Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 39

Sílver
Gillette
raksturinn
■■ -
aldrei geta gleymt. Sólin logaði
yfir grassléttunni. Þröngi stígur-
inn, sem var eins og græn göng
í gegnum hörð, beitt, glitrandi
blöð. Göngin lokuðust næstum
yfir höfði hans, en þau náðu að-
eins upp að öxlum Andersong.
Nokkrar blóðsugur höfðu bitið
sig fastar í hnésbætur Ander-
sons; hann hafði séð þær, beygt
sig niður og slitið þær af. Það
var hlægilegt með tilliti til þess,
sem gerðist á eftir. Anderson
sneri sér að honum, brosti og
sagði á dönsk.u: — Þakka þér fyr-
ir, kæri vinur. Hann opnaði aug-
un og sneri sér aftur að skák-
inni. — Þér eigið leik, Vanden-
graf, sagði hann fremur óþol-
inmóður. Vandengraf starði á
skákborðið með undarlegum
svip. Hann hristi höfuðið eins
og til þess að fæla frá sér mosk-
ítóflugur: — Já, já, muldraði
hann og færði biskupinn sinn,
en taflmennirnir hurfu fyrir aug-
um hans, þeir urðu óskýrari,
næstum eins og mynd á kvik-
myndatjaldi, þegar önnur kem-
ur í staðinn. Hinn smásniðni sorg-
arleikur taflsins hvarf burt og
það sém Vandengraf sá í stað-
inn var endalaus grassléttan, þar
sem sólin brann uppi í himnin-
um. Eftir stíg sem var líkastur
göngum komu tveir menn, ann-
ar hávaxinn og nokkrum skref-
um á undan, hinn minni, rétt á
eftir. Sá minni nam staðar,
beygði sig niður og sleit nokkr-
ar blóðsugur af fótum þess
stærri. Sá stærri sneri sér við,
brosti og sagði: —- Þekka þér
fyrir, kæri vinur. Vandengraf
heyrði þetta, dauft hljóð eins óg
það kæmi í gegnum vatn. Um
leið og hann sá, að þetta var
Anderson kom Van Halden í
gegnum grasið ... og þarna var
taflborðið aftur.
Halden færði drottningarpeðið.
Hann horfði varlega á andlit hug-
lesarans og spurði: — Hvað er
að þér, Vandengraf? Ertu að
sofna?
Vandengraf hristi höfuðið ....
langt á eftir þeim komu nokkr-
ir innæfddir menn með spjót, í
gegnum grasið, en þeir létu fjar-
lægðina verða meiri og meiri.
Loksins létu þeir fallast niður í
skuggann af grasinu og létu
hvítu mennina tvo halda áfram,
nema tveir hinna innfæddu sem
báru riffla eins og Anderson og
Halden . ■ •
__ Þér eigið leik, Vandengraf.
þarna var stór steinn, þar
sem stígurinn lá inn í frumskóg-
inn og áður en mennirnir tveir
hurfu inn í þykkt, grátt rökkr-
ið, námu þeir aðeins staðar . ..
og taflborðið var ennþá fjarlæg-
ara fyrir augum huglesarans og
hann færði riddarann með skjálf-
andi fingrum.
— Áfram, sagði Halden.
; __Áfram, sagði Halden við
Anderson, sem beygði sig nið-
ur til að rannsaka sporin á gang-
Silver Gillette-þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
stígnum, sem var ekki breiðari
en fætur þeirra innfaéddu, sem
höfðu troðið hinn niður í trjá-
gróðurinn. Vandengraf sá háa
manninn reisa sig upp og heyrði
greinilega það sem hann sagði:
— Þetta lítur illa út, Hendrik ...
... — Og hér, og hér, og hér. Og
nú eigið þér leik, sagði Halden
við Vandengraf. Huglesarinn
barðist við að komast aftur út
úr skóginum og að taflborðinu
og færði biskupinn á E 3.
•—- Eruð þér veikur? spurði
Halden, en röddin kom til Vand-
engraf úr mikilli fjarlægð.
— Smá sólstunga, kannske,
muldraði hann og svo hvolfdist
frumskógurinn yfir hann aftur.
Svitinn sprændi af enni hans og
andardrátturinn kom með erfið-
ismunum. Allt í einu ranghvolfd-
ust í honum augun svo aðeins
hvítan sást, eins og í deyjandi
manni.
— Vandengraf, kallaði Van
Halden. Hann óttaðist að Vand-
engraf fengi krampakast.
— Það er næstum orðið al-
myrkt, sagði Vandengraf og það
lá við að hann hóstaði út úr
sér orðunum. — Hann fer á und-
an og þér farið á eftir. Hann nem-
ur staðar undir stóru pandanus-
tré og snertir stofninn. Það er
eitthvað, sem ég ekki skil. Ég er
ekki veiðimaður, en Anderson er
það. Síðustu geislar sólarinnar
eru orðnir skáhallir og nú eru
þeir farnir. Hann fer á undan
yður. Hann nemur staðar og kall-
ar á þjónana. Það er ekkert svar.
Hann vill helzt snúa við og fara
aftur til baka Þér hvetjið hann
til að halda áfram. Hann hlær
og klappar yður á öxlina. Þarna
eru þjónarnir; þeir vísa veginn
með litlum gamaldags luktum.
Svo tekur hann hnífinn og ryður
sér braut inn í frumskóginn. Þér
fylgið honum. Svo er hann kom-
inn í lítið rjóður. Þar eru fáeinir
steinar. Hann bendir á einn.
Þjónarnir eru horfnir aftur. Hann
VIKAN 25. tbl. gg