt og þó var
honum mjög heitt, honum leið
mjög illa. Hann horfði á Jeff,
hann grét ekki eins og veikt barn,
heldur var þögull eins og lítið
dýr, sem þjáist. — Sofðu, litli
prinsinn minn, hvíslaði hún að
honum á malayisku eins og hún
hafði heyrt móður hans gera. —
Sofðu, litli prinsinn minn, á
morgun skulum við fara á bas-
arinn og kaupa nýjan, rauðan
sarong, og nýjan fínan rýting og
fleiri sígarettur en þú hefur fing-
ur. Wajang hlustaði á þessi orð
og lokaði augunum aftur og
brosti. Því rýtingur gerir menn
að karlmönnum og sígarettur eru
það, sem litlum javönskum
drengjum þykir mest varið í frá
þeim degi, sem þeir eru vandir
af brjósti.
Anders hafði stokkið niður úr
bílnum og öslaði áfram í gegnum
rigninguna. Stúlkurnar sáu
myrkrið gleypa hann eftir fáein
skref og geislar aðalljósanna
skullu á myrkrinu eins og vegg-
ur, gerður úr harðara efni en
vatni. Það hafði ekki komið nein
þruma eða elding í nokkrar mín-
útur en eitthvað small og hvæsti
í myrkrinu rétt hjá þeim. An-
ders kom aftur; hann skaut upp
kollinum eins og sundmaður, sem
kemur úr kafi.
— Sjáðu nú til Pat, sagði hann
og horfði beint framan í hana
með einkennilegu brosi eins og
hann vorkenndi henni, en vildi
ekki láta það koma fram. — Það
er eins og ég hélt. Brúin er far-
in. Hún brotnar niður nokkrum
sinnum á ári, meðan regntíminn
stendur yfir. Áin hefur flætt og
það er mikið af allskonar reka
í henni. Það er ekkert sem við
getum gert, annað en að aka í
gegnum það allt saman. Ég hef
gert það oft áður. Ef við bíðum
versnar það aðeins. Viltu hætta
á það?
Pat svaraði ekki, en Jeff leit
á veikt barnið í kjöltu sinni og
kinkaði ákveðin kolli. -—- Við
verðum að komast yfir, sagði hún
ákveðin. — Wajang þarf að kom-
ast til læknis. og faðir minn verð-
ur ákaflega æstur ef við skjótum
ekki upp kollinum á réttum
tíma. Eða ertu of hrædd, Pat?
Pat hló kuldalega: — Ég?
sagði hún. — Nei, það hefur
sína kosti að vera dóttir vöru-
bílsjóra, þegar allt kemur til alls.
Anders klöngraðist aftur upp
í bílinn og settist í framsætið við
hliðina á Pat. — Ég get ekki
mikið gert með þessarri ónýtu
hendi, sagði hann og yppti öxl-
um. — En ég skal sitja hérna
hjá þér og hljálpa þér að stýra
með þeirri, sem er í heilu lagi.
Allt í lagi? Jeff, reyndu að halda
þér og stráknum. Hægt, núna
hægt. Svona förum við, róleg
Pat, róleg, vertu ekki hrædd,
þetta er bara smá aukanúmer.
Aukanúmerið var rambandi,
veltandi, hristandi flóki af reka-
viði og föllnum trjám, stubbum,
molum og bambusviðarflísum,
sem voru í allt að tólf feta há-
um hrúgum, þar sem brúin hafði
verið áður. Milli hrúganna þeytt-
ist áin áfram, dró með sér eina
flísina þar og reif með sér laus-
an trjástofn hér, þeytti fleiri
kubbum í áttina að eyðilegging-
arhrúgunum og hélt öllu á stöð-
ugri, hægri en hringlaga hreyf-
ingu.
— Svona, sagði Anders og
stýrði með vinstri hendi. —
Sérðu Pat. Charley hefur skilið
eftir einhvernskonar vörður
handa okkur. Gamli, góði, Charl-
ey! Svona krossið þið nú fing-
urnar stúlkur. Ef þessi hrúga
hrynur ekki næstu mínúturnar,
er þetta hreinasti barnaleikur.
