Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 37

sagði Halden þreytulega. — Jeff
er óvenjuleg ung stúlka. f raun
og veru hefur hún ekki meira
gaman að neinu öðru, en hlaupa
um í rigningunni.
— Hafið þér reynt að hringja
upp á plantekruna? hélt Vand-
engraaf áfram og lét, sem hann
tæki ekki eftir þvi, sem Halden
var að segja. — Það gæti róað
taugar yðar.
— Taugar mínar eru í ágætu
standi, sagði Halden reiðilega. —
Vandengraaf hafði notað þess-
ar mínútur til að stilla upp litla
bridgeborðinu, draga fram ferða-
taflið sitt og raða upp mönnun-
um. Halden horfði með þurrlegu
brosi á þennan undirbúning. —
Stundum gæti maður næstum
trúað, að þér getið lesið hugi ann-
arra, sagði hann stríðnislega.
— Ég get ekki slegið ryki í
augun á manni á borð við yður
með nokkrum auðveldum brell-
um úr hagnýtri sálarfræði, sagði
veldur til að halda huga hans
föngnum og um leið komu hin-
ar óskemmtilegu hugsanir upp á
yfirborðið aftur. Ég var bjáni.
Hversvegna leyfði ég Jeff að fara
þessa ferð? Hversvegna lét ég
leikinn ganga svona langt? Ég
hefði átt að beita neitunarvaldi
mínu, strax fyrsta daginn, sem
Anderson ungi kom inn í borð-
salinn . Aftur lifði hann upp and-
artakið, þegar dyrnar opnuðust
og ungi Daninn kom inn, svona
gallalaus og ósigrandi og Anders
Anderson, áður en tígrisdýrið
hafði læst í hann klónum ...
— Þér eruð annarshugar, Myn-
heer, sagði Vandengraf. — Þér
einbeitið yður ekki að taflinu,
svo það hjálpar yður ekki að
slappa af. Verið ekki að hugsa
um dóttur yður og Anderson
unga, hugsið um biskupinn yðar,
hann er í hættu.
— Verið ekki alltaf að þvaðra
um það sama, sagði Halden pirr-
Hverjir eru kostirnjr?
SÖLUUMBOÐ UM ALLT LAND.
REYKJAVIK: HOSPRÝÐI H.F.
Laogaveg 176 - Slmar 20440 - 20441.
Ekki þarf a8 bí8a eftir aS forþvotti Ijúki, til þess a8 geta sett sápuna
f fyrir hreinþvottinn. A8 loknum hreinþvotti bætir vélin á sig köldu vatni
(skolun úr volgu) og hlífir þannig dælubúnaSi viS ofhitun.
Sparneytnar á straum (2,25 kwst.)
Afköst: 5 kg af þurrum þvotti.
RySfrítt stál.
Forþvottur
Hreinþvottur, 95° C.
4 skolanir, þeytivindur á milli og síðan stöðugt í 3 mín. eftir síðustu
skolun.
Sérvöl fyrir viðkvæm efni, gerfiefni og ull.
Forþvottur eingöngu ef óskaS er.
2 völ fyrir hreinþvott.
HæS: 85 cm. Breidd: 60 cm. Dýpt: 57,5 cm.
LAVAMAT „nova D", LAVAMAT „regina", TURNAMAT.
1AVAHAT „nova D
ii
Þar að auki hringdi ég til Lomb-
ok. Það er að segja ég reyndi að
hringja, en það virðist sem
stormurinn hafði eyðilagt sam-
bandið.
— Ég skil, sagði Vandengraf
og tók aftur að blístra. — Að
minnsta kosti er orðið svolítið
svalara, sagði hann ánægjulega.
Halden lokaði augunum aftur og
svaraði ekki. Vandengraf horfði
á hann með samúð í svipnum.
— Kannske þér vilduð slá í
eina skák? sagði hann varlega.
— Það er dægradvöl, sem aldrei
bregzt.
Það liðu nokkrar mínútur áð-
ur en Halden svaraði. Að lok-
um settist hann upp og strauk
yfir þunnt, hvitt hárið. — Allt
í lagi, sagði hann þakklátur. —
Þér eruð óþolandi skepna, Vand-
engraf, en við skulum sla í eina
skák.
Vandengraf. Hann bauð gamla
manninum eina stólinn, sem var
í klefanum, settist sjálfur niður
í kojuna sína. — Því miður hafa
Húnamir tekið salinn og lagt
hann undir sig, sagði hann. —
Við verðum að láta okkur nægja
að vera hér í okkar greni.
Halden opnaði leikinn með
Lópesbyrjun. Pyrstu leikirnir
voru venjulegir og samkvæmt
reglunum. Um leið og hann
horfði á kunnuglegt og vingjarn-
legt taflborðið og fann fyrir fal-
lega meitluðum taflmönnunum
milli fingra sinna leið honum
betur. Hann var einmana mað-
ur og taflborðið var einn af þeim
fáu, raunverulegu vinum, sem
hann átti. Vandengraf setti
kóngspeðið fram á fjögur, og
hann kom til móts við hann með
riddarann á F 3. Næsti íeikur,
biskupsleikurinn, var of auð-
líkur hinum dauða föður sínum.
Hjarta Haldens hafði tekið stökk
og síðan þotið áfram og síðan
hætt eins og það myndi aldrei
taka að slá aftur.
— Þér eigið leik, Mynheer,
sagði Vandengraf. Halden tók
riddarann sinn og setti hann á
D 5. — Gott, sagði Vandengraf
í viðurkenningartón. Hann hvíldi
höfuðið í hönd sér og hugsaði
um næsta leik.
— Ekki blístra, sagði Halden,
því þessi laglína eftir Wagner
fór í taugarnar á honum. —-
Verzeiung, sagði Vandengraf og
flutti drottningarpeðið fram um
einn reit.
... hann leit nákvæmlega út
eins og faðir hans áður en hann
varð lífvana, blóðug hrúga rif-
ins holds og brotinna beina. Hann
var jafn viðurstyggilega sterkur,
aður. — Hvað er svo sem að þess-
um Andersyni hinum unga?
Vandengraf leit snöggt yfir
taflborðið. — Ekkert, að því er
ég bezt fæ séð. Aðeins það að
hann er sonur gamla Andersons.
Það vill svo til að ég gjörþekki
allar kjaftasögur nýlendunnar.
Mér þykir gaman að sögunum,
sem hinir gömlu innfæddu segja,
þegar þeir hafa fengið of mikið
pálmavín, til dæmis. Anderson
var vinsæll maður og gömlu
mennirnir í Tanatua kunna enn-
þá sögurnar, sem gengu um
dauða hans.
Halden svaraði ekki, hann
sleppti biskupnum, drap drottn-
ingarpeðið með riddaranum, svo
lokaði hann augunum eitt and-
artak í holum lófa sér... Þar
voru þær aftur komnar þessar
stundir, sem hann vlidi gleyma,
en gat ekki gleymt og myndi
VIKAN 25. tbl. yj