Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 44

HÁRTOPPAR
EINN
ÚTVEGUM
HÁRKOLLUR EFTIR
MÁLI í ÖLLUM
LITUM.
STAKAR FLÉTTUR
PEYSUFATAFLÉTTUR
NYLONFLÉTTUR.
TVEIR
ÞRÍR -
OG HÁRGREIÐSLAN ER
FULLKOMIN
G. M. búöín
ÞINGHOLTSSTRÆTI 3
SÍMI 24626
i
þér á fætur og komið með mér upp.
Og segið ekki aukatekið orð, sem
getur komið upp um það, að ég
er ekki þýzkur.
Pokarnir lyftust og Bostick settist
upp, drepandi tittlinga móti vasa-
I iósinu.
— Þér getið farið til helvítis, von
Ryan, sagði hann þri'ózkulega. —
Ég fer ekki aftur upp í lestina og
læt ekki taka mig þar eins og fugl
í búri, nákvæmlega eins og f
PG-202.
Ryan stóð beint yfir honum, and-
lit hans var eins og meitlað í stein.
— A fætur, sagði hann. — Þeir
þarna uppi vænta sér þess að ég
drepi yður, og í raun og sannleika
langar mig mest að gera það.
— Þér getið ekki skotið mig og
þér vitið það. Farið aftur upp í
lestina yðar og lofið mér að fara.
Ég get séð um mig sjálfur.
— Eimreiðin kemur á hverri
stundu, sagði Ryan kuldalega. —
Þegar lestin leggur af stað, verðið
þér innanborðs.
Hann beygði sig niður og kippti
stóra manninum á fætur.
Bostick sleit sig lausan og lyfti
hnefunum.
— Hver getur þvingað mig til
þess, von Ryan?
Ryan sló. Hríðskotabyssan rann
niður eftir handlegg hans og skall
í gólfið. Bostick hörfaði fáein skref
aftur á bak en féll ekki. Hann
náði aftur jafnvægi, beygði niður
höfuðið og réðist á Ryan Atorkan
ein í árásinni knúði Ryan upp að
veggnum og vasaljósið rann úr
hendi hans. Það valt yfir að veggn-
um hinum megin og slokknaði á
því. Eina birtan kom nú í gegnum
lúguna í loftinu.
Bostick hafði tekið utan um Ryan
og þrýsti nú að eins og björn, sem
kremur fórnarlamb sitt. En annar
handleggur Ryans var laus. Hann
þrýsti þumalfingrinum á barka
Bosticks undir hökunni og þvingaði
höfuð hans aftur á bak.
Bostick slakaði á til að losna við
þennan sársaukafulla þrýsting. Áð-
ur en hann gat náð taki á Ryan
aftur, sló sá síðarnefndi þrisvar og
rak hann út á gólfið. En Bostick var
ennþá á fótunum. Hann steig eitt
skref aftur á bak til að búa sig und-
ir að slá en áður en hann gæti lát-
ið höggið ríða, sparkaði Ryan á
sköflunginn á honum rétt fyrir neð-
an hnéskelina og Bostick féll í gólf-
ið með sársaukastunu.
Hræðslulegt andlit Costanzos kom
í Ijós uppi í lúgunni.
— Alles ist under kontrol, másaði
Ryan. Hann tók upp hríðskota-
byssuna og snéri sér að Bostick,
sem sat á gólfinu og hélt um aumt
hnéð.
— Ég skal reyna að útskýra fyrir
yður hverju þér hafið valdið, sagði
Ryan. — Ég veit að það er erfitt
að koma yður í skilning um nokkurn
skapaðan hlut, en þér verðið að
reyna að skilja þetta. Uppi eru enn
tveir úr okkar hópi í þýzkum ein-
kennisbúningum. ftalarnir vita, að
við höfum fundið yður. Við verð-
um annaðhvort að fara með yður
aftur upp að lestinni eða drepa
yður. Annars er úti um okkur alla.
— Þeir kjafta ekki, sagði Bostick.
— Þeir eiga þá ósk heitasta, að
við spjörum okkur.
— Það er svikari í þorpinu, fífl-
ið yðar. Hvernig haldið þér að við
höfum fundið yður? Komið nú! Ég
hef ekki tíma til að standa hér og
rökræða við yður.
Bostick reis á fætur með erfið-
ismunum og .klöngraðist upp. Þeg
ar upp kom, hrinti Ryan honum á
fjóra fætur á gólfið fyrir framan
fæturna á ítölunum þremur. Þeir
forðuðu sér, allt of hræddir til þess
að þora að draga andann. Ryan
kippti Bostick á fætur og gaf hon-
um löðrung til heiðurs Itölunum en
hrinti honum síðan í fang Hedleys,
sem ýtti honum af stað með vél-
byssunni sinni.
Síðan tók Ryan til óspilltra mál-
anna, sparkaði í sundur vínkvartil-
unum, sem heil voru, braut borðið
niður í smámola, sló öll glösin nið-
ur úr hillunum með hríðskotabyss-
unni og sparkaði eldavélinni fram
á gólf. Veitingamaðurinn horfði á
eyðilegginguna með skelfingu. Þeg-
ar Ryan hafði lokið sér af, lyfti
hann vopninu og miðaði á veitinga-
manninn. Veitingamaðurinn kastaði
sér á gólfið, hélt niðri í sér andan-
um og bjóst við því versta. Svo lét
Ryan vopnið síga með fyrirlitlegu
fnæsi og ýtti Bostick á undan sér
gegnum dyrnar um leið og hann
gaf Costanzo og Heldley merki um
að fylgja eftir. Þeir sáu fólk í fel-
um á bak við hálfopnar dyr og
blakandi gluggatjöld.
Þeir gengu þöglir í áttina að
lestinni. Bostick stakk við. Þegar
þeir komu út fyrir þorpið, sáu þeir
að eimreiðin hafði verið spennt fyrir
lestina.
Bostick sagði ekkert, meðan þeir
gengu yfir túnið, en á andliti hans
var áhyggjusvipur.
— Faðir, sagði hann að lokum.
— Er raunverulega svikari þarna í
þorpinu?
— Já, sagði Costanzo. — Hann
vildi fá laun fyrir að segja okkur
hvar þú værir
— Þá hefðu þeir náð í mig eða
hvað? spurði Bostick í lágum rómi.
Costanzo kinkaði kolli.
Bostick varð kafrjóður og sneri
sér að Ryan til að segja eitthvað,
en ósvikin fyrirlitning á andliti Ry-
ans kom í veg fyrir að af því yrði.
Hann hélt áfram, haltrandi og nið-
urlútur.
Fincham beið eftir þeim ásamt
hvassnefjuðum litlum ítala í ein-
kennisbúningi lestarstjóra.
— Sei zu honum, das wir ein
fanga getekið höfum, sagði Ryan.
— Und dass hann nicht mit ein
Deutscher zu frekur sollen sein.
Italinn varð auðmjúkur á svip-
inn, þegar Costanzo hafði þýtt
þessa ræðu. Hann nálgaðist Bostick,
staðnæmdist um hálfan meter frá
honum og starði framan í hann,
um leið og hann hló kvikindislega.
Allt í einu rétti hann honum rokna
££ VIKAN 25. tbl.