Aðeins meira til hægri — reyndu
að komast framhjá þessum stofni
þarna —- og gefðu nú í eins og
þú getur, reyndu ekki að horfa
á neitt, gefðu í, beint áfram. Hef-
ur þér nokkurntíma dottið í hug
að vera línudansari, Pat? Nú
færðu reynsluna. Aktu Studebak-
er six eftir kaðli — bensín meira
bensín! Svona, við erum komin
yfir!
Þetta var miklu verri draum-
ur, en Pat hafði nokkurntíma
dreymt á allri sinni ævi, og þó
var hún vön andvökum og slæm-
um martröðum, sem hún vakn-
aði af æpandi og böðuð í svita.
Síkvikur rekaviðurinn lét undan
hjólunum og hrúgaðist upp fyr-
ir framan þau. Anders talaði án
afláts vegna þess, að hann hafði
það á tilfinningunni, að það
myndi líða yfir Pat um leið, og
hann þagnaði. Hann talaði til að
dylja hana verstu hættunni: að
stofnarnir gætu hrúgazt upp og
hrunið yfir þau. Síðustu metram-
ir voru næstum stökk meðan tvö
hjólin snerust í lausu lofti, án
þess að hin næðu taki á gler-
hálum bakkanum. Um leið og
þau náðu bakkanum hinum meg-
in, byrjaði öll hrúgan að hreyfast
með sívaxandi hraða og nýjir
hópar af fljótandi viði skutust
fram úr myrkrinu, þaktir af
hvítu, froðukenndu vatni árinn-
ar. Bíllinn þaut áfram á bakkan-
um hinummegin, vegna þess að
Pat réði ekki við fótinn á bensín-
gjöfinni. Hné hennar skulfu og
hún réði ekki við fótleggina. Svo
nam bíllinn staðar, skjálfandi
eins og uppgefinn veðhlaupahest-
ur. Pat lét hendurnar falla af
stýrishjólinu. Viskí, var allt það
sem hún gat hugsað. Hún sagði
það ekki upphátt, en Jeff kom
til hennar úr baksætinu og hélt
flösku að vörum hennar. —
Svona, Pat, gefstu ekki upp. —
Drekktu, þú hefur gott af því.
Pat tók gúlsopa af gininu, en
það gerði henni ekkert gott. í
rauninni hataði hún það, hún
hataði lyktina og bragðið af því
og hvernig það brenndi þurran
háls hennar. Hún hristi höfuðið
og litaðist um. Þrumurnar voru
hættar og stormurinn var hjaðn-
aður. Regnið varð minna og
minna. Skyndilega lýsti tunglið
að nýju, hvítt og hreint á ný-
þvegnum himni. Þessi nótt hafði
verið nóg til að gleyma því, að
til væri nokkurt tungl. En þarna
var það, kringlótt og mjúklegt,
og horfði niður yfir trjátoppana,
pálmalundina og rísakrana. Hver
einasti regndropi breyttist í gim-
stein og loftið var eins og silfur-
mynztrað, eins og vefur úr álf-
heimum.
— Sagði ég ekki, að þetta
væri aðeins aukanúmer! sagði
Anders við Pat.
Hún lokaði augunum. — Ég
er alveg í rusli, svaraði hún.
Anders lagði vinstri hönd sína
yfir hægri hönd hennar, þar sem
hún lá máttvana í kjöltu henn-
ar. — Þakka þér fyrir, Pat, þú
komst okkur heilu og höldnu í
gegn, sagði hann. — Þú ert góð
stúlka.
— Já, ég veit það, herra And-
erson. Gallinn er bara sá, að ég
er ekki nógu góð, sagði Pat og
tók um stýrishjólið aftur.
Brottförin
I
Samkvæminu um borð í Tjalt^-
ane var lokið. Þrumuveðrið hafði
bundið enda á það fyrr en ætlað
var, þar sem flestir gestanna
þökkuðu fyrir sig, þegar skipið
fór að hallast og velta í rótinu,
þegar vindurinn tók að þjóta í
reiðanum, eldingarnar lýstu upp
skýin og þrumurnar gnæfðu yfir
veizluglauminn. Sumir hinna
næmari gesta, svo sem landstjóra-
frúin og eiginmaður hennar
höfðu þakkað kurteislega fyrir
sig og farið, þegar þau urðu vör
fyrstu merkja komandi storms.
Sumir hinna reyndu að halda
áfram að njóta þessarrar sjald-
gæfu ánægju eins lengi og mögu-
Framhald á bls. 3<i.
VIKAN 25. tbl. g