Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 28

Gestur í íbúðinni
Framhald af bls. 19.
vændum í fyrsta skipti í lengri tíma
friðsæla nótt. Hann sofnaði þeg-
ar.
Klukkan um tólf vaknaði hann
við að allar turnklukkur Lundúna
slógu, en um leið heyrir hann að
lykli er snúið í útidyrahurðinni.
Hvað er nú ó seyði, hugsaði hann
með sér. Þetta hlýtur að vera Pét-
ur, kominn aftur fyrr en ætlað var.
Hann vatt sér fram úr rúminu og
út í anddyrið. Honum bró heldur
í brún við þó sýn er blasti við
honum. Andspænis honum stóð hó
og grönn ung stúlka, með kápu
á handleggnum og ferðatösku í
hendi. Hún var berhöfðuð, en dauf-
an bjarma frá loftljósinu bar á
gulllitað hárið. Hún stóð þarna graf-
kyrr og horfði á hann ísköldu
augnaráði. Hún hlýtur að hafa veitt
athygli kínverska skrautvasanum er
hann hafði ætlað að forða frá tor-
tímingu og lagt við hliðina á drag-
kistunni, því hún snarbeygði sig
eftir því, mundaði það og einhenti
því í höfuð honum. Það hitti hann
beint í ennið. Hann lyppaðist niður
á gólfið hálfmeðvitundarlaus.
Hann sá allsstaðar stjörnur.
Aldrei á ævi sirmi hafði hann séð
slíkan aragrúa ai fallegum stjörn-
um .Þær voru sítrónugular,
smaragðgrænar og fjólubláar, sem
sagt allir heimsins fegurstu litir
birtust honum, þær lýstust og dóu
út á víxl.
Smátt og smátt fór að rofa til
í kringum hann og þokunni tók að
létta.
Hann reyndi að gera sér grein
fyrir atburðinum, en það var hon-
um um megn, þar sem hann lá
hálf rotaður í valnum. Valkyrjan
stóð yfir honum, sjálfsagt sigri hrós-
andi yfir þessu afreki sínu og misk-
unnarlaus.
Hann hafði löngun til að bera
fram afsakanir og gefa skýringar
á hérvistarveru sinni, en til þess var
hann of máttfarinn. Taldi heppileg-
ast í bili að loka augunum og segja
ekki eitt einasta orð.
Auðvitað hlaut þetta að vera
ein af vinkonum Péturs, sem komizt
hafði yfir útidyralykilinn og ætlaði
að taka hús á honum um hánótt.
Nú varð hann þess óljóst var,
að hún var farin að þvo andlit
hans og gera að sárum hans þarna
á vígvellinum. Hún þreifaði eftir
slagæðinni. Ef til vill gat hún upp-
lýst hana um það sem hún vildi
vita. Minnsta kosti sagði hún og
var nú óblíð á manninn:
— Hættið þessum leikaraskap.
Þér hafið fulla meðvitund. Hvað
eruð þér að aðhafast hér í íbúð-
inni? Er þetta tilraun til innbrots
eða annað enn verra?
Hann lauk upp augunum, með
hálfum huga samt og gat nú setzt
upp og hallað sér að veggnum.
Hann gerði tilraun til að hugsa
málið.
Hún hlyti að vera meira en lítið
biluð að ímynda sér, að nokkur
óivtlaus maður færi að fremja inn-
brot á einum saman nærklæðun-
um. En hann lét samt ekki þessar
hugsanir sínar í Ijós, heldur spurði
hann hana einfaldlega hvaða er-
indi hún ætti hingað.
— Eg, sagði hún, og nú sprakk
blaðran. — Við hvað eigið þér,
maður? Þetta er mín eigin íbúð.
Hinn hræðilegi sannleikur var að
birtast Sandy. Hann s,á ekkert ann-
að en hyldýpið fram undan. Þessi
„gamla skjóða", eins og Pétur kall-
aði þessa frænku sína, hafði þá
verið tómur tilbúningur, með öðr-
um orðum haugalýgi.
— Eruð þér þá þessi frænka
Péturs? stundi hann upp með erfið-
leikum.
— Hvar er Pétur? spurði hún.
— Fór í ferðalag í nokkra daga.
— Og hver eruð þér, ef ég mætti
spyrja?
— Pinkerton, Pinkerton majór, og
nú var hann farið að svima aftur.
Hann heyrði óljóst einhverjar
raddir. Það var talað í símann við
sjúkrahúsið og beðið um sjúkra-
rúm, en það var ekki fyrir hendi.
Ungur maður með læknistösku
var kominn á vettvang. — Þér hafið
gefið honum einn vel útilátinn, varð
honum að orðí.
— Já, getur verið, en hvernig
átti ég að vita hvernig á ferðum
hans stæði hér, sagði hún við lækn-
inn. — Eg verð víst neydd til að
hafa hann hér, meðan hann er að
jafna sig.
Sandy var nú færður inn á legu-
bekk í einni stofunni. Læknirinn
gaf honum tvær töflur, en við það
versnaði ástand hans um allan
helming. Hann sá Claudiu í öllu og
alls staðar. Honum fannst hún
ganga fast fram í því að hann
kæmi og borðaði með sér hádegis-
verðinn. Hann var á stöðugum
flótta um allt herbergið.
— Hvað gengur eiginlega á?
Viljið þér gjöra svo vel og halda
yður á legubekknum, sagði frænka
Péturs í dyragættinni. — Þetta end-
ar með því að nágrannar mínir bera
fram kvartanir.
— Fyrirgefið stundi Sandy, um
leið og hann lagðist fyrir á legu-
bekkinn. — Það var Claudia, hún
var rétt búin að klófesta mig.
— Claudia?
— Já, hún er ekkja, og vill kom-
ast til Austurlanda.
— Hamingjan góða! Hvað skyldi
koma næst, muldraði hún um leið
og hún lokaði hurðinni.
Morguninn eftir færði hún hon-
um kaffi, mjólk og smurt brauð.
Hún spurði hann um líðanina,
hvernig hann hefði sofið og hvort
hann vanhagaði um eitthvað. Að
öðru leyti var enginn vorkunnar-
hreimur í röddinni.
Er hann hafði neytt þessa og
þakkað henni fyrir, kvaðst hann
mundi klæða sig og flytja sig í
klúbbinn sinn. Hann var auðmýkt-
in uppmáluð.
— Vitleysa, sagði hún, — þér
farið ekki fet, eruð enginn mað-
ur til þess ennþá. Enda kom það
í Ijós, er hann settist fram á og
gerði ítrekaðar tilraunir til að
standa í fæturna. Hann varð að
skríða aftur upp (.
— Hvað eruð þið Pétur búnir að
búa hér lengi? spurði hún og nú
var eitthvað farinn að lækka í
henni rostinn.
— Nokkrar vikur, svaraði Sandy.
— Hann sagði að þér hefðuð lánað
sér íbúðina.
— Einmitt það. Svo hann hélt því
fram. Vitið þér hvar hann komst
yfir útidyralykilinn?
— Hef ekki hugmynd um það.
— Svo hafið þið haft hér sam-
kvæmi og . . . og kvenfólk?
— Já, í tugatali, andvarpaði
Sandy, — en þær voru ekkert á
mínum snærum, flýtti hann sér að
bæta við.
— En Claudia, er hún undan-
skilin?
— Það var þannig, hálfstamaði
hann, — hún þráir að komast til
Austurlanda, og svo var það þessi
hádegisverður. Hvaða dagur er
annars í dag?
— Laugardagur, svaraði hún.
Honum virtist létta. — Þá er sú
hættan liðin hjá. Það átti víst að
ske í gær.
— Þrátt fyrir það, að við virð-
umst tala sömu tungu, skil ég
hvorki upp né niður í þessu, sagði
frænkan.
— Ef ég hefði haft hugmynd um
að þér væruð á næstu grösum, þá
hefi ég vissulega tekið til höndum
hér í íbúðinni. Eg var vanur að
gera það, en orðinn bæði leiður
og gramur við Pétur, sem ætíð
kom sér hjá því.
— A ég annars ekki að reyna
að nálgast þessa Claudiu fyrir yður?
spurði hún og leit um leið rann-
sakandi á Sandy í legubekknum.
— Nei, nei, í guðanna bænum
gerið það ekki, sagði hann og
sneri sér til veggjar.
Nokkru síðar kom hún inn til
Sandys og var þá með símskeyti.
Það var frá Pétri svohljóðandi: —
Verð aðra viku fjarverandi. Hann
lætur ekki að sér hæða hugsaði
Sandy, en undir niðri var hann
ánægður með þessa ákvörðun Pét-
urs. Hann hafði tekið saman í hug-
anum frásögn og jafnframt skýr-
ingar á því, hvers vegna hann hafði
hafnað þarna á heimilinu, en hon-
um fataðist illa orðlistin er hún stóð
frammi fyrir honum.
— Það eru sjálfsagt skrítnar hug-
myndir, sem þér hafið um mig?
— Já, það er ekki fjarri því.
Tveim dögum síðar, er hann var
kominn á fætur og fór að litast
um í íbúðinni, sá hann, að hún
hafði heldur betur breytt um svip.
Þar var komin regla á allt, hver
hlutur á sínum sfað. Þar var skál
á borði með fallegum rósum og nú
var auðséð að þær kunnu að meta
umhverfið. Það var eitthvað ann-
að en þegar hann og Pétur voru að
hagræða þeim. Það eina sem minnti
hann í fljótu bragði á dvöl þeirra
Péturs á heimilinu var skermlausi
lampinn. Það var einmitt hann sem
vakti hjá honum hugmyndina.
Frænkan hafði brugðið sér út
einhverra erinda. Sandy notaði
tækifærið og staulaðist niður þrep-
in og veifaði ! leiguvagn. Karlmenn
eru yfirleitt ekki neinir sérfræðing-
ar í sambandi við val á Ijósahjálm-
um, svo nú reið á að biðja af-
greiðslustúlkuna að vera með í ráð-
um. Þetta gekk að óskum.
Hann var nýkominn heim og var
að virða fyrir sér lampann með
nýja Ijósahjálminum, en frænkan
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
ÞaS er alltaf sami lclkurlnn i hennl Ynd-
fsfrfð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nöa einhvers staðar í blaðinu og heitir
gððum verðlaunum'handa þeim, sem gctur
fundið örkina. Verðlaunln eru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfektl, og
framleiðandinn er auðvitað SælgætisgerS-
ln Nól.
Nafn
Heimlli
Örkin er í bis.
Siðast er dregiS var hlaut verSIaunin:
Pálmi Jónsson,
Sunnuveg 9, Selfossi.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 25. tbl.
2g VIKAN 25. tbl